SSS d1 trapt 2024 af met twee punten en een nieuwe hamster

Yes yes yes! Who is back? Dames 1 van SSS! We gaan er weer voor; een jaartje verder gestegen naar 2024. Hopelijk kunnen we ook in dit nieuwe jaar wat puntjes in onze groene zakken steken. Spoiler: we zijn redelijk op weg.

Tijd om weer aan te treden na alle feestelijke – soms nog steeds best op volleybal gerichte – bezigheden in de vakantie (die jullie misschien al wel gezien hebben op onze vrij autistische insta #allesvoordefeed). Op nieuwjaarsdag naar De Meerwaarde gaan vonden we toch wel een beetje teveel van het goede, dus we besloten op donderdag de 4e van januari weer aan de bak te gaan.

Gedaan met de pret, back to business. Tijd voor de eerste training van 2024 en dus tijd om onze volleybalschoenen weer aan te trekken. Maar dan moet je die volleybalschoentjes (waarom maakt autocorrect hier voetbalschoentjes van?!) natuurlijk wel in je tas stoppen, hè Clau. Gelukkig niet blond zullen we maar zeggen.

Coach P besloot die training even aan te kijken wat de vakantie met de omaatjes en luie pubers had gedaan en liet de marteltuigen genaamd ladders maar even in de tas. Of we ook het krachtrondje stiekem konden skippen? Dacht het niet. Na alle kerstwijntjes, gourmetsessies en oliebollen leek het Oma Julie toch wel verstandig dat alle teamies die spiertjes weer even aan het werk zouden zetten. Wat zorgt ze toch goed voor ons. Al met al een prima eerste training.

Die maandag begonnen we de week met nog wat beste wensen en het beste wat we konden wensen voor 2024: WE ZIJN WEER MET TWAALF! Ja, ja dames en heren. Onze Lies mag het weer waar gaan maken tussen de lijnen en kan weer (bijna) volle bak meetrainen. Reden voor feest! Niet onder de douche overigens; daar hadden we te kampen met heus overstromingsgevaar. Tijdens onze wassessie begon de doucheruimte namelijk steeds meer op een zwembad te lijken. “Als mensen nou eens stoppen met die vieze haren in dat putje te douwen”, aldus een geïrriteerd dames 1-lid. Maargoed, only good vibes in 2024 en oplossingsgericht als we zijn zetten we zelf maar zoden aan de dijk door onze flessen shampoo, conditioner, scrubs en haarmaskers als waterkering te gebruiken. Teentjes van de teamies droog, Meerwaarde gered.

Donderdags was het tijd voor feestje nummer twee. Een man met een heel groot groen hart en een gezellige bak humor werd bekroond tot lid van verdienste. Uiteraard hebben we het dan over onze supervrijwilliger Paul Boshuis, nu bekend als Sir (spreek – niet – uit als zeur) Paul. Gefeliciteerd Paultje! Ook wij zijn jou zeer dankbaar voor wat je allemaal voor ons cluppie doet #Paultjebedankt.

Met al die feestjes van afgelopen week was het tijd om op zaterdag het volgende feestje te bouwen. De eerste wedstrijd van 2024. SPANNUND! En weer even wennen hoor. Zo moest de een echt weer even uitrekenen hoelaat ze dan uit bed moest voor de wedstrijd, terwijl de ander de vraag kreeg of ze eerst nog moest coachen ofzo, en Rachie weer op tijd naar de markt moest om pijnboompitjes te hamsteren (althans, we gaan ervan uit dat zij het nieuwe jaar weer keurig volgens vast regime begon). Over Rachel en hamsters gesproken: wisten jullie dat er een nieuw gezinslid in huize Stoffelsen-Florijn is aangetroffen? Het is Sep de Hamster! #Seppieweloveyou #Seppiedepeppie #hamsterverhalen

Anyway, die zaterdag traden we vrij vroeg aan bij De Meerwaarde om vervolgens een half uurtje te vertoeven in de heerlijk voorverwarmde autootjes. Normaal gesproken begint de tocht pas bij Utrecht.. Maar niet te vroeg juichen. We waren de auto dan wel uit, maar alsnog hadden we vanaf de parkeerplaats nog een flinke reis voor de boeg naar de sporthal. Een ware survivaltocht later en na de hoogste trap naar de ingang van een sporthal OOIT te hebben getrotseerd (kamp van Koningsbrugge is er niks bij) kwamen we De Heksenketel binnen. Daar aangekomen bleek de warmte van korte duur en hadden de meeste teamies spijt dat hun thermokleding nog in de kast lag.

