Hèhè eindelijk de to do lijst aan de kant gelegd om te beginnen aan het wedstrijdverslag. Want zeg nou eerlijk, jullie zaten natuurlijk al met smart te wachten op een nieuw sappig verhaal. We hebben er weer hard ons best op gedaan om iets moois aan elkaar te breien, of rijden? Anyway, op naar Rijswijk!

Maandag begon met hier en daar een steuntje en pufje, niet van oma Julie hoor. Maar van andere meiden die flink te kampen hadden met de behoorlijke hitte in de A-hal. Het kwam vast door de mannen van heren 1 die zich alvast aan het klaarstomen waren voor wat belangrijke potjes. Nou dat was ook wel nodig... Het zorgde er alleen wel voor dat de handdoeken na de warming-up al uit de tas kon worden gehaald. Zwedru’s in de bina en gaan met die (stekende) banaan.

De donderdag is de laatste weken niet onze beste dag. We zullen wel oud worden denk ik, moe van de werkweek enzo. Met welk gevoel ga je naar huis? “Mwah”, aldus Hanna. Velen met haar. Dan maar even afkoelen met een drankje boven. “Nee, ik ga echt naar huis”, aldus de teamies zonder ruggengraat. Om vervolgens eens even alles aan elkaar te speculeren over volgend jaar. Ja sommigen krijgen daar de zwedru’s in de bina van. Maargoed, voordat dat zover is, hebben we eerst nog wat potjes te spelen. Rijswijk here we come.

‘s Zaterdags stonden we op en top klaar om onze tassen te pakken en keurig op tijd te vertrekken vanaf de Meerwaarde. Een aantal teamies zag er wel sterk genoeg uit om even wat bossen bloemen naar de lift te brengen, want een helpend handje kan iedereen op z’n tijd wel gebruiken. Dus zo lief als we zijn liepen we met (heel erg veel!) bossen bloemen naar binnen – we zien er blijkbaar sterk uit.

Ondertussen belde de captain nog even in om te vragen of er misschien toch niet een autootje af kon #duurzaamdoejesamen. Ook de laatste uitwedstrijd van het seizoen blijft de logistiek nog een puzzeltje. Auto’s wel heen, niet terug, een Harderwijk-Nijkerk auto – passen we dan in drie auto’s? Eef plotseling ziek, kunnen we dan in twee auto’s? Daar moet allemaal over nagedacht worden en ook deze keer werd die taak uitstekend uitgevoerd. Ja dames en heren, Captain Joke bestuurt nog steeds het schip ook al is ze zelf niet aan boord. Dus tassen in de grafkist van Ro (zoals ze die zelf met liefde noemt), proppen in de nieuwe flexie wagen van Clau en gas erop!

Via het Groene Hart (#hartje) reden we naar Rijswijk (of Reiswijk?), waar ondertussen belangrijke gesprekken werden gevoerd over trouwen, we bodywarmer-advies kregen van modegoeroe Celine en we andere bestuurders betrapten op de grootste gaap/geeuw in de geschiedenis van weggebruikers. Aangekomen in Rijswijk was het moeilijk een parkeerplek te vinden. Daar hadden we in het oosten toch wat minder last van. Maar gelukkig kan de glanzende bolide van Claude ook gewoon tussen de palen van de Rijswijkse parkeergarage door en tegen de rijrichting in. Dat er uiteindelijk toch nog de nodige meters per voet afgelegd moesten worden door de medereizigers van de flexie wagen naar de hal terwijl er persoonlijk voor Lies d’r bolide een parkeerplek werd vrijgemaakt (doorlopen met die krukken!) laten we maar even voor wat het is. Verschil moet er wezen.

