Niets boven Groningen

Moi! Haije! Nait soezen moar broezen. Wel A zegt mot ook B zeggen. De verslaggeverSSS zitten er weer lekker in hoor, al zeggen we het zelf. Maar as’t ni woar was, souk’t nait seg’n. Er is weer flink in de pen geklommen, en daar kwam weer aardig wat uit. Dus zie hier: verslag nummer 3!

En wat voor eentje, over een weekend vol goede gesprekken, teambuilding, eierballen, d’olle grieze, muziekboxen die aanspringen onder bedden, secret shotjes en gebakjes, verdwenen slaapzakken, spinnen, trollen, heel veel chocola, een gele kaart, bijna knock-out gaan door het fanatieke aanmoedigen, een vijfde set tot de 20, drie punten voor de kippetjes én een hele week boven de rode streep. Ja ja! Hartjes, hartjes en nog eens hartjes – om bijna misselijk van te worden. Het was een heerlijk weekendje voor de teamies van SSS Dames 1 en daar vertellen we graag wat meer over.

Het was vrijdag 29 november. De eindredacteur zette de laatste puntjes op de i (op de ih, niet op de ie) van het wedstrijdverslag. Publicatie: check. Laptop dicht: check. Teamweekend: aan! Tijd om de auto’s en busjes aan te trappen en achter ons feestteam aan te gaan, dat al wat eerder op pad was gegaan om de laatste voorbereidingen te treffen en alvast met een bomvolle auto vol boodschappen en spaarplaatjes richting het hoge noorden was. De Voorthuizen/Nijkerk/Ermelo/Harderwijk-auto vertrok net als de Barneveldse buurtbus iets later op de middag en maakte nog even een pitstop bij MacDonalds Meppel (een nieuwe mac uitspelen: check). Na weer lekker gegeten te hebben onder het genot van wat creatief kleurwerk – de tekentafel was als enige nog vrij, wij snappen ook niet waarom – en Noa de potloden nog even over de tafel had uitgestrooid was het tijd om ons ook richting het Scandinavisch Dorp te begeven. Eelderwolde, here we come!

Met de gaskachels op volle sterkte en de bedjes alvast netjes opgemaakt begaven alle teamies zich naar de verzamellocatie van het weekend: huisje nummer 7. Tijd voor een quizavond om onder andere elkaar nog eens wat beter te leren via Ranking the SSStars en vragen over SSStations, MovieSSS en SSStatistieken (in dat laatste blijken we niet zo goed te zijn). We sloten de gezellige avond af met een potje Hitster, wat ons ernstig deed afvragen of er eigenlijk wel muziek bestaat in Renswoude. Daarna was het tijd voor de kippetjes om op stok te gaan. Of beter gezegd: hun claustrofobische slaapcabines te bezoeken. Nachtlampjes aan en snaveltjes toe. Behalve voor Heleen, die toen ze net begon te snoezen even flink gebengeld werd door haar twee buurvrouwen die de muziekbox onder haar bed hadden verstopt (één keer raden wie deze twee bengeltjes waren).

Zaterdag 30 november was een dag van uitersten, waarop we onder meer kennismaakten met de term bipolair volleybal. We begonnen de ochtend met het klaarmaken van wat pastasalade (wie doet dat voor 9 uur?), een heuse fotoshoot (ook om 9 uur ’s ochtends hossend op de veranda van een van onze huisjes – we hadden er al zin in!), heerlijke gebakken eitjes van Joost en Paul, veel post-its en mooie, eerlijke en open gesprekken (waar zijn die tissues?). Wat Joost betreft konden we toen wel weer naar huis, want voor hem was het weekend al wel geslaagd. Maarja, áls je dan ruim 300 kilometer aflegt voor een volleybalwedstrijd, dan is het ook zo wat om zonder te spelen weer naar huis te gaan. Dus besloten we de overige activiteiten van het teamweekend ook nog even mee te pakken. En je weet wat ze zeggen: er gaat niets boven Groningen!

Gewapend met een eigen Romee (de niet-papieren versie moesten we helaas thuislaten dit weekend) begonnen de verschillende teams aan hun opdrachtenlijst. De passer-lopers (+Joost) versus de middens/libi versus de rechterflank (+ Paul) – let’s go! Flink wat handstanden, menselijke piramides, groene bloemen, raadsels, eierballen (de meningen zijn verdeeld), foto’s en Martinitorentraptreden (261 enkele reis) later was het tijd om te beginnen aan de wedstrijdvoorbereiding. En dat deed iedereen op z’n eigen manier. Waar de een nog even een powernapje deed, zette de ander de muziek op standje 100 en ging nog een ander voor een modderbadje. Omgekleed en wel nog even wat lekkere glutenvrije pastasalade met kwark, noedels en appeltjes met pindakaas erin en toen was het tijd om de buurtbus weer aan te trappen, dit keer richting de wijk Beijum. Inpakken en wegwezen: voor de derde keer dit seizoen was het tijd om tegen een Groningse ploeg aan te treden. Dekens groep Lycurgus DS1 versus Simplex/SSS DS1: it giet oan! (Groningen is bijna Friesland.)