Tijd om op te warmen met een lekker bakkie pleur. Maar ook de melk voor de cappu’s bleek alle traptreden van De Heksenketel opgeschuimd te moeten worden. Met andere woorden: het duurde lang. Zo lang dat de koffietjes de heksenketel moesten verlaten en maar werden meegenomen naar de kleedkamer. Ohja, ook nog koekje erbij? Ja joh, kom maar door met die koekjes.

Op naar de kleedkamer, waar onze Juul na maar liefst twee hele slokjes haar cappu van het bankje liet vallen… Wat een ellende. Wel een interieurtip rijker: cappuccinobeige op de muren van kleedkamers zou weleens dé trend van 2025 kunnen worden – stay tuned. Net zoals een slot op de deur van de kleedkamer. Gelukkig komt Eef goed uit de (cappuccinobeige) verf als portier: WE HEBBEN HIER TEAMBESPREKING! Maar op sommige mensen maakt zelfs dat gewoon geen indruk en die lopen prima een volle kleedkamer door om hun flesje te vullen. What’s wrong with being confident?

Op naar de zaal. Raach en Clau op zoek naar een goede plek voor de livestream. Nou, je voelt hem al aankomen: weer die pokke trap op. En dan ook nog de oplader vergeten mee omhoog te nemen. Gelukkig bleek Jokie een excellente opladerwerper. Een paar sets van de uitgelopen wedstrijd voor ons en twintig voor-de-zekerheid-bezoekjes aan de wc later konden we eindelijk aan de – hoognodige – warming-up beginnen. Let’s go!

We begonnen 2024 met Joke, Heleen, Isabel, Romee, Claude, Celine en Hanna binnen de lijnen. En hoewel we best al wel wat agressie hadden laten zien in 2024 – HEB JIJ GEEN OORBELLEN? – kwamen we niet zo scherp uit de startblokken. Of het nou aan de kou lag – Han werd tijdens haar bezoekjes aan de bank zelfs gesandwiched om op te warmen – óf aan de tijd die de scheidsrechters regelmatig nodig hadden voordat het spel weer hervat werd, óf aan de kortste twee meter achter het veld ooit gemeten: het draaide niet lekker. 2-0 voor VVU dames 2.

Ier het veld in, net als Juul, Raach en Eef. We werden iets warmer en begonnen wat beter te draaien op alle fronten. Met heerlijke passjes van oa onze Juul en lekkere ballen van oa onze stralende Eva (die zekers te weten echt wel meer dan één punt scoorde). Dit resulteerde erin dat we in zowel de derde als vierde set als eerste bij de 25 wisten te komen. Wij blij, onze trouwe fans – die niet-helemaal-voor-niets met z’n allen naar de Galgenwaard waren afgereisd – blij.

Over de vijfde set zijn we kort: die ging naar de tegenstander. Drie punten bleven in De Heksenketel, twee puntjes gingen met de kippetjes terug naar Barnie. JDB (nieuwe voor onze AfKoLo’s).

Na de wedstrijd was het tijd om lekker rustig aan te doen, want ja, alle tijd om rustig terug te karren naar de o zo lekkere, veilige maar vooral warme Meerwaarde. De douches hadden daar dezelfde mening over. Met man en macht moesten we op de knop slaan om de douches aan de praat te krijgen. Gelukkig konden de snelle douchers een goede lifehack bedenken, waardoor de minder-snelle dames de vlakke handjes konden besparen. Eenmaal aangekomen in De Meerwaarde konden we nog genieten van een spectaculair potje van heren 1 – dat gelukkig wel gewonnen werd – tijdens het eten van onze heerlijke patatjes. Helemaal GeMo (bedankt voor deze Marnix)!

Over De Meerwaarde gesproken, vandaag nemen we het daar om 17:00 uur op tegen de koploper van de 1e divisie: VCN dames 3. Komen jullie ons de puntjes toejuichen? Wij hebben er zin in!