Op naar de kantine voor een drankje en klaarmaken voor de game. Met één duidelijke opdracht: (minimaal) één setpunt binnenharken voor dat felbegeerde rondje in de Nevobo-app, oftewel: handhaving in de Eerste Divisie. Onze Eva had te kampen met een heus griepje en besloot toch maar even de wedstrijd vanuit haar warme bedje te kijken. En dat betekende helaas geen muziek dus dan maar zelf lol maken. Tot het parfumdebacle van april 2024 plaatsvond…

Op zaterdag 6 april 2024 werd in De Altis in Rijswijk een twintigjarige vrouw in haar ogen gespoten met parfum. Een enigszins hyperactieve vrouw in een groen shirt met volleybalschoenen aan besloot een – door haar erg geliefde – teamgenoot (en familielid) in de ogen te spuiten met een eau de parfum. Het slachtoffer beschreef de aanval als “een ongekende pijn. Het voelde alsof ik met twee messen in m’n ogen gestoken werd.” Gelukkig werd de aanval gecounterd door de attacker (die gelukkig meteen spijt had van haar actie). Het slachtoffer werd, met een nog-niet-vast-geveterde brace en slechts één schoen aan de voeten, naar de wasbak gebracht waar haar ogen werden gered door de toptip van Captain Joke om van de handen een kommetje water te maken en daar in te knipperen met de ogen (zou Captain Joke ook ooit een parfumaanval overleefd hebben?). Maar eind goed al goed; met enigszins waterige oogjes stonden zowel slachtoffer als attacker (drie keer raden wie deze twee clowns zijn…) allebei zo goed als klaar om te beginnen aan de laatste uitwedstrijd.

We begonnen redelijk aan de wedstrijd. Niet de beste start maar ook niet de slechtste zullen we maar zeggen. We konden goed meekomen met de tegenstander, maar het was net niet genoeg om het in de big points naar ons toe te trekken. Niet getreurd. De tweede set konden we meer druk uitoefenen en wisten we de gaten meer te vinden aan de overkant. We wisten beter ons eigen spelletje te spelen en konden op die manier de set naar ons toe trekken! DAT ENE PUNTJE! HANDHAVING, HANDHAVING! WIJ BLIJVEN IN DE EERSTE DIVISIE!

De overige twee sets liepen niet erg lekker, misschien ontlading, misschien was de koek op. Het lukte gewoon niet meer zo. Maar met dat ene puntje mee naar Barnie was ons doel gehaald, dus geen reden voor (nog meer) tranen.

Veel tijd om na te praten was er niet. Er was namelijk nog een spannend potje gaande in de kwartfinale van de mannen in de Meerwaarde. Zo snel hebben we nog nooit gedoucht. Onder het genot van een patatje en wat kaasstengels waren we net op tijd om goed in de wedstrijd te komen. En wat voor een. De mannen wisten met 3-2 te winnen en bezorgden ons een complete feestavond! Menig mens zegt dat de kaasstengels en patatjes nog steeds ergens op de tribune rondvliegen.

Wij maken ons inmiddels alweer klaar voor de allerlaatste wedstrijd van het seizoen, waarbij we afscheid nemen van onze zeer gewaarde coach P, Rachel, Hanna en Isabel #sad. Dus wees erbij om ons aan te moedigen en deze toppers voor de laatste keer in het groen (van DameSSS 1) te zien shinen. 17:00 in de Meerwaarde, tot dan!

Een week vol pieken en dalen. Vorige week was het allemaal net wel of net niet. We doen onze kiezen op elkaar en zetten door, want met nog maar twee – niet onbelangrijke – wedstrijden te spelen is het tijd om gas te gaan geven. Let's go!

Maandag de 18e was bijzonder; we stonden gewoon met z’n twaalven op het veld. En dat betekende dat we volle bak konden gaan. Tegelijkertijd betekende het ook dat je in plaats van sprinten naar de andere kant van het veld ook een keertje rustig aan kon doen. Ook wel eens lekker #balans.

Die donderdag was vooral het rondje fit bijzonder. Coach P kwam, zoals elke training, met de brandende vraag: “Ben je fit?” “Ja, ja, ben bij de fysio geweest maar ja, en nog eens ja!” Alle ballen verzamelen! HÉ HO LET’S GO! Maar je weet wat ze zeggen: fit betekent niet per se pit. Zo voldaan over onze fitheid als we de training begonnen, zo onverzadigd kwamen we uit de trainen. Maar wel ons best gedaan. En je weet wat ze ook zeggen: een slechte generale...

