H E T    L I D

Ja, beste vrienden, ik weet, dat jullie de neiging hebben tot wegzappen na het lezen van de titel van deze aanstaande column, maar dat zou ik toch niet doen, als ik jullie was, want de kans is groot, dat het over jullie gaat.

Ik begrijp, dat sommigen van jullie denken: “O, wordt het weer zó’n stukkie ?”

En dan zou ik graag antwoorden met”Ja en nee.”

“Ja, het wordt zo’n stukkie, maar toch ook nee, zo’n stukkie wordt het niet.”

Lees maar verder.

Het lid kent in de Nederlandse taal vele betekenissen. Het is op zich een klein zelfstandig naamwoordje, meestal voorafgegaan door een lid-woord (dat dan weer wel).

Het woordenboek spreekt over beweegbare lichaamsdelen als arm, been etcetera, en over het mannelijke lid, daarbij op het geslachtsdeel doelend.

Voor de goede orde: de vrouwelijke variant heet dus geen lid.

Als je als man iemand hebt of kent met wie je je lid wilt delen, dan noemen we zo iemand een lid-maat. Deze term wordt ook wel gebruikt om de lengte of omvang vast te stellen.

Bij het woord ooglid moeten we ons geen directe zorgen maken, dat het geslacht ineens het hoofd uitgroeit of zo. Dat heet nu eenmaal zo.

Tot zover het biologische deel van deze verhandeling. Dan hebben we dat maar gehad.

Een tweede betekenis van het woordje lid is: Persoon, die deel uitmaakt van een groep.

En daar zijn we al op bekender SSS-terrein.

Zo’n club als de onze is 50 jaar geleden ontstaan uit een groep personen, die zich om een bepaalde reden verwant voelde. En die verwantschap was de volleybalsport. Iemand, die zich daarbij wilde aansluiten, kon lid worden.

Als je eenmaal lid was dan mocht je op vastgestelde tijden in een voor jou gehuurde lokaliteit je favoriete sport gaan beleven. En als je klaar was mocht je onder een warme douche kruipen, zo lang als je wilde.

Later ging de club, waar je lid van was, je ook nog in een fraai tenue hijsen, vaak bekostigd door bevriende bedrijven, die we nu sponsors noemen.

En naast het sportieve gebeuren, werden er ook nog diverse feesten georganiseerd voor diezelfde leden.

Al gauw onstonden er categoriën leden: Zo kennen we het jeugdlid (voorheen “het lidje”), het seniorenlid en het ondersteunende lid. Deze laatste persoon dient niet verwisseld te worden met degene, die met regelmaat uit de Viagrabus snoept, want dat is het ondersteunde lid.

En dan hebben we nog twee groepen van de “hors categorie”: Het lid van verdienste en het erelid. Lid van verdienste kan je dus worden. Soms hoor je, als men het over een man heeft, die meer dan 10 kinderen verwekte, ook wel zeggen: “Die heeft een waarachtig lid van verdienste.”

Als lid van zo’n groep kun je je dus opperbest vermaken bij het plegen van je sport en/of daarna in de Sam Sam.

Staat daar dan helemaal niets tegenover, Waterman, hoor ik jullie in koor roepen ?

Nou, lezertjes, dat valt reuze mee. Om alles te bekostigen wordt een geldelijke bijdrage van je verwacht, die, als je hem omslaat per avond, helemaal niet zo hoog is. Dat heet contributie.

En die worden bij een club verzameld door een gekozen persoon, die we penningmeester noemen. Deze man of vrouw betaalt alle rekeningen die binnenstromen en daarvoor grijpt hij/zij dan naar het potje, waarin de leden hun contributie betaalden.

Tenminste: áls ze betaalden.

Want wat lees ik nou onlangs op de site: De aanmaningen gaan deze maand de deur uit !

Dat zou toch niet nodig moeten zijn, was mijn eerste reactie. Als je je al vanaf september vorig jaar iedere week één of meerdere keren begeeft naar de Oosterbos- of willekeurig welke andere sporthal, realiseer je je toch ook wel eens één keertje, dat dat ook betaald moet worden ? Of  ben ik nou gek ?

Hoe dan ook vrienden: Regel het even met onze penningmeester, die in kleine kring ook wel bekend staat als Henk Er-cash, maar verder een aimabel mens is.

En doe je dat niet, zo lees ik in hetzelfde nieuwsbulletin op site: Dan wordt je als lid geroyeerd.

Dan krijg je het lid op de neus.

Je kunt dan niet meer volleyballen en, misschien nog wel veel erger, je mag de columns van Waterman niet meer lezen.

Daarom vraag ik je nogmaals: Hou mijn lezerskring op peil en sta voor je lidmaatschap.

Tot een volgend keer,

Waterman.

                                                  T H E      M E E T I N G

Geheel in de stijl van tegenwoordig om alles, maar dan ook werkelijk alles kennelijk in het Engels te moeten schrijven ( “Kick off” /  “King of the Court” / “We kick SSS” ( “Wij schoppen SSS”  ??? Waarom ?  Wat heeft SSS misdaan ?) de anglicaanse kop boven deze column, die gaat handelen over een wat bijzondere bijeenkomst, waarvoor uw onderdanige writer onlangs een invitation ontving.