SSS dames 1 sluit 2023 tevreden af

Het is tijd. Tijd voor het allerlaatste verslag voor de winterstop aka het allerlaatste verslag van 2023 aka het allerlaatste verslag voordat we twee weken gaan genieten van de feestdagen en andere leuke dingen. Voor we jullie hele fijne dagen wensen, blikken we graag nog even terug op vorige week; een week vol nieuwe bevindingen, jarige jetjes, opstootjes tijdens de wedstrijd en bovenal weer veel gezelligheid. Trap ‘m maar af!

"Op maandag ben je goed uitgerust en dus kan je die dag de meest productieve dag van de week maken”, aldus Google. Ok Google. Veel teamies besloten dan maar het trainingsshirt aan te doen dat de meeste productiviteit (en vrolijkheid) uitstraalt: ons knalroze net-geen-kampioensshirt. Iets met manifesteren. En manifesteren kun je leren. Vol goede moed dus weer die lange ladders lopen en groene hordes nemen. Je weet immers maar nooit welke uitdagingen je in 2024 tegenkomt. (Liever geen uitdagingen die te maken hebben met ladders en hekjes. Wat zeggie? Een hekkie!)

Donderdags was het feest, om meerdere redenen. Zo had onze Han twee dagen daarvoor 22 kaarsjes uitgeblazen. Hoera! Ze bleek alleen zo hard te hebben geblazen dat ze daar donderdag nog even van moest bijkomen en niet helemaal fit was. Weer een jaartje ouder hè… Feestje zonder de jarige jet dus helaas.

Gelukkig was er nog een ander feestvarken in de zaal om onze aandacht op te richten. Zo kon Lies na lange tijd weer in de knielappen duiken en haar korte broekje uit de kast trekken. Oftewel: ze mocht weer meedoen! En daar wilde haar vriendin Maud graag getuige van zijn. Helaas werd dat Maud niet in dank afgenomen, want zij kreeg tijdens een serveeroefening een persoonlijke training ballen ontwijken. Ze besloot uiteindelijk maar een veiligere plek in de hal op te zoeken, wat de tribune bij de wedstrijd van dames 2 werd. Groot gelijk. Hoefde ze ook meteen niet toe te kijken hoe sommige mensen in de zaal – we zullen geen namen noemen – af en toe misschien stiekem net iets meer deden dan eigenlijk de bedoeling was. Iets met enthousiasme en de overhand. Anyways, met een – zoals onze Leen zou zeggen – “prima gevoel” sloten we die donderdagtraining af en konden we ons gaan voorbereiden op de laatste wedstrijd voor de winterstop.

Zaterdag 16 december begon voor sommige teamies vroeg op diverse sportvelden, terwijl andere op de vroege morgen weer terug naar bed werden gestuurd. Dat laatste had overigens een hele goede reden: onze Clau werd die dag namelijk wakker als kersverse 21-jarige en Han en Maart besloten haar nieuw(ver)jaarsdag te vieren met een ontbijtje op bed. Wat een top huisgenoten! Wie wil dat nou niet? Wat een verwennerij! Hdp! Gezellie Mozzarellie! Genieton! En een goede voorbode voor de rest van de – hopelijk ook feestelijke – dag.

Op naar de hal! En waar de een lekker op het fietsje met het sporttasje achterop richting de hal vertrok, hadden anderen wat meer moeite deze tocht in te zetten. Zo stond Team Voorthuizen voor een kleine uitdaging. Elk volleybalteam kent het wel; de benodigde gadgets/materialen die meegesleept moeten worden naar de wedstrijd. Sporttassen, wedstrijdshirts, ballentas, bidons, kerstkaarten, kerstkoekjes, drie dames 1-speelsters en – misschien wel het belangrijkste –twee mini’s-van-de-week. En dan vraag je je misschien af: hoe zit dat dan? Is dat een nieuwe service van de dames; taxi spelen voor de mini’s? Nou, nee. Deze week was een uitzondering, aangezien de twee talenten woonachtig zijn in huize Boerman. Na ons al talloze keren vanaf de tribune te hebben aangemoedigd was het nu eens tijd om te kijken hoe dat aanmoedigen eraan toegaat op de spelersbank. En dat hebben ze vol overtuiging gedaan. Joelen en liedjes zingen kunnen ze als geen ander, en ook de services aan het begin van de wedstrijd gingen perfect. Nieuwe Green Army-leden/dames 1-speelsters in de maak!

