Het gelazer begint al vroeg in de lente en manifesteert zich iedere week nadrukkelijker. De competitie is nog lang niet afgelopen, maar in verschillende hoeken en gaten van de sporthal begint het gefluister en gespeculeer. We hebben het hier over het fenomeen teamindeling; de indeling voor volgend seizoen, wel te verstaan. Hoe groter de club, hoe groter het karwei en dus moet er bij SSS ieder jaar weer een enorme klus worden geklaard.

Op welke gronden verdeel je enkele honderden leden over een stuk of dertig teams? Het eerste selectiecriterium is niet zo ingewikkeld. Jongens en meisjes haal je, net als mannen en vrouwen, uit elkaar. Dat hoeft bij de mini’s nog niet, maar dat is op latere leeftijd wel zo verstandig. Gemengd dubbel bij het tennis én de korfbalsport nemen we immers ook niet serieus.

Stap twee: zet de senioren en de jeugdspelers apart. De jeugd wordt ingedeeld op leeftijd én speelsterkte (mini’s, C, B, A) en de senioren uitsluitend op grond van speelsterkte. En nu beginnen dus de moeilijkheden. Talloze vragen dienen zich aan. Moet een talentvol jeugdlid een categorie omhoog en wellicht naar de senioren? Of is het beter onder leeftijdsgenoten te blijven? Mogen vriendjes en vriendinnetjes op verzoek bij elkaar worden ingedeeld? Of beginnen we daar niet aan? Hoe vaak moeten de teams eigenlijk trainen? En wie worden de trainers? Moeten we die trouwens betalen? En zo ja: met die 40 euro, met hun contributie of met een uurtarief? Mogen bepaalde seniorenteams op speciaal verzoek bij elkaar blijven? Zo ja, mogen ze dan ook nog roepen dat ze die-en-die er niet bij willen hebben? Wie bepaalt er eigenlijk hoe goed iemand is? Zijn trainers en TC-leden wel objectief genoeg of hebben ze zo hun vrienden en vriendinnen? En wat moeten we toch met die ene stomme trut met wie niemand eigenlijk wil spelen? Of met die frisse kerel die geen deodorant gebruikt en ook zijn knielappen nooit in de was doet?

Ik bedoel: het maken van de juiste teamindeling is knap ingewikkeld. Nee, niet voor mij. Ik heb de mazzel dat ik bij de betere mannenteams alleen maar naar het spelniveau hoef te kijken. En dit samen met een paar kundige trainers. Maar ik heb wel een zwak voor mijn collega’s die de klussen moeten klaren bij de soms niet zo flexibele mannenteams, bij de hypergevoelige damesafdeling of bij de door achterdochtige ouders achtervolgende jeugd. Ik wens ze allemaal veel wijsheid en slagvaardigheid.

Willem Held

Na al het geneuzel vooraf gaat eindelijk het echte werk beginnen. Zoals bekend speelt heren 1 deze weken tegen het Groningse Lycurgus in het kader van de zogenaamde play-outs (zie speelschema op de homepage). Wie deze best-of-five wint, mag via p/d-wedstrijden proberen in de eredivisie te blijven. De verliezer daalt af naar de eerste divisie. Nu zijn er mensen in SSS-kringen die vinden dat het veel beter zou zijn om het volgend seizoen een treetje lager te proberen. ‘Dat gaan we weer eens wat meer winnen,’ zo luidt de motivatie. U raadt het al, ik ben het hier absoluut niet mee eens.

Natuurlijk is het geen ramp als ‘we’ degraderen. Maar de essentie van serieuze sport is nu eenmaal dat je altijd en overal zo goed mogelijk probeert te presteren. En als je na veel zwoegen en zweten op een hoog niveau bent aangeland, moet je daar willen blijven, of dat nu moeilijk is of niet. Terugtrekken of je gewillig terug laten zakken is laf, onsportief en ook niet bevorderlijk voor de eigen spelvreugde. Want is het nu werkelijk leuk om veel wedstrijden te winnen wanneer je eigenlijk toch niet hogerop wilt?

Wat mij betreft moet SSS altijd het hoogste nastreven. Een club zonder ambitie is een troosteloos geheel en schrompelt op den duur in elkaar tot een kleurloos zooitje zogenaamde gezelligheidsteams. Als we een dynamische levendige club willen blijven, moeten we met volle kracht vooruit en altijd willen winnen. Die benadering levert volgens mij uiteindelijk ook de meeste gezelligheid op.

Ik stel me bijvoorbeeld al erg veel voor van het knallende feest in Sam-Sam wanneer onze mannen Lycurgus hebben verslagen en de p/d-wedstrijden succesvol zijn afgerond. Drinken en dansen en ondertussen wat naouwehoeren over die bloedstollende thuiswedstrijden met volle tribunes. En over al die SSS-ers die ook tijdens de uitwedstrijden paraat waren. En ook over de ongekende vechtlust die telkens maar van ‘ons’ team af straalde.

