Met nog de beste wensen van SSS D1

Nou nou nou, na zo’n lange tijd geen wedstrijd is het toch altijd wel weer een drempeltje om aan dat verslag te beginnen. Maar allereerst, nog de beste wensen! Mag dat nog? Het is al bijna (of inmiddels helemaal) februari, dus je zou kunnen denken: nee, doe maar niet meer. Maar wij kunnen het niet over ons groene hart verkrijgen om onze trouwe lezers geen gelukkig nieuwjaar te wensen. Dus hierbij. Happy 2025!

Gelukkig hebben wij verSSSlaggevers verder ook een ijzeren discipline. “Ja woensdag begin ik”, om uiteindelijk op de valreep het verslag nog nèt voor de volgende wedstrijd erop te knallen. Maar eigenlijk doen we dat vooral uit liefde voor onze fans die niet van verandering houden en in de war zijn als we het verslag niet op vrijdagavond of zaterdag publiceren. Zo zijn we dan ook wel weer. Anyway, onze competitie is dit jaar een soort van gatenkaas, wat betekent dat we genoeg tijd hebben om jullie bij te praten voordat de volgende pot begint, en we kunnen jullie zeggen: het was weer een hele bevalling.

Of eigenlijk twee. Want over bevallingen gesproken: dames 1 is een SSSupportertje rijker! Waar ze de avond voor het grote gebeuren nog gewoon bij de training aanwezig was voor mentale support en ballen rapen (bedankt voor de extra beweging, Boerman), kregen we dag erna ineens het bericht dat kleine Sem was geboren. Onze Ro heeft gestreden als een beest en voelde zich, naar eigen zeggen, prima na de bevalling #wanneerkomtroweerpuntenscoren? Eerst nog maar even wat (liters) bloed aanmaken, lekker cocoonen en gezellige kraambezoekjes plannen.

Maargoed, tijd voor volleybal. Na 2,5 week volleybalvakantie was het op 6 januari tijd om de sportschoenen weer uit de kerstboom te trekken. Deze eerste training van het jaar was voor de rekening van Sir Paul #BONGO en later die week mochten we kennismaken met ons nieuwe stekkie voor de woensdagtraining: Veller! Even wennen om buiten de zaal wachten tot klokslag 18.30 uur (dansers hebben nou eenmaal wat andere gewoontes dan volleyballers), een ietwat harde, enigszins stoffige en vooral gladde vloer, en een laag plafond met een lange slurf over de gehele lengte van de zaal waarin ballen kunnen verdwijnen naar Narnia. Spoiler: tussenstand SSS D1 vs Narnia = 0-1.

Een nieuw jaar betekent ook een nieuwe warming-up. Dus naast stuiteren en wat balvaardigheidsoefeningetjes (lees: kop-schouder-knie-en-voet) kregen we ook een nieuw krachtrondje voor onze kiezen – samengesteld door onze eigen Mar en Jes. En zoals je wellicht al kan raden lag er binnen no time een bal in de slurf/hangmat/buis aan het plafond. En hoe krijg je die er dan weer uit? Nou? NOUU? Nou dan zet je Jess op een kast met een lange stok, laat je Joost haar onder de buis doorrijden terwijl iemand de enkels van Jess vasthoudt om te zorgen dat ze niet valt en de rest op een afstandje staat te schreeuwen waar Jess dan precies in de hangmat moet porren om de bal eruit te lanceren. Als die slurf dan echt nodig is, maak ‘m dan op z’n minst doorzichtig. Maargoed, eind goed, al goed. (We zeggen er dan maar even niet bij dat precies hetzelfde ritueel zich niet veel later bij training van dames 11 voordeed..)

Met de naam van de woensdaghal nog in ons achterhoofd begonnen we de week erna heerlijk fel aan de maandagtraining. En met lichtelijke hoofdpijn. Of nouja, een beurs voorhoofd. Alsof er een onderhuidse puist aan het borrelen is. Onze delicate hoofdjes zijn niet helemaal bestand tegen kop-schouder-knie-en-voet-capriolen. Niet zeuren en BONGO-(of BINGO, als je Joost moet geloven)-beast-mode on!

Tijd voor de eerste thuiswedstrijd van 2025. Deze keer mocht Veracles aan de reis van Groningen naar Barneveld beginnen – een weg die wij inmiddels al aardig beginnen te kennen. Eenmaal aangekomen in ‘t hok was het tijd voor een plan de campagne. Of zoals Boerman zou zeggen: een plan de champagne (iets met nog steeds sluimerende oud&nieuw-vibes). Boodschap: gaan met die banaan! De druiven waren immers al zo goed als opgegaan tijdens het tellen bij dames 2.

Na de mooie eerste punten van aankomend talenten Yvon en Julia kon de wedstrijd beginnen. We begonnen niet scherp en kregen meteen een serviceserie van Veracles om onze oren. Na een paar punten wisten we de knop echter om te zetten en konden we goed bijblijven. De dames uit Groningen hadden de boel goed op orde en wisten veel ballen van de grond te halen, waardoor wij veel geduld moesten hebben om de bal op de grond te krijgen. Het eerste zweet moest dan ook vroegtijdig geveegd worden en dat zorgde voor wat verwarring bij de scheids, waardoor Clau al vrolijk begon met serveren, want ja fluiten is schieten. Maar na (ietwat verhit) overleg en wikken en wegen besloot de scheids om dit punt toch opnieuw te spelen. Uiteindelijk wist Veracles deze set toch naar zich toe te trekken en ze wonnen met 25-24. Typfoutje denk je? Nope. Na het zweet wissen van de vloer bleek het achteraf ook mis gegaan met het wissen van het onterecht behaalde punt voor Veracles. Shit happens.

Enfin, Veracles was op ramkoers en van plan punten te pukken. Zowel kanonskogels als slimme ballen vlogen ons om de oren. Maar dat kunnen wij ook! We wisten steeds aardig uit te blijven maar op de cruciale momenten konden we geen punten forceren en wisten de Groningers het simpelweg wel af te maken. Helapika 4-0, zure bananen, appels en peren.

Wat chagrijnig en toch ook wel een beetje boos liepen we naar Thea om te vragen of ze ons kon opvrolijken met wat warme snacks en koude drankjes. En dat was niet het enige waar Thea ons blij mee maakte, want ook van haar kregen we nog de beste wensen en al het geluk in de vorm van gelukskoekjes. WE LUF JOE THEA! En gelukkig hadden de mannen van heren 1 nog een kans om deze nog niet zo’n supere SSSuper Saturday toch nog wat meer super te maken. “Nu heb ik zin om te ouwehoeren”, aldus een nog wat van de wedstrijd gepikeerde Julie. En wat bleek? De lange mannen gaven ons waar voor ons (niet betaalde want gratis) geld. Gelukkig maar, want anders waren er – naast appels – mogelijk ook nog trommels door de lucht gevlogen.

En na daarna een vrij weekend is het inmiddels alweer tijd voor onze uitwedstrijd tegen Flash, onze directe concurrent. Dubbele punten noemen ze dat ook wel, en extra kostbaar in de onderste regionen van de eerste divisie A. Dus mocht je niks te doen hebben: pak die trommels (of appels), toeters en bellen en kom langs in De Spil in Nieuwleusen. Zo’n 95 kilometer – voor onze begrippen maar een kippeneindje.