Met enige moeite wist de trouwe Voorthuizenbolide de hele bups naar De Meerwaarde te brengen, die nog enigszins leeg was, met maar drie wedstrijden op de planning. Maar met de komst van deze hele kudde – inclusief volle bopla’s met kerstkransjes, -koekjes en -kaarten – was het al gauw gebeurd met die rust. Bopla’s ja, je leest het goed. Daar zijn wij zó fan van, dat we die liefde ook graag eens wilden delen met onze trouwe supporters die toch altijd weer door weer en wind naar de hal komen om ons aan te moedigen, en die regelmatig de tijd nemen om de spelregels even goed door te spitten om ons uit te kunnen leggen hoe het ookalweer werkt allemaal. En die zelfs bij uitwedstrijden al turvend voor de livestream zitten om de stand bij te houden. Wat een toppertjes hè? Misschien in het nieuwe jaar een XXXL-scorebord aanschaffen voor de thuisblijvers? Hoe dan ook, tijd om het publiek tijdens het borrelen te voorzien van een mooi potje volleybal.

En daar hoort natuurlijk een strijdplan bij. Om 15.45 uur zaten we compleet in het hok du Meerwaardè. Of nee toch niet, onze Eef was nog nergens te bekken. Nou, daar konden we dan lang op wachten, want Eva was heerlijk aan het genieten van een weekendje Brussel en zat op dat moment al trouw klaar (inclusief pen en papier om te turven?) voor de livestream. Tijd voor het plan, tijd voor LEO. Wat staat voor Lef, Energie en Overtuiging (of was het nou Lomp En Onbenullig?) – de kernwoorden waarmee we de strijd tegen de dames van Inter Rijswijk zouden aangaan. Alle – Cynthia, onze tweede spelverdelersengel komt snel binnen – kippen vliegen! BRUUT!

De twee mooie eerste servicejes van Boerman en Boerman niet meegerekend begonnen we niet heel scherp aan de wedstrijd. De Rijswijkers startten snel en liepen al snel uit. Aan het einde van de set sloop LEO echter ons hoofd weer binnen. Hij kwam helaas wat te laat; we moesten de eerste set afstaan aan de tegenstander.

Ook in set twee ging het moeizaam. Aan de overkant hadden ze het zaakje goed op orde en we hadden moeite om de gaten te vinden. Kak sets.

Tijd om het tij te keren en eens even in het hoofd van de Rijswijkse dames te kruipen in plaats van andersom. Het was mooi geweest. Let’s go LEO! Die derde set kwamen we beter in ons spel en wisten we bij te blijven. Onze bank besloot het flink op het aanmoedigen te zetten en produceerde een breed scala aan geluiden. In het veld werd ook hard gewerkt; via mooie blokjes en aanvallen wisten we de bal vaak aan de overkant op de grond te krijgen – al waren de Rijswijkenaren het hier constant mee oneens. Gelukkig hebben we de beelden nog. Met een hdfp killblok van onze Ro en Ies wisten we die derde set binnen te slepen. HANDJES HANDJES BLOEMETJESGORDIJN! 25-23 voor de groenen, UUUUUUH.

In de vierde set zetten we ons goede spel door en kon het publiek genieten van een spannende set waarin het steeds gelijk op ging. Toch wisten we op het juiste moment te pieken en trokken we ook die set naar ons toe. 2-2, hoezee!

Nog eentje dan, nog eentje dan, en winnen…. Maar helaas. We hebben gegeven wat we konden, maar de koek was op en LEO al naar huis vertrokken. De beslissende set ging naar de dames van Inter Rijswijk. En hoewel verliezen nooit leuk is, waren we toch ook vrij tevreden met de twee punten die we hebben weten binnen te slepen.