Tijd voor de echte uitvoering, die moest wel goed zijn. De volleybalzaterdag begon voor sommigen al wat eerder, namelijk om 14.00 uur bovenop op de bok. Even wedstrijdje fluiten. Of nouja, ‘even’… De wedstrijd duurde uiteindelijk zo lang dat de scheids even afgewisseld moest worden. De rest van het team had intussen geluisterd naar het strijdplan van Peter in het hok; iets met 1 en 12 op 5 en 7 op 1, ofzo.

Samen met onze mini-ondersteuners Emma en Roos maakten we ons klaar voor opnieuw een battle van de (net iets minder) onderkant. Dit keer stond de nummer 9 uit onze competitie, Roosendaal dames 1, op de planning. Nadat ze hun wereldreis naar het mooie Barneveld hadden overleefd, was het tijd om de balans op te maken. Na onze 4-0 afgang in België in december was het tijd om even wat zaken recht te zetten.

We begonnen de wedstrijd sterk serverend en superscherp waardoor we binnen no time 5-0 voor stonden. We hielden deze flow vast en sleepten punt na punt binnen. 1-0 voor GROEN!

Maar de Roosendalers hadden natuurlijk niet voor niets die hele wereldreis afgelegd en waren dan ook gebrand wat puntjes van ons weg te snoepen. Ze wisten ons spel steeds beter te ontregelen en zetten meer druk waardoor wij wat afzakten in ons spel. Hoewel er nog steeds leuke rally’s waren en we ook zeker mooie dingen lieten zien, moesten we de tweede en derde set – niet helemaal nodig – afstaan aan de tegenstander.

Koppen weer even bij elkaar en in die vierde set pakten we alles wat we pakken konden. En dat bleek te werken: LEO was weer in tha house. En in combi met wat minder mooie balletjes die toch ook wel echt scoorden wisten we die vierde set naar ons toe te trekken: BOEM! 2-2.

De 4e set kwamen de koppen weer even bij elkaar en pakten we alles wat we pakken konden. Dat bood goed resultaat, want na wat lekkere lef balletjes, iets minder mooie balletjes (wel punten) en wat gevlieg en gespring aan het net wisten we deze set naar ons toe te trekken. BOEM 2-2.

Even leek het erop alsof het geluk die 23e van maart aan onze kant stond. We startten de vijfde set goed. Gingen we dan eindelijk een keer een vijfsetter winnen?! Helapika. De koek bleek op en de tegenstander wist daar goed gebruik van te maken. Toen kreeg de Roosendaalse spelverdeelster het ook nog eens op haar heupen kreeg en serveerde ze de vijfde set mee naar Roosendaal. Jep, die was zuur en bitter(bal).

Gelukkig konden we onze troost vinden in CheerSSS, waar we gelijk ook maar de statistieken opmaakten. Halley deed goede zaken in IJsselstein en dat betekent dat handhaving voor ons in de eerste divisie nog geen zekerheid is. Na de ietwat verlate broodjes kroket en de kaasstengels vakkundig te hebben weggewerkt onder de douche konden we genieten van een mooi potje volleybal van heren 1. Toch nog een goede afsluiter van een ietwat dubbele dag. Pieken en dalen jongens, pieken en dalen.

Al met al hebben we nog genoeg kansen voor handhaving. We hebben nog 1 puntje nodig om in de eerste divisie te blijven #zesjescultuur. Gaan we die pakken? Maar eerst een weekje genieten van wat welverdiende paasrust. Of nouja, rust.. Afgelopen zaterdag stonden we misschien niet in het veld maar gingen de voetjes zeker van de vloer. Met het voorjaarSSSfeest op de planning ruilden we onze volleybalbroekjes in voor… volleybalbroekjes (want korte jurkjes en dansen). Maar daarover meer in het volgende verslag. Nog een fijne Tweede Paasdag!

Lieve volgerfans, wat waren we graag begonnen met de mededeling dat de winning streak was doorgezet. Dat we gewoon twee weken achter elkaar een lekker vierpuntenbiertje konden drinken. Na onze overwinning tegen Halley waren we immers vol goede moed dat de stijgende lijn was ingezet. En dat hebben we welgeteld 7 hele dagen volgehouden. We kregen met 4-0 op de broek in IJsselstein en moesten het verdriet maar wegdrinken met geenpuntenbier. Wel even een dompertje, zacht gezegd. Maar toch gingen ook de vlaggen uit vorige week want onze Juul die was jarig en dat vierden wij – ei ei!

