ALAAAAAAFFF! Dames en heren, appels – mango’s – en peren, da sind wir wieder! Het is weer zaterdag dus tijd voor een nieuw verslagje. Fijn hè, dat ritme en die regelmaat. En dan denk je misschien ‘alaaf’?! Zijn die dames even blijven hangen in het verslag tegen de Brabo’s van Activia? Maar niks is minder waar. Dit was een heel erg Limburgse – Meijel blijkt toch net geen Brabant – ‘alaaf’. Tijd voor ons verslag over onze wedstrijd tegen Peelpush dames 2.

Het was ons het weekje in ieder geval wel weer, met flink wat bezoekjes aan fysio’s, dokters, polsartsen en kaakchirurgen. Soms heb je het gewoon niet voor het kiezen. Dus tanden op elkaar; er moest tenslotte ook gewoon nog gevolleybald worden.

Het begon allemaal – zoals gewoonlijk – op maandag. Helaas was de pols van Heleen niet ongeschonden uit de strijd tegen de dames uit Sint Anthonis gekomen. Na een stijve zondag vulde zij haar maandag dan ook gezellig met een bezoekje aan de fysio, huisarts en het ziekenhuis. Gelukkig waren de – stuk of vijf – artsen het er uiteindelijk over eens dat haar middenhandsbeentjes toch nog intact waren. Hoeveel kan je daar eigenlijk van hebben? Middenhandsbeentjes bedoelen we dan hè, niet artsen. Die artsen nog maar eens even aan de pols voelen. Hoe dan ook: hand in de zwachtel, rust nemen, en even vinger aan de pols houden.

Snel terug naar de training, voordat dit weer helemaal uit de hand loopt. Met z’n tienen begonnen we dus aan die maandagavondtraining, die toch anders dan anders was. Heleen die niet zo bijdehand was als normaal, en onze enthousiasteling Iris die deze avond af en toe lachte als een Boer(man) met een kiespijn. Desondanks de handen flink uit de mouwen gestoken en hard aan ons verdedigingssysteem geschaafd. Toch bleek de aanval de beste verdediging en zagen onze Eef en Jook even geen hand voor ogen toen ze trouw Heleens taak als head-hitter overnamen deze training.

Niet veel later die week kwam helaas het bericht waarvan we wisten dat die zou komen: onze Ier moest haar verstandskiezen laten trekken. Iets met een verkoudheid in de holtes; met hand en tand verzetten had geen zin. Er stond dus een bezoekje aan de kaakchirurg op de planning, en omdat de kiezen nog onder het tandvlees zaten en er dus gesneden moest worden (wat een details hè) was Boerman de rest van de week sowieso wel uitgeschakeld. Gelukkig mocht ze van Boermama nog wel even heren 1 aanmoedigen op de woensdagavond, mits ze haar liter ananassap netjes leegdronk. Dus: 1 fles leeg, heel veel vitamientjes C geabsorbeerd voor de weerstand, 0 punten voor heren 1 en tijd voor nieuwe pijnstillers.

Gelukkig kregen we die week niet alleen maar slecht nieuws voor onze kiezen. Berichtje uit Mitellaland: onze Lies is aan de beterende hand en mag volgens haar fysio de slingers ophangen (met links) vanwege het goede herstel. Als beloning mocht er zelfs zonder mitella geslapen worden. Wat een feest!

Die donderdag hoefden we het gelukkig niet helemaal zonder (een) Boerman te doen, want Lynn was weer van de partij. Zo konden we die training toch nog met tien fitte spelers uitspelen. Of nouja, fit… Onze Han gaf aan wat last te hebben van haar pols. Had ze soms te hard in de grote pastapan geroerd die avond? En halverwege de training bleek Jokie zich niet helemaal top te voelen (wat had Han in die pastapan gestopt?). Maar NEE, hier gingen we niet in mee. De ziekenblessureboegbank zat vol dus deze twee aanvragen werden zonder pardon afgekeurd. NU EVEN NIET! Even doorbijten dus, en doorlopen op dat tandvlees.

De handen ineengeslagen wisten we die training toch met z’n tienen door te komen. Maar we moesten wel een oplossing bedenken voor onze wat krappere selectie die zaterdag. Al snel stonden we echter met de mond vol tanden; vervanging/aanvulling vinden bleek nog niet zo makkelijk. Maar we laten ons natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan, en zo werden plan B, C, D en E(va) bedacht. Onze Eef trainde weer even op haar oude positie (kan ze ook gewoon nog), Juul oefende wat extra setjes en aan de andere kant van de Meerwaarde werd Roos nog even aan de tand gevoeld over meespelen die zaterdag. Op vrijdag volgde het verlossende woord dat ze ons kon komen versterken. TOP! Toch nog tot de tanden gewapend voor de strijd tegen de Meijelsen.