En daarmee sloten we onze eerste seizoenshelft in de eerste divisie af. Een helft waarin we na 11 wedstrijden op een 9e plek staan met 21 punten, waar we van bijna alle teams wel een puntje wisten te pakken en van sommigen ook gewoon wonnen. Een helft waarin er al flink wat kilometertjes bijkwamen op de teller, we de eerste bekerronde glansrijk doorkwamen maar in de tweede ronde toch moesten buigen voor de topdivisieteams, we zo’n 3000x door laddertjes liepen (en onze voeten en kuiten hier nog steeds niet aan gewend zijn), verschillende speelsters al op verschillende posities stonden in geval van plan B, al ontelbare aanvragen voor de zieken- en blessurebank werden afgekeurd (want genoeg is genoeg), we meerdere verjaringen van speelsters vierden, Heleen SJEM-kampioen werd, we menig drankje deden in CheerSSS, we gelukkig waren in zowel spel als liefde, we nieuwe liedjes bedachten, we de meest rare kleedkamers tegenkwamen (toch anders in het zuidwesten…) en waarin we ons gelukkig heel prima hebben vermaakt met elkaar.

We sloten deze eerste helft in stijl af met frituur, tosti’s, donuts en soesjes. En daarna was het tijd om op bopla’s te gaan jagen op de verjaardag van onze Clau, waar we leerden dat Marnix groot fan is van onze verslagen en kan sleeën (of was het nou slayen? You’re welcome Marnix..) als een nineties b*tch, ookal is hij daar veel te jong voor.

Na een rustige laatste maandagtraining en nóg een verjaardag – dit keer van onze hieperdepiep IES – was het donderdag tijd voor de kers(t) op de taart (of piek in de boom): het jaarlijkse kerstkransjesmixtoernooi. Na een mooie avond vol gezamenlijke gezelligheid was het tijd om te gaan genieten van een welverdiende vakantie. We wensen jullie allemaal hele mooie dagen en zien jullie hopelijk volgend jaar weer fris en fruitig in de hal. 2024, here we come!

Veel liefs en de kerstgroetjes van DameSSS 1

Pieken en dalen voor SSS dames 1

Goedemorgen zonder zorgen, goedemiddag zonder blikseminslag of goedenavond zonder mopperkont. Wanneer je dit ook leest, we hopen dat je een mooie dag hebt (gehad). Iets met kerstgedachten enzo. Wij willen jouw dag in ieder gevoel – ja, of je nu blij, boos of verdrietig bent – graag goed laten beginnen of eindigen met weer een leuk verslag van de afgelopen week, met een iets mindere afloop weliswaar. Maar ‘s avonds een verslaggever, ‘s ochtends een verslaggever. Weer of geen weer? We gaan ervoor.

Maandagavond stond in het teken van weinig adem, verminderd stemgeluid, dichte oren en hier en daar wat hoofdpijn. Of het nu weer the Rona was of niet, meerdere teamies waren niet helemaal fit. Traplopen bleek al een flinke uitdaging en sommige stembanden hadden besloten alvast kerstvakantie te nemen. Maar fit of niet: coach P rolde die ladders gewoon weer uit om ons even lekker aan het werk te zetten. Zonder geklaag namen we die hordes uiteraard weer. Niet omdat we zo zijn, maar de adem moest simpelweg gespaard worden.

Na de training besloot een aantal teamgenoten dan ook maar even bij te komen in de kantine met een kopje thee. Tip voor CheerSSS in de winter: ga over op honingverkoop en jullie lopen gigantisch binnen in de griepmaanden. Op naar huis, zonder honing.. Gelukkig was de adem tijdens de training gespaard om tijdens de terugreis nog even te slijpen aan een nieuw zijlijnlied (zeg dat maar eens 5x achter elkaar, dan krijg je “zijn wij niet”). HANDJES, HANDJES, BLOEMETJESGORDIJN. Stem dus niet gespaard, met als gevolg drie dagen een shag-oma-stem.

Verder was het was ook weer zo’n week dat we buiten de trainingsdagen nog een extra moment nodig hadden om elkaar in de armen te vliegen. En niet zonder reden: nee nee, onze Lies mocht vorige week namelijk 25 kaarsjes uitblazen. Sommige teamies waren wel in voor een lekkere poma en wat bopla’s. Inderdaad, bopla in meervoud. Een leuk spelletje voor feesten en partijen: herken de volleyballers. Hoe dat te doen? Iets met spelinzicht? Balgevoel? Lengte? Nee. Het antwoord: die houden van eten – en veel vooral.