De wedstrijden voor ons liepen weer eens uit (het lijkt wel alsof we tegenwoordig standaard een half uur later beginnen), maar dat gaf ons wel genoeg tijd om nog even op koffie-expeditie te gaan. Ziet het eruit als een goede machine, mét uiteraard lekkere cappu? Dan gaan we ervoor. Na een prima bakkie was het tijd om concrete doelen af te spreken voor de wedstrijd (spoiler: we haalden ze allemaal #yeah) en alvast wat over te spelen/zo hard mogelijk op iemand te slaan, totdat coach J moest ingrijpen. Zou je denken dat we ondertussen wel volwassen zijn…

We begonnen de wedstrijd kort gezegd slecht. Lycurgus schoot uit de startblokken met een flinke servicedruk waar we niet onderuit kwamen. Met 25-11 was de set snel gespeeld en wisselden we van helft. Ondertussen waren we iets meer gewend aan de zeer gladde vloer en maakten we kennis met Gerrit de slak. Weet je wel? Die van Spongebob? In plaats van slakkensporen achter te laten was Gerrit vandaag van de partij om deze juist zo snel mogelijk weg te poetsen.

Ook in de tweede set waren we nog niet helemaal vrij van de druk van de Groningers maar wisten we beter aan te klampen. Tot 20-19 ging het gelijk op, waarna we een eindsprint wisten in te zetten en de set voor ons was (21-25). De derde set gingen we lekker. Met dit keer flinke servicedruk van onze kant van onder andere Marle en verschillende killblockjes van Noa was ook de derde set een prooi voor ons.

De vierde set ging het weer gelijk op. Goede ballen werden echter meer dan de vorige set afgewisseld met persoonlijke foutjes waardoor Lycurgus bij kon blijven. Na een toch wel vrij discutabele beslissing van de scheidsrechter om op 22-22 een toch wel vrij duidelijke ace van Clau als uit te beoordelen (terwijl de tweede scheidsrechter en zelfs het niet-zo-stille thuispubliek toegaven dat de bal in was), wisten we ons hoofd niet meer helemaal koel te houden. Na wat geel voor groen was de vierde set voor blauw en maakten we ons op voor alweer de derde vijfsetter van dit seizoen.

Nou, en dat was er wel eentje om over (naar huis) te schrijven. Lies nam voor het laatste setje het stokje over van onze captain en met verder dezelfde strijders gingen we er nog maar weer eens voor staan. Hoewel bij sommigen de tong al op de grond hing – maar hé daar is Gerrit voor – zorgde de adrenaline ervoor dat de motor bleef draaien. De passlijn bleef prima overeind, Noa en Leen produceerden meerdere blockjes, Clau beukte de ballen op de grond, Mar zette maar weer een serviceserie neer, Jess verdedigde als een leeuw, Juul schoot na meerdere tactische balletjes maar weer eens een kanonskogel af, Lies legde een vies balletje achter de libero van Lycurgus, Joke kwam tot drie keer toe het veld bezoeken om de Blauwen maar weer eens met haar servicedruk te bestoken, Merith kon niet meer stil blijven staan, Celien (CELIEN??) stond op de banken en Iris schreeuwde zo hard dat het bijna zwart werd voor haar ogen (geen grap, ze is nog steeds aan het bijkomen). Maar ook de Groningse dames waren zeker niet van plan om de winst door de vingers te laten glippen. Gesteund door de Blue Army – leuk, maar haalt het niet bij de Green Army (staat 8 maart in jullie agenda?) – zetten ook zij alle zeilen bij, wat resulteerde in flinke servicedruk, een slim balletje van hun spellie en een hard geslagen bal voor de blokkering langs die wij niet meer wisten te verdedigen (18-18). Kortom, ronduit spannend dus. Met een ace van Marle en een tactisch weggelegd balletje van Claude waarbij de vermoeide verdediging van Lycurgus de bal niet meer van de grond wist te houden, waren daar dan eindelijk die twee punten verschil op het scorebord. Voor ons, voor de duidelijkheid. Allemaal rondrennende groene kippetjes en een dikke knuffel tussen onze coaches. Hartjes, Hartjes en nog eens hartjes. Zoals Kraantje Pappie – je weet wel, die zingt over de Groningse kroeg de Pintelier – zou zeggen: gelukkig hangt de liefde in de lucht! En het was nog lang onrustig in Groningen centrum en het Scandinavisch dorp.

En morgen spelen wij tegen… ja wie durft er een gokje te wagen? …GRONINGEN! Zijn jullie daar dan ondertussen niet een keertje klaar mee, kan je dan denken? Valt mee. We zien namelijk dat we die Groningers steeds een beetje beter onder de duim krijgen, dus laat ze maar komen #BONGOBEASTMODEON. Zien we jullie dan ook? Zaterdag 7 december om 16:00 uur in De Meerwaarde. Joe!