Some things never change en dus begon ook die week op maandag. Nog vol in onze goede mood en klaar om gas te geven. Zin om te vliegen, te rennen en de ballen lekker hoog te houden. Onze Ier zat daar zo lekker in dat ze na de training nog even doorging in de kleedkamer met hooghouden, dit keer met de borstel-piñata van Julie, die het helaas niet overleefde. Geen idee wat je je bij dit voorval moet inbeelden? Nou, om jullie even mee te nemen: alle ingewanden van de borstel – oftewel een jaarvoorraad aan schuifjes, knipjes en elastiekjes – vlogen door de kleedkamer en het duurde even voordat Iris op haar knietjes alles weer verzameld had en de ingewanden operatief terug had gezet in de geliefde haarborstel van Juul. Goed begin van de week? Of was dit misschien al een voorteken?

We willen hierbij alvast onze excuses aanbieden voor een verslag dat voornamelijk over de verslaggevers zelf gaat. Ze maken wekelijks nou eenmaal zo veel mee. Zo ook op een doodnormale woensdag: geen trainingsdag, maar dat is uiteraard geen reden om elkaar niet op te zoeken. Er werd namelijk wel gesport. Na wat krachtvoer van Boermama – shout-out naar Lasagna di Liesbeth – gingen Boerman Jut & Juul aan de slag met verhuisdozen. Verhuisdozen die vier trappen op moesten naar het nieuwe pleisje van onze Julie (nog meer vlaggen & slingers!) die nog niet van plan is te vertrekken uit het mooie Barneveld. Tijd om haar nieuwe stulpje living proof te maken. Na een korte ontmoeting met de buurvrouw, die zo vriendelijk was om ook een doosje mee naar boven te nemen, kon de grote schoonmaak beginnen. En als je dan met z’n tweetjes bent, gaat het schoonmaken zo snel dat je zelfs nog even de tijd hebt om heren 1 aan te moedigen. Dat is immers lekker dichtbij. Na het kijken van de wedstrijd baalde Juul dat ze geen bezoekje aan de kermis kon brengen en besloot zij op Barneveld Noord haar eigen draaimolen te maken door zeven keer de rotonde van het station te pakken. Wat een avond.

In tegenstelling tot de draaimolen van Juul lijken de rondjes na de donderdagtraining steeds korter te worden. Ook een kunst. Of worden de wedstrijden in de A-hal gewoon steeds langer? Het maakte ons in ieder geval niet uit, want wij konden eindelijk nog eens genieten van maar liefst twee setjes bij dames 2. En we zouden dames 1 niet zijn als we daar niet op onze eigen manier een bijdrage aan hebben geleverd zonder te spelen. Dat is knap hè? Eén tip: klop niet te hard op de ramen, dan worden ze vies én krijg je gevaarlijke blikken toegeworpen omdat je ervoor hebt gezorgd dat de tegenstander verloor. Driepuntenbier voor dames 2 en voor ons een sprintje naar die warme douches in kleedkamer 2.

Op zaterdag stond een kort ritje voor de boeg; dat beginnen we tegenwoordig zelfs jammer te vinden. We zijn immers gewend dat we eerst even wat kunnen aan lummelen voordat de echt goede gesprekken aanvangen, maar nu bleek de tijd voor dat goede gesprek maar erg kort. In vervolg even beter rekening mee houden en meteen van wal steken met die serieuze talks zodra de vissenkom gaat rijden.

Eenmaal aangekomen in de gezellige kantine van de IJsselhal was het tijd voor cappu’s en thee met geplette tompoucejes en nog-net-niet-ontdooide soesjes – precies zoals we ze graag eten. Helemaal klaar voor het strijdplan en van plan te gaan strijden. Maar eerst nog even wachten tot de wedstrijd voor ons afgelopen was. Het ideale moment om je fotografie-skills op te krikken en vanuit alle hoeken en poses je teamgenoten op de foto te zetten #poselikeazaramodel.