Zaterdag 11 november: de dag dat ons lichtje branden mag, en onze eindredacteur haar laptopje openklapte, wat pannenkoekjes bereidde, een mango slachtte (ladies and gentlemen, this is MANGO no. 6) en tot de ontdekking kwam dat MANGO no. 5 miste?! Oeps, snel werd het ontbrekende deel van het wedstrijdverslag nog even doorgestuurd en kon deze weer online gezet worden.

En toen hopla naar de Meerwaarde voor onze strijd tegen de Limburgse dames (even op ons accent letten). Eén ding was duidelijk: we waren aan elkaar gewaagd. Dit bleek ook wel uit de setstanden van 18-25, 25-19, 19-25 en 25-19 (ja dat lijkt inderdaad erg veel op elkaar). In de beslissende vijfde set bleek de koek bij ons echter op en waren we iets minder aan elkaar gewaagd. We kwamen niet sterk uit de startblokken en wisten het ontstane verschil ook na de kantwissel niet recht te trekken. De set ging met 8-15 naar de dames uit Meijel.

Helapika. Ondanks dat winst er wat ons betreft wel in had gezeten, waren we toch wel blij met de twee punten die in Barneveld bleven. En je weet wat ze zeggen: oog om oog, tand om tand. Op 2 maart gaan we voor de winst in Meijel.

Maar eerst stappen we zo in de auto en mogen we weer eens richting het oude vertrouwde oosten van het land. We gaan op bezoek bij de dames van Halley, je weet wehl, die uit Wehl. Om 18.00 vangen we aan en gooien we op. Op naar weer een mooie pot!

Zaterdag was zo’n dag. Zo’n dag, of eigenlijk week, dat het gewoon even niet meezit. Niet onze week, zullen we maar zeggen. Maar dat heeft ons er uiteraard niet van weerhouden om een smakelijk verslag op papier te zetten, want we blijven doorzetters. En dus attent als we zijn, zijn we voor jullie die pen weer ingeklommen. MANGO!

Het begon weer op maandag, de dag waarop we altijd even het weekend moeten bespreken. In dit geval zeker wel nodig, want waar was iedereen heen zaterdagavond? Ja weten jullie nog? Onze FiëSSSta. Want waar we normaal veel naar elkaar omkijken, waren we toen wel allemaal samen binnen een straal van zo’n 20 meter, maar waren we niet bij elkaar. Lastig hè? Zo was Joke ineens in haar eentje kort naar een ander themafeestje gegaan, namelijk die in de (WELBEKENDE) Zwaan. Beetje gek. Later bleek het feeSSStje daarbuiten op het plein plaats te vinden (oftewel: de rest kwam niet meer binnen). Kortom: chaos! MANGO. Uiteindelijk kon de rest ook verspreid verschillende kroegen in, zonder Joke, want die ging gewoon naar bed.

Gelukkig hadden we die nacht een uurtje extra – dat sommigen ook vrij hard nodig hadden om even bij te komen (iets met lekker buiten zitten bij de Zwaan) – en stonden we maandags weer fris en fruitig op het veld. Behalve dan Heleen van der Heineken, die moest nog even zin maken (oftewel: bijkomen). Al hoeft dat niet per se met alcohol te maken te hebben natuurlijk; onze Rachie besloot het SSS-feestje namelijk nuchter mee te maken en had zondagochtend alsnog katersymptomen. Lullig! Misschien kwam het door haar pittige outfit? We zullen het nooit weten.

Onze Boerman was die maandag overigens wel helemaal fris en fruitig, waarschijnlijk door haar flinke wandeling door Voorthuizen omdat ze zich weer eens had buitengesloten uit haar auto. Iets met de deur dichtgooien terwijl je sleutel nog in het contact zit… En of dit de eerste keer was? Zeker niet. Hoe dit precies in z’n werk gaat snappen wij als teamies ook niet, maargoed, Iris begon dus lekker uitgewaaid aan de week.

Die donderdag hebben we ook getraind en dat is eigenlijk alles wat over die avond te melden valt. Soms heb je zo’n dag/week. MANGO.

Op naar zaterdag, gelukkig de mooiste dag van de week (en dat was die week misschien ook niet zo moeilijk). We mochten weer in eigen huis aan de bak. Oud en vertrouwd, met z’n allen, want onze Lies was ook weer van de partij (naast het veld dan hè, nu ook niet té hard van stapel lopen). Armpje in de mita en gaan met die assistent-coach-banaan. Update: haar herstel gaat nog steeds voorbeeldig.

En net als altijd verplaatsten we ons tegen 15:45 uur richting het hok voor de wedstrijdvoorbespreking, waar wij ons toch ook vooral eerst afvroegen: wat zit er in Roberts doos? Wie het weet mag het zeggen. Ons kippetje Celien was zo van de leg dat ze ietwat aan de late kant het kippenhok binnenkwam met – of eigenlijk dus zonder – excuus: “Ik was een beetje sloom.” We zullen het laten weten of dat nog een straftrainkje heeft opgeleverd.

