Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, zou je denken. Door schade en schande wordt men wijs, zou je denken. Niks is minder waar. Capelle aan den IJssel is gewoon onze stad niet, zullen we maar zeggen. Waarom niet? Nou, voor de draad ermee.

Nu moeten we zeggen dat de week eigenlijk al niet heel denderend begon voor ons cluppie. Althans, voor de heren dan. Heren 1 bezweek in de kwartfinale van de nationale beker onder druk van de betere partij: Sliedrecht. En weet je waar dat ligt? Maar 24 minuten van Capelle. Ongelukjes lijken dus toch uit hetzelfde hoekje te komen.

Toch hielden we de moed erin, werkten we netjes onze trainingen af en stond er ook nog een leuke clubactiviteit op het programma. Op vrijdagavond trad 4/12e, oftewel 1/3e van dames 1 aan in CheerSSS voor een gezellige SSSpelletjesavond. Gezellie Mozzarellie! En waar zo’n spelletjesavond wel niet goed voor is. De kans is groot dat er binnenkort een aantal nieuwe spelletjes in onze kasten ligt of aan iemand cadeau wordt gegeven. Met als favorieten van de avond: Paku Paku en niet te vergeten Taco, Hat, Cake, Gift, Pizza. Onze Joke vond dat laatste spel iets minder leuk want haar gouden handjes werden bont en blauw geslagen door Marnie & Maris (horen we daar een nieuw duo?). Of waren het toch de burrito-aanvallen die haar net wat te veel werden? Hoe dan ook, de avond was geslaagd – al was het alleen al vanwege de vele bakjes lekkernijen op tafel. En je weet wat ze zeggen: dames 1 loves snackies. De bodem was in ieder geval gelegd voor de zaterdag.

Die 27e van januari was het tijd voor het welbekende ritje naar Cappie aka Campoelang aka Capelle aan den IJssel. Na onze memorabele pot tegen het derde team van deze club moesten we flink graven in ons geheugen hoe VCN dames 2 er ook alweer uitzag. Maar na wat sparren onderweg kwam de herinnering weer boven dat we eigenlijk al een keer van deze club hadden gewonnen. Iets met een antenne-incidentje #welantenne. Maar we halen verder geen ouwe koeien uit de sloot. Wat gebeurd is, is gebeurd. Denk aan leuke dingen, zoals aan een van onze vorige autoritjes op de A27 toen we naast die brandweerwagens reden. De lange ritjes zijn inmiddels al een eitje voor ons, al heeft Rachels auto er af en toe nog wel wat moeite mee: “Vermoeidheid herkend, pauze alstublieft.”

Aangekomen bij sporthal de Oostgaarde (Clau reed misschien nog ergens over een rotonde) was het – opnieuw – erg lastig om een passende parkeerplek te vinden. Uit protest besloten we onze auto’s maar in een rijtje achter elkaar half op de stoep te zetten; sommige recht, sommige wat minder recht. Zou de koffieautomaat inmiddels weer werken? Gelukkig wel, en snel! In alle rust konden we dit keer onze drankjes opdrinken en heerlijke Aldi-chocoladekoekjes oppeuzelen (je weet wel, dat lekkere reepje met dat blauwe papiertje erom).

In de kleedkamer was een mini mini-disco gaande in voorbereiding op de voorbereiding. LEO LEO maakte plaats voor THEO THEO. En nu denk je vast: WAT RAAR?! Maargoed, nadat onze Eef haar bIEdon had gevuld konden we naar de zaal om te gaan wa…chten. De wedstrijden voor ons liepen wat uit – THEO THEO, WAT RAAR?! Zodra het laatste fluitsignaal klonk sprongen we van onze stoelen en uit onze jassen om meteen te gaan warmlopen. De velden moesten echter nog worden omgebouwd dus besloten we als een soort groene slang tussen de mensen, banken en palen door te cirkelen. THEO THEO, WAT RAAR! Lies besloot er nog even Brigitte Kaandorpje doorheen te knallen: wat is de bedoeliiiing? Is er ook een plan? Is er over nagedacht (ofzo)? Wat is de bedoeling hiervan?

Wat liedjes en geslinger later stonden we met tien vrouw klaar om aan de wedstrijd te beginnen. En we horen jullie denken: zijn jullie twee teamies verloren in die gekke slangendans? Nee. Onze Ies was helaas geveld door een flinke griep en moest de wedstrijd vanuit haar bedje kijken. Juul bevond zich in een minder nare situatie, namelijk omringd door witte heuvels en blauwe lucht in Oostenrijk. Met twee ski’s onder haar voeten, en/of een lekkere schnapp in haar hand. Anyway, onze supportersbank was wat leeg maar alsnog vol genoeg. Let’s go!