De uitnodigingsmail sprak over een nog nooit eerder bij SSS belegde avond voor scheidsrechters (referees) van PAF ( is de engelse equivalent voor SSS en staat voor “Play Always Fair”).  Het zou, naast wat scheidsrechterzaken, vooral een gezellige avond moeten worden als blijk van waardering van de club naar zijn fluitende vrijwilligers. Het geheel stond, vanzelfsprekend, onder supervision van flutehead (fluithoofd) Kees.

Onwetend en argeloos begaf ik mij op de geplande avond naar de SamSam (spreek uit: SemSem), waar ik een goeie twintig lotgenoten aantrof, die op eenzelfde merkwaardige en achterdochtige wijze spichtig om zich heen zaten te loeren als ikzelf kennelijk ook deed. In de loop van de avond, toen de alcohol enige schroom uit de doelgroep had weggespoeld bleek, waaruit de lotsverbondenheid bestond: We hadden thuis allemaal geen moer te vertellen ! En dat bindt. Okay, er waren er in totaal zes, die dat niet beaamden, maar vier daarvan hadden hun streng kijkende vrouw bij zich, dus  in hoeverre zij vrijuit praatten werd sterk betwijfeld, en de andere twee waren vrijgezel. Dus.

Als je als buitenstaander dit lokaal was binnengestapt, had je in no time begrepen, dat het hier om fluitisten ging, want iedereen had wat neiging tot het tuiten der lippen, een typische basishouding bij het uitstoten van een samengeperst hapje lucht in een metalen of plastic instrumentje, hetwelk dan weer een kurken balletje of gedroogd peulvruchtje in dat kleinood doet ronddraaien, daarmee zorgend dat een schelle fluittoon klinkt als een ADHD-parkiet. De mensheid heeft zich in de loop der tijden aangeleerd bij het horen van zo’n geluid onmiddellijk te stoppen waarmee men bezig is en vragend of kwaad of woest of ziedend naar de bron van dat signaal op te kijken, want de bron is altijd op een wat hoger plan gezeten dan de goegemeente. En dat geeft zóóó’n goed gevoel.

Dat heb je thuis niet.

Een collega-fluiter deelde mij vertrouwelijk mee, dat hij voor zijn woonkamer sinds kort een scheidsrechtersstoel had aangeschaft, van waaruit hij ’s avonds de tv-programma’s bekeek. Dat geeft op zich wat rust, zei hij, maar de momenten, dat hij toch “naar beneden” moest voor een drankje op een plasje, waren daarentegen zwaarder dan ooit. Dus of hij dat nou moest aanbevelen: Hij wist het nog niet.

Er werden op deze avond, zeker naarmate hij vorderde, nog wat prangende vragen opgelost. Zo vroegen wij ons al heel lang af, waarom één collega altijd een kwart slag gedraaid op de stoel zat. Dat bleek veroorzaakt te zijn door een vroeger overkomen ongeluk(je), waarbij de arme man een dwarsfluit had opgelopen, maar hij was tóch doorgegaan, wat hem  wel veel waardering van de anderen opleverde. Terwijl hijzelf had verwacht voor deze openheid te zullen worden uitgefloten.

Toen de wijzers van de klok al aangaven dat het na tienen was, nam de brutaliteit (wij spreken zelf liever over “flair”)onder de deelnemers vormen aan die mij bekend voorkwamen van gesprekken op en onder de scheidrechtersstoel.

Voorbeeld: Ik zei tegen een collega: “Leuk, dat je ook gekomen bent.”

Hij sprak: “Dat maak ík zelf wel uit. Ik beslis !  Nog één zo’n opmerking en je kunt gaan douchen !”

De man naast hem fluisterde mij toe om maar verder niet in discussie met hem te gaan, want als je hem echt tegen krijgt, verziekt hij je hele avond,

Een ander zei ik, dat ik de afgelopen week zijn vrouw nog aan de lijn had, waarop hij mij streng toesprak: “Op de lijn is in, dus verder geen discussie !” 

Verbaasd droop ik af.

De avond werd besloten met heerlijke zelfgemaakte salades van onze opperkees.

Het was een bijzondere, maar toch wel gezellige avond geweest.

De drank had de meesten ook dapperder gemaakt.

Met opgestoken zwaard gingen mijn collega’s en ik op huis aan, om daar eens ongezouten aan de vrouw te vertellen, dat ze een moordavond hadden gehad en dat ze daar geen pest mee te maken had !!

Maar de dag erna, zaterdag, kwam ik ze alweer tegen in het dorp. Drie meter achter de vrouw, met twee zware boodschappentassen zeulend.

Maar stiekum ook grinnikend over het feit, dat ze voor vanmiddag de thuiswedstrijd van Meisjes C 3 hadden toegewezen gekregen.

Laten we zuinig zijn en blijven op dit ras vrijwilligers !

Groeten intussen van

Waterman