Iets later dan gepland konden we onze warming-up beginnen onder het genot van weer wat heerlijke deuntjes. Iets eerder dan gepland was het vervolgens al tijd om in te slaan, waardoor we uiteindelijk toch redelijk op tijd aan de wedstrijd begonnen #scheidsrechtermath. Maar kunnen kippen nou vliegen of niet?

Onze vleugeltjes bleken daar afgelopen zaterdag helaas wat moeite mee te hebben in ieder geval. Het was helaas niet heel veel (kippen)soeps. We hebben ons best gedaan, zoals altijd, maar het mocht helaas niet baten. Hoewel we af en toe echt wel wat moois lieten zien, wisten we niet genoeg druk te zetten en konden we ons ei niet kwijt. We verloren met 4-0 (25-18, 25-15, 25-14, 25-18). Bedankt voor de komst en goede reis terug.

Tijd om de veren te wassen. Wat best wel moeilijk is als de douche steeds uitvalt. Als een soort douche-stoelendans (zonder stoelen) lukte het iedereen uiteindelijk gewassen en wel uit de strijd te komen. Gelukkig maar, want een stinkende Barbie moet je natuurlijk niet hebben. Waar roze Romee de groep verliet besloot een deel heren 1 nog even te gaan aanmoedigen in De Meerwaarde, maar dat mocht helaas ook niet baten. Er zat dus nog maar één ding op: tijd voor een troosttoetje. Dus vertrok JIJ naar onze inmiddels vaste verjaardagsthuisbasis de Gribus voor overheerlijke crème brûlée en een Masterchef-waardige dark chocolat ball. HDP en HDPH!

Vandaag mogen we alweer, dit keer in ons eigen kippenhok, met de hanen van heren 1 achter ons aan. Oftewel: het is SSSuper SSSaturday! Komt dat zien, komt dat zien. In onze alweer een-na-laatste thuiswedstrijd spelen we tegen de nummer 9 van de competitie, waarmee we gelijk kunnen komen te staan bij 4-0 winst. Gaan we stunten?! Tot 17:00 uur in De Meerwaarde!

Puntje, puntje, puntje en – is het echt waar?! – nóg een puntje! Ja ja, het was een succesvol weekend waarin we onze verliezersstreak sinds 18 november maar weer even op 0 hebben gezet. Voelt toch lekker. Een beetje extra nog voor de razende reporters van ons team, want zeg zou zelf: over winst schrijven is toch altijd nèt iets leuker. Let’s go dus maar.

Op maandag had coach P ons al op scherp gezet. Kunnen jullie je nog die spion herinneren tijdens de wedstrijd in Sint Anthonis? Die wist dus al precies hoe wij ons spelletje spelen. Slim, zul je denken. Maar nee, dan heb je aan Peter toch echt de verkeerde. Coach P wist namelijk precies op welke zwakke punten wij moesten trainen om de tegenstander van zaterdag 9 maart eens even goed aan te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Ladders in de prullenbak en het veld in met die bal.

Donderdags zetten we die lijn door en gebruikten we onze tijd om de puntjes op de i te zetten. Met versterking uit de meiden A1 konden we optimaal trainen en stoomden we ons klaar voor de Battle van de Onderkant. Het welbekende blauwe broekje werd zelfs weer eens uit de kast getrokken om te dienen als rode lap. Dubbele punten, we komen eraan!

Die zaterdag traden we als vanouds om 15:45 uur aan in ons hok om voor de laatste keer ons strijdplan door te nemen. Zonder Juul, want die moest met de jongens C op stok op de bok. Prima, kon ze alvast haar armpjes loszwaaien en de stembandjes warmfluiten. De coach van de tegenstander, aka de spion, was overigens ook al vroeg in de hal; die wilde vast ook nog even zijn plan van aanpak doornemen, maar dan moet je team natuurlijk ook op tijd zijn.. Anyway, coach P gaf ons nog wat laatste advies mee en daarna was het tijd voor actie. Aan de bak!

Wat uitdagende blikken en onze eerste punten van de welbekende talenten-van-de-heel-veel-weken later konden we los. HUP GROEN! En of we klaargestoomd waren. De passlijn was on fire en ondanks Leen d’r vervelende achilleshiel wist ze bal na bal heerlijk in het veld te leggen – of beter gezegd te rammen – op bediening van onze Joke, die zelf ook nog wat puntjes wist te maken. PUNTJE VOOR DE KA KAPITEIHEEEIN! Binnen no time sleepten de kippetjes de eerste set binnen. HDP!