De dames uit Capelle begonnen sterk aan de wedstrijd. Wij hadden wat moeite de passing onder controle te krijgen en waren tegelijkertijd serverend niet zo sterk. Toch ging het de eerste set redelijk gelijk op en wisten we nog aardig tot scoren te komen. Tot de tegenstander net voor de twintig een sprint trok en ons achterliet met 18 tegen 25 punten in de eerste set.

De rest van de wedstrijd werd het niet veel beter, in de tweede set zelfs nog een stukje minder. Iets met flashbacks. De tegenstander wist ons flink te ontregelen waardoor we nauwelijks tot niet ons eigen spel kwamen. Goede wedstrijd van de tegenstander, een iets mindere van ons. En dus moesten we helaas de hand in eigen boezem steken en alle punten in Capelle achterlaten.

Maar achter de wolken schijnt de zon, in dit geval voor een aantal in de vorm van 2 gouden bogen met burgers en frietjes. Want ja, het beste troostvoer vind je bij de gouden M. Mocht je je trouwens afvragen of het in Capelle veilig genoeg is om een raam van je auto volledig (!) open te laten voor een periode van zo’n vijf uur, het antwoord is ja, dat kan. Wat is de bedoeliiiiing?

Deze week begonnen we weer met een schone lei en hebben we de wedstrijd van vorige week weer van ons afgeschud. Nooit (of in ieder geval dit seizoen niet) meer naar Capelle! En vandaag is zaterdag nog wat meer de mooiste dag van de week want het is weer SSSuper SSSaturday! Om 16:00 uur (let op, uurtje eerder dus!) spelen wij tegen Next Volley Dordrecht dames 1. En je weet wat ze zeggen: hoe verder van Dord, hoe mooier het wordt. Dus wees daarbij! En blijf daarna gezellig hangen voor heren 1 die na ons om 19:30 uur spelen tegen Prima Donna Kaas Huizen. Tot vanmiddag!

Afgelopen zaterdag mochten onze trouwe fans (en wijzelf natuurlijk) genieten van een stiekem ietwat onverwachte maar voor ons zeker niet nieuwe vijfsetter. Wél nieuw was dat die uitgerekend tegen de nummer 1 plaatsvond. Wat een wedstrijd! En dan zul je denken: die hebben natuurlijk een behoorlijke voorbereidingsweek gehad. Nou, laten we eens even terugblikken op een week vol (blote) ballen, sterren en krabben.

Op maandag begon die o zo belangrijke voorbereiding natuurlijk al. We wisten dat ons een pittig potje te wachten stond dus dat betekende al 100 procent gaan tijdens de trainingen. Let’s… eerst even de autoruit krabben… goooo! Ook onze Lies mocht tijden de training weer een stapje verder gaan en wat nieuwe dingen uitproberen, waaronder – zoals onze Eef het mooi omschreef – weer wat blote ballen blokkeren (BBB). Zo gezegd, zo gedaan. Lies wat blote ballen geblokkeerd, de rest volle bak aan de gang (Heleen en Isabel zó hard dat ze hun leven zelfs op het spel zetten). Het trainingsbanaantje van Joke was tijdens de training zo bang geworden van onze vechtlust dat hij zeven kleuren had gescheten in z’n eigen schilletje. Gaan met die… eerst weer even krabben… (bruine) banaan!

Donderdag was het een kwestie van andere koek. Waar we op maandag zo goed bezig waren geweest, waren er donderdags wat extra moeilijkheden aanwezig. Allereerst konden we vanwege een (onzichtbare) scholenmarkt helaas niet in onze geliefde, warme, veilige Meerwaarde trainen en moesten we uitwijken naar de iets minder geliefde, minder warme en minder veilige Lijsterhof. We hoefden er binnen nog net niet te krabben (onze auto’s overigens wel), maar de vloer was er minstens zo glad als buiten voor de deur. Slipgevaar, stofhappen, obstakels aan het plafond en als kers op de taart: geen antennes. Hoe los je dat op? Laat dat maar aan architect P over. Iets met rode polsstokken en paarse tape. Close enough.

Een andere extra uitdaging die avond kwam tijdens het ben-je-fit-rondje naar voren: driekwart van het team was ziek, zwak of misselijk – nou, let’s go dan maar. Helaas toch zonder onze Heleen, die van alle ellende nog misselijker werd dan ze al was en maar naar huis ging. Claude was ondertussen ook terug uit de kleedkamer, waar ze tijdens het vullen van haar – ons leven is compleet – eigen fles wat interessante gesprekken opving onder onze jeugd. Nu gaan we natuurlijk niet klikken, maar toen we zelf even over hun thema doorpraatten, leerden we dat niet iedereen zo’n fan is van (bevroren) ballen, pielies en dollo’s (wie zegt dit?!). Okeeee, nou terug naar normalere zaken: de training!