Rest mij op deze plaats alle SSS-ers (en aanverwante artikelen) op te roepen de ploeg van het supertrio Kunst/Ratterman/ Gerbrands massaal te steunen. Niet omdat het resultaat heilig is, maar omdat het gewoon machtig mooi is bij een spraakmakende club te horen die nooit van opgeven wil weten. Stel dat zich weer een soort ‘wonder van Breda’ voltrekt. Of het meer recentere ‘wonder van Boonstoppels heren 2’. Echt, als je er niet bij bent, heb je eeuwig spijt.

Willem Held

 ‘Wat ben jij een slappe zak,’ zei laatst een stemmetje in mijn hoofd. ‘Een column is niet bedoeld om te slijmen. Met aardige stukjes over die fijne mensen van die fijne club schieten we natuurlijk niets op. Een column moet misstanden aan de kaak stellen en aanzetten tot discussie. Jij moet die SSS-ers prikkelen en uitdagen, er worden al meer dan genoeg veren in achterwerken gestoken.’

Ik moest mijn mysterieuze gesprekspartner gelijk geven. Daar gaat íe dan.

Geacht jeugdbestuur. Wat hoor ik, gaat ie lekker? Doet iedereen goed zijn best? Trots op de grote miniafdeling? Dan vraag ik me af: waarom is er een ledenstop bij de mini’s? Onze hal is toch groot genoeg, lijkt me zo. Willen we niet verder groeien? Laat de kinderen tot mij komen, zei ooit de oprichter van een heel grote club. Maar wij laten de kinderen gaan tot ODIK, alwaar het arme kroost op mandjes moeten mikken. Of tot de hockeyclub, waar alcoholvergiftiging op de loer ligt. Kom op jeugdbestuur, aan de slag, stel onze toekomst veilig. (Ik hoorde laatst trouwens dat ze bij het akelige Alterno in Apeldoorn maar liefst 150 mini’s hebben).

Geachte activiteitencommissie. Jullie zouden zeer actief moeten zijn, maar blijkbaar zijn jullie nog te lui om een foto voor deze site te leveren. Maar veel erger: hebben we eindelijk een eigen kantine, is er bijna nooit wat te doen. Waarom in de voorjaarvakantie geen knallende carnavalsavond in Sam-Sam? Waarom geen maandelijkse discoavond voor de jeugd? Waarom geen klaverjas/dart/biljartcompetitie op competitieloze donderdagen? Houden we niet van gezelligheid? Willen we geen geld verdienen met de kantine? Actie!!!

Geachte technisch coördinator van heren 1 tot en met 4 Je maakt er een zooitje van. Eerst vertrekken er plotseling tien talenten en dan wordt er gedurende het seizoen eindeloos geschoven met spelers en trainers. Degradaties dreigen, het oude heren 3 kraakt en piept en heren 4 wordt ook al geen kampioen. Maar meneer de coördinator hangt wel iedere dinsdagavond tot sluitingstijd in Sam-Sam om mooie praatjes te verkondigen. Het is een schande.

Willem Held

‘Dat vrouwenvolleybal in de club vind jij helemaal niks hè?’ Zoiets zei Hester Seton, de diva van dames 1, in de afgelopen zomer eens tegen me. Ik geloof niet dat mijn ontkennende antwoord veel indruk maakte en daarom wil ik nu voor eens en voor altijd dit misverstand rechtzetten.

‘Vrouwenvolleybal is één voortdurende en hopeloze strijd tegen de zwaartekracht,’ heeft Joop Alberda eens gezegd. En ooit heb ik een afgehaakte damestrainer het volgende horen verkondigen: ‘Vrouwen; praat me er niet meer van. Ze huilen, ze roddelen of ze raken zwanger.’ En dan de filosofie van ons aller leermeester Wouter Eykelenboom, de trainer die ons eerste herenteam in de vorige eeuw ooit eens van de promotieklasse naar de eredivisie loodste. Wij spelers mochten voor aanvang van onze wedstrijd nooit te lang naar dames 1 kijken. De traagheid van de bewegingen zou onze eigen motoriek kunnen verlammen. Niet boos worden op Wouter dames, de grote Eykelenboom had wel meer rare ideeën. Ooit adviseerde hij ons om (bij wijze van mentale training) in een bos te gaan lopen, een stuk mos te pakken en er aan te ruiken. Nou ja, we kwamen uiteindelijk wel in de eredivisie terecht.