De dames uit Wehl hadden natuurlijk dezelfde missie en gaven zich niet zonder slag of stoot gewonnen. In de tweede set serveerden ze met veel druk waardoor ze onze pass wat wisten te ontregelen. Hierdoor gingen wij wat voorspelbaarder spelen en keken we tegen een achterstand aan die we niet meer wisten weg te werken. Helapika. Puntje voor de spion; alsof ‘ie het wist..

Oké. Even wat Haribootjes en groentjes eten (wat zijn die schoon hè?) en die scherpte terugpakken. Dat liet onze Juul zich geen twee keer zeggen. “Kom maar Lies!” BAM BAM BAM. Punt na punt kwam op het scorebord aan de groene kant. Het vuurtje was weer aan, de pass onder controle en de kanonnen klaar om te knallen. Vlammen maar! We wisten de tegenstander weer onder druk te zetten én houden, en pakten set drie en vier – VIER PUNTEN BIER(DOUCHE)! Dat werd tijd zeg.

Onze Rachie moest hier zelfs zo aan wennen dat ze vergeten was dat we weer eens iets om op te proosten hadden, en was blijkbaar ook vergeten hoe dat moet (in principe giet je geen bier over het hoofd van je teamgenoot; al had Eef die week erna wel echt mooie krullen..). Al met al, bedankt voor de punten en wehl thuis!

En voor je het weet is het dan ALWEER zaterdag. Wat vliegt de tijd hè jongens. Zo ben je nog maar 18, en zo ben je 29. Maar daarover later meer. Vandaag staat de volgende wedstrijd alweer op het programma en moet het vuurtje weer aan. Dit keer in IJsselstein. Een ritje zo kort dat we twijfelen of er dit keer überhaupt wel on-the-road-snackies nodig zijn. Wat een gekkigheid. Wees welkom om onze strijd (om 16:45 uur) tegen de nummer 5 te aanschouwen; we weten dat er mensen gek genoeg voor zijn, en dat het zeker mogelijk is om ze wat puntjes af te snoepen. Tot dan!

Een nieuwe maand is aangebroken en dat betekent tijd voor verandering. En verandering is iets wat we wel kunnen gebruiken gezien onze laatste not-so-winning-streak, de stand en het feit dat er nog maar een paar wedstrijden op het programma staan dit seizoen. De eindsprint wordt langzaamaan ingezet. En die ging op die eerste zaterdag van maart richting het zuiden, naar Meijel welteverstaan. Eens kijken of we wat puntjes van de nummer 4, Peelpush dames 2, konden afsnoepen. Here we come Méél.

Maar eerst nog even een weekje trainen. Een goed begin is immers het halve werk. Op maandag had coach P een goede oefening voor ons uit de hoge hoed getoverd in de vorm van een groot grijs gevaarte: een skippybal. Deze fungeerde als enorm blok. Het doel? Ballen die via Skippy werden geslagen halen. Skippy en coach P zorgden er gezamenlijk voor dat het vliegen van wand tot muur was, maar dat weerhield ons er niet van om de ballen van de grond te houden en dat lukte dan ook aardig. Dat wilden we wel vaker doen.

Donderdags was het andere koek. Minder koek beter gezegd. Met een paar teamies die lagen uit te zieken in hun bed en een gesneuvelde Leen langs de kant vanaf halverwege de training moesten we toch volle bak weer vliegen. Speciaal voor Juul had Peter Skippy weer meegenomen, maar helaas bleek Juul die dag net in de ziekenboeg te liggen. Hela-skippy-ka!

Bij hoge uitzondering konden we die donderdagavond na onze training nog een setje kijken bij de wedstrijden van zowel dames 2 én heren 4. Wat een avond! Uiteindelijk werd vooral gekeken naar het spektakel bij de mannen, waarbij wij op ons beurt andersom als visjes in een kom werden aangekeken door de mannen van de tegenpartij. Joehoeee! Benieuwd of zij ook een Humpty Dumpty of Faun aan de andere kant van het glas zagen.