Hoewel, of die nou zo normaal was… Wat er aan de hand was? Eva’s sterretje was zoek! Wat een situatie weer. Wij zoeken met z’n allen. Ringetje gevonden, wat random andere dingetjes gevonden, maar dat sterretje? Nergens te vinden. Maar ja, soms kom je op het punt dat je moet kiezen: blijf ik stilstaan of moet ik door met het leven. Dus we besloten de training maar weer te hervatten (en bleven stiekem toch nog steeds een beetje zoeken ondertussen). Het was weer een enerverende avond dus. Maar we sloten positief af: terwijl wij al lang en breed aan het douchen waren, kon coach P het niet laten toch nog even door te zoeken naar de verloren ster. En wat bleek? Het sterretje werd gevonden! We herhalen, het sterretje werd gevonden. Konden we toch nog met een gerust hart en tevreden gevoel naar huis. Al moesten we wel weer krabben… Op naar zaterdag!

Zaterdag 20 januari 2024 stond in het teken van revanche. VCN dames 3 stond op het menu; het team dat ons aan het begin van het seizoen een kleine nachtmerrie bezorgde. Met 27 aces behaalden ze destijds tegen ons een nieuw PR (voor het eerst dat we niet erg trots zijn op een bijdrage aan een record..). Veel meer hadden we dit keer dus niet te verliezen, dus besloten we er maar gewoon open in te gaan. Een leuke wedstrijd spelen was het doel, vrijuit erin.

En dat bleek een recept voor succes. Toptalenten Myrthe en Novi zetten de toon met twee fantastische services van onze kant. De eerste set kwamen we – tot ieders verbazing – erg goed mee met de ervaren dames uit Capelle aan de IJssel. LEO zat op de tribune en dat was te zien. Waar de ballen ons in de uitwedstrijd tegen dit team om de oren vlogen, mepten we ze nu zelf op de vloer aan de andere kant. BEM BAM BOEM. De eerste set was voor ons. BRUUT!

Alsof we kampioen waren geworden (weten we eindelijk hoe dat voelt..) wisselden we naar de andere kant en maakten we ons op voor de tweede set. Hoewel we al erg tevreden waren met die ene set, smaakte de setwinst toch naar meer. Gedreven en vol vechtlust zetten we ons goede spel uit de eerste set ook in die tweede door. En eigenlijk lukte alles – ook weleens lekker! De passers lieten zien dat er zekers te weten geen nieuw ace-record in zat deze wedstrijd waardoor onze Joke goed kon spreiden en de aanvallers heerlijk wist te vinden, die op hun beurt met goed gevarieerde balletjes veelvuldig wisten te scoren en lieten zien wat ze allemaal in huis hebben. Wat een wedstrijd, wat een wedstrijd. We lieten het publiek zien waarvoor ze waren gekomen en ook set twee konden in onze zak steken. 2-0 voor GROEN!

VCN dames 3 staat echter niet voor niets vrij dik bovenaan in onze competitie en besloten de zeilen even bij te zetten om dat te laten zien. Ze wisten steeds iets beter in hun eigen spel te komen en pakten de derde set. Niet getreurd, nog steeds een kans om te winnen. En wonderbaarlijk genoeg gebeurde dat ook… bijna. In die vierde set kwamen we op matchpoint en probeerde onze bank het publiek nog een beetje op te hypen met ‘Ga staan als je voor Barneveld bent’ (wat overigens niet zo goed werkte, behalve bij h2: bedankt voor de support!), maar het hielp helaas niet. We verloren die set nipt met 24-26 en dat betekende een vijfde set, alweer…

Ons goede spel had zijn (fysieke) tol geëist en leidde ertoe dat we in die vijfde set niet helemaal meer konden laten zien wat we wilden. Hoewel we aanvankelijk nog aardig meekwamen, lieten de Capellers zien waarom ze eerste staan en pakten ze ook die laatste set. Helapika, maar wel twee punten én een PR aan onze zijde rijker! Een PR? Ja een PR! We zijn namelijk het eerste team dat dit seizoen twee punten heeft gepakt tegen VCN dames 3. PR(OUD)!

Een week later maken we ons alweer op voor de volgende pot in… jawel: Capelle aan de IJssel! Vandaag reizen we af naar het zuidwesten van het land om aan te treden tegen dames 2 van VCN. En ook daar hebben we nog een appeltje mee te schillen na het 2-3 verlies in de thuiswedstrijd tegen dit team. De messen (om te schillen – rustaaaahg) zijn geslepen, dus let the games begin om 15:30 uur in sporthal de Oostgaarde.