Maar vergeven is vergeten, gezellie mozzarellie. Tijd voor ons strijdpl… WAT? Oh ja, Juul gaf aan nog wat last te hebben van verkoudheidsdoofheid, maar dat verstond Rachel dan weer niet. WAT? Is ook de jongste niet meer, onze Raach. Maar verder wel lief hoor. Soms ook pittig.

Met de theetjes en cappu’s weer achter de kiezen en de livestream op lange poten aan was het eerst tijd voor een speedy fotoshoot. Zoals jullie mogelijk hebben gezien/gehoord hebben wij namelijk nieuwe wedstrijdshirts en die moesten natuurlijk nog even op de foto. Met ons erbij. Liever samen dan apart, maar ja, soms moet je dingen doen die misschien niet helemaal jouw voorkeur hebben. Anyway, weer een mooie groepsfoto verder – met A&A er natuurlijk bij – was het tijd voor focus op onze wedstrijd tegen de Brabanders. Alaaf!

We wisten van tevoren dat het geen makkelijke pot zou worden. Wie gaat er dan ook voor z’n lol zo’n eind rijden? Toch begonnen we aardig sterk, zoals coach P. ons opgedragen had. De pass lag prima, maar er slopen ook wat eigen foutjes in. In de eerste punten werd er ook alweer een enkelklappertje gemaakt, wat – voor de verandering – weer geen eigen fout was. Gelukkig bleek de schrik erger dan de pijn en konden we met z’n allen door. We werkten hard maar lieten de Brabanders wel wat voor ons uitlopen tot 24-20. De dubbele wissel met Eva en Yanissa zorgde nog wel even voor een spannend einde. Eef bracht ons met een goede servicereeks terug tot 24-24, maar helaas mocht het niet baten en ging de eerste set alsnog naar de dames uit Sint Anthonis. MANGO.

In de tweede set kregen we het spel van de tegenstander niet onder controle. Een dipje zoals wij dat noemen. Snel vergeven en vergeten. In de derde set werd er wat hout op het vuur gegooid en wisten we wat meer te vlammen. De pass kwam weer iets beter en we wisten de gaten beter te vinden. We maakten het nog wat spannend maar wisten deze set uiteindelijk naar ons toe te trekken met 25-22. G-R-O-E-N! Nog geen man overboord.

Of toch wel… De laatste set wisten we ons betere spel uit de derde set helaas niet door te trekken en haalde Somas/Activia het laatste puntje van de wedstrijd binnen. Helapika.

Gelukkig staan onze lieve Thea en Gerbrand altijd voor ons klaar met troostvoer, zoals de welbekende kaasstengeltjes (of ‘van die uhm-kaas-uhm-dingetjes’ zoals mini-mini-Boerman het noemt). Dat troostvoer bestellen wordt overigens wel wat minder merken we, gezien de groeiende hoeveelheid pasta- en rijstemmertjes op tafel voor/na onze wedstrijden. Er moeten blijkbaar toch wat gezonde maaltijdjes gebunkerd worden in deze barre tijden van griep, verkoudheid en coronies (oh yeah, she’s back..). Onze Ies – of geit voor de intimi – besloot de virussen voor te zijn door haar neus even goed door te spoelen met wat cola – hét wondermiddel tegen alles blijkbaar.

Daarna besloot diezelfde geitenfluisteraar de vocabulaire van La Kapitana Koko – ja ja, we gooien even wat Esperanto erin – nog even te testen. Als je zegt dat je ooit een jaar Latijn hebt gehad op school, nou kom maar door dan met wat veni vidi vici en appropinquare betekenen. Ok, die eerste wist ze nog een soort van te vertalen, maar die tweede? Ze is het overigens alweer vergeten; iemand die hier – in ruil voor een gratis kaasdingetje – even bij kan helpen? Anywayz, de Latijnse termen en memes vlogen over tafel (en in de verslaggeverSSSapp). Oh ja, en niet te vergeten: ladies and gentlemen, this is MANGO no. 5! (Denk aan vijf stickers van mango’s, dan is dit wel grappig.)

Maargoed, alle mangifera indicas terzijde – het is alweer zaterdagmiddag en dus tijd om ons voor te bereiden op de volgende pot. Het eerste deel van het wedstrijdverslag is inmiddels zojuist ook alweer in de inbox verschenen, en we kunnen alvast zeggen: dat gaat een tan(d)toe mooie worden – met mogelijk nog een optreden van onze nieuwe oude gastredacteur. Dus stay tuned, en we zien jullie natuurlijk heel graag vanmiddag in De Meerwaarde, waar wij het om 17:00 uur opnemen tegen Peelpush dames 2. Tot zo!