Omdat elkaar twee keer in de week zien niet altijd genoeg is, ging een groot deel van het team de strijd aan tijdens de pubquiSSS. Waarbij vier daarvan ook nog eens samen in een team zaten. De quiz bleek voor een aantal uit dat team lastiger dan verwacht; vooral oma Julie en boomer Rachel hadden daar de touwtjes in handen. Toch konden de jongeren in het team ook hun bijdrage leveren, bijvoorbeeld door wat nieuwerwetse liedjes te ontcijferen (je bent fan van k3 of je bent het niet). Bovendien kwamen ze erachter dat voetbal meekijken met hun vriendjes ook nog weleens handig blijkt te zijn. Clau houdt duidelijk niet van voetbal kijken met haar vriendje, al denkende dat Mbappé een trouwe kracht is voor het Nederlands elftal. Helaas is dat een droom. Tijdens deze avond deden we het gemiddeld een stukkie beter dan in de competitie, met dames 1-speelsters eindigend in de bovenste rangen en de middenmoot. Daarna was het tijd om ons bedje op te zoeken en wat uurtjes slaap te pakken voor de wereldreis naar Limbùrrùg.

2 maart 2024, 14:45 uur: dames 1 maakt zich klaar voor een tripje naar het zuiden van het land. Meijelenver als je het ons vraagt. Gelukkig waren we allemaal in opperbeste stemming want onze Ro mocht die dag maar liefst 28 kaarsjes uitblazen, HIEPERDEPIEP HOERA! De antenne werd van het dak gehaald door Lies, waarmee ze een koor van kraaitjes begeleidde om Romee een goed onthaal te geven met toeters en bellen. Let’s goooo in de versierde vissenkom!

Aangekomen in Meijel vielen we meteen weer in de levenslessen: doe altijd een dop op je bus haarlak, anders heb je de kans dat er de hele wedstrijd een chemische walm om je heen hangt en je vast komt te zitten in je schoenen. Ervaringsdeskundige Lies vertelt je er graag meer over. Haarlak overal. OVERAL.

Ook dit weekend was er weer een behoorlijke fanbase met toeters en bellen met ons meegereisd; waarbij de tocht voor de een nèt iets langer was dan voor de ander. Vol goede moed startten we aan de wedstrijd, en trapten redelijk sterk af. De pass hadden we goed onder controle en we probeerden slim te spelen. Onze blokkering stond in principe goed, maar de dames van Peelpush wisten goed gebruik te maken van onze handjes die dan weer net niet helemaal goed stonden. Het lukte ons helaas niet het eerste punt van de wedstrijd alvast in de kofferbak te stoppen.

Verderop in de wedstrijd kwam er een stijgende lijn in ons spel, maar we merkten ook dat de meiden aan de overkant gebrand waren om te winnen. Het was moeilijk om door te stomen midden in de sets waardoor Peelpush halverwege steeds kon uitlopen. Ook set twee en drie gingen naar de Meijelnaren.

“We zijn verdorie niet niks voor niks naar Meijel gereden.” Of het nou voor deze pakkende slogan kwam of niet, maar na deze opmerking gingen we ineens als een raket. We zetten druk achter onze eigen service, kregen de pass weer goed onder controle, wisten de setjes mooi af te leveren en konden lekker aanvallen. Ook lieten we zien ons niet langer blokkerend te laten pakken – HANDJES HANDJES BLOEMETJESGORDIJN. Binnen no-time was het ineens 15-25. PUNTJE VOOR DE GROENEN!

Een lekkere afsluiter die we uiteraard konden vieren bij de gouden golven, wederom in Cuijk (na Apeldoorn hebben we natuurlijk een nieuwe stamkroeg nodig). Een deel van het team besloot – als het dan echt moest – nog een drankje te doen op Romees verjaardag bij de Gribus, wat natuurlijk helemaal niet gezellig was #spobo #gezelliemozzarellie.

En nu een week later maken we ons inmiddels weer op voor een volgend potje. En geen onbelangrijke. Vandaag spelen we in eigen huis tegen Halley dames 1, de nummer laatst uit de competitie. Dit worden belangrijke punten, dus kom ons aanmoedigen naar die overwinning om 17.00 uur in De Meerwaarde!