Het bovenstaande heeft mijn visie op het vrouwenvolleybal ontwikkeld, maar niet bepaald. Gelukkig kan ik zelf ook nog kijken en denken. Ik meen oprecht dat ik het vrouwenvolleybal van tegenwoordig als kijkspel veel leuker vind dan het domme gebeuk bij de mannen. Niet alleen omdat ik gewoon hartstikke hetero ben (en dus ook graag een paar mooie benen mag zien) maar ook vanwege de lange rally’s. Bij mannen is het evenwicht tussen aanval en verdediging een beetje zoek En dan al die foute sprongsopslagen; een plaag voor de toeschouwers.

Er is nog iets dat mijn mening over dames 1 de laatste tijd beïnvloedt. Het zijn de trainers. Succestrainer Brand van Roekel is al een man naar mijn hart maar het buitenaardse wezen dat sinds kort de leiding heeft, vind ik helemaal bijzonder. Het heet Camiel en is een tijdje geleden uit de lucht komen vallen boven Barneveld Centrum. Laatst kwam ik het fenomeen-in-wording tegen in de kleedkamer, vertellend over een 3-1 overwinning na een 1-0 achterstand (25-12). Oorzaak van de winst: de SSS-reserves gingen de rest van de wedstrijden heel irritant hop, hop, hop roepen. Het klinkt allemaal maf, maar ik geloof in het effect van zo’n benadering. Enthousiasme bij wisselspelers kan de doorslag geven . Maar het vraagt enige teamgeest, opofferingsgezindheid en durf. Menig mannenteam (ook van onze club) is niet rijkelijk bedeeld met deze eigenschappen. En verder: ook mannen kunnen huilen en roddelen, zo kan ik als insider melden. Het zal me niet verbazen als er binnenkort ook nog eentje zwanger raakt.

Willem Held

Ps. Over vrouwen gesproken... In mijn vorige verhaaltje heb ik vergeten te melden dat ook dames 3 kampioen gaat worden. Stom, want dit team heeft het hele seizoen nog maar drie sets verloren. Ik kwam deze ploeg laatst tegen en we werden het snel eens over de oorzaak van hun succes. Maar dat is een geheim dat ik deel met deze speelsters en niet aan de openbaarheid prijs zal geven.

‘Volgens mij gaat het kut met SSS,’ zei laatst iemand tegen me. Terwijl ik deze eerste regel tik, vraag ik me af of het wel verstandig is het vijfde woord van dit stukje op de vernieuwde website van mijn geliefde club te plaatsen. ’t Is toch schuttingtaal en wij zijn een nette vereniging en sommige ouders kunnen ook op internet en misschien moeten een paar kinderen nu van SSS af en op korfbal want bij ODIK zouden ze zo’n woord nooit gebruiken. Bovendien: er is toch wel een acceptabel synoniem voor zo’n woord te verzinnen? Maar nu ik er zo over nadenk lijkt het me ook niet verstandig het betreffende woord te vervangen. Ik gebruik het namelijk niet, maar ik citeer iemand. En ik weet toevallig dat je absoluut niet in een citaten mag rommelen want voor je het weet heb je een proces aan je broek. ‘Gewoon over iets anders schrijven,’ hoor ik u zeggen. Nee dus, want ik heb helemaal geen zin om opnieuw met dit stukje te beginnen.

 ‘Dat heb je helemaal mis,’ luidt mijn antwoord op de vraag van die vage gozer (een lul van een vent trouwens). ‘Het gaat juist heel goed met SSS.’ Vervolgens gaat hij aan mij vertellen dat heren 1 en 2 onderaan staan in de competitie; alsof ik dat nog niet wist. ‘Noem je dat goed dan?’ vraagt die knakker. Dus ik hem geduldig uitleggen dat heren 5 en 8 kampioen gaan worden, dat dames 1 zich gaat handhaven in de tweede divisie, dat dames 2 straks promoveert en dat de jeugdafdeling groeit en bloeit. En dat we in een prachtige nieuwe sporthal spelen en dat we de mooiste kantine van Nederland zelf exploiteren.

‘Trouwens,’ zeg ik tegen die negatieveling. ‘Over die eerste twee mannenteams gesproken….. Heel bewust hebben we deze zomer bij SSS de zaken zo georganiseerd dat de ploegen dit seizoen regelmatig verliezen. Van verliezen leer je namelijk meer dan van winnen, zo lezen we in ieder trainingsboek. En aangezien we heel goed willen worden, verliezen we nu heel veel. Let maar eens op het resultaat van deze geniale strategie. In het jaar 2010 worden we, ter ere van ons 50 jarig bestaan, kampioen van Nederland. Jij zit er dus helemaal naast mannetje, bij SSS gaat het helemaal niet ehhh…….slecht.’

Willem Held