Na een tour-de-statafel – waarbij we bij meerdere bopla’s een ‘kijkje’ hebben genomen (SSS DS1 vs Bopla’s: 3-0) – was het tijd voor wat beweging in de vorm van een vurig beerpong-gevecht tussen de pubers en de oma’s van ons team. Wat bleek: ervaring is key. Maar ook iets met ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde (en andersom); wie kan Robert ten Brink binnenkort ook even langs De Meerwaarde sturen? Na een gezellige avond en de calorie-inname weer flink op (of over) peil waren we helemaal klaar voor de zaterdag. Zou je zeggen…

Op die 9e van december hadden we genoeg tijd om ons klaar te maken voor de barre tocht van bijna twee uur richting Roosendaal (dat is echt bijna België). We speelden namelijk pas om 19.30 uur. Maar we moeten zeggen: de resultaten van de wedstrijden die wij om 19.30 uur hebben gespeeld zijn echt ALTIJD in ons voordeel uitgevallen (n=1). Dus vol goede moed trapten we om 15.45 uur de auto’s en vissenkommen – afgeladen met snackies, broodjes en pasta’s – aan. Gaan met die ook weer heel veel bananen!

En mocht je je tijdens zo’n lange autorit nou vervelen, hierbij een aantal tips. Speel een kerstquiz. Weten jullie bijvoorbeeld wat Ambergris is? Nee? Zeker het opzoeken waard. Ook weten we inmiddels waar de kerstman woont en wat de namen zin van de rendieren die zijn slee trekken (of die hij voor z’n karretje spant – het is maar hoe je het bekijkt). Gokje wagen? Go Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner, Blitzen en Rudolph! Daarnaast is het natuurlijk ook altijd top om vooral heel veel kerstliedjes te luisteren en te fantaseren over hoe je de auto kerstig had kunnen versieren. Laatste tip: begin niet over (wild)plasverhalen als iemand in de auto nodig moet met nog bijna 1,5 uur rijden te gaan. (Zijn er trouwens meer mensen die moeten huilen als ze heel nodig moeten plassen of is dit gewoon heel raar?) Maar in geval van nood werden wel alvast de beste wildplashoudingen voor droge schoenen en broeken besproken. Ga altijd goed voorbereid op pad.

En voor je het weet vliegt de tijd voorbij, beginnen de Nederlandse radiozenders te storen (fijn voor diegenen die iets minder van kerstmuziek houden) en ben je opeens in Roosendaal. En dan horen we jullie denken: is dat nu wat, dat Roosendaal? Geen idee, het was namelijk al pikkedonker toen we aankwamen. En in het donker blijkt het ook lastig de (ingang van) de parkeerplaats te vinden. Is het nou een stoep, fietspad of autoweg? Het bleek een grasveld. Typisch Roosendaals blijkbaar. Snel naar binnen dan maar, zodra de ingang gevonden was.

Aangekomen in het nederige stulpje van de Moriaan Symmachia Roosendaal overrompelden we – wederom – meerdere barmedewerkers met een bestelling van wel iets van 7 cappuccino’s, waardoor – wederom – een koffieautomaat volledig van slag was. Vinden jullie de naam van deze volleybalvereniging trouwens ook bijzonder ingewikkeld? De factchecker is hier eens achteraan gegaan. ‘De Moriaan’ is dus de hoofdsponsor van de club en blijkt een restaurant (en voormalig vismarkt, school, kantoor en theater) te zijn. En voor de betekenis van het woord ‘Symmachia’ komen we weer terecht bij onze Gymnasten. Deze term komt namelijk uit het Grieks en verwijst naar een oorlogsbondgenootschap in het oude Griekenland. De leden streden samen (summachein) tegen dezelfde vijanden. Hiermee verwijzen ze naar de oorsprong van de volleybalclub, waarbij een aantal oorspronkelijk ‘vijandige’ Roosendaalse verenigingen fuseerden tot één club. Weer wat geleerd. Tijd voor de strijd!

Op naar de kleedkamer om ons te klaar te maken. Kennen jullie dat liedje: sok-knielap-schoen-en-brace-schoen-en-brace, sok-knielap-schoen-en-brace-schoen-en-brace, broekje, shirtje en je sport-bh, sok-knielap-schoen-en-brace-schoen-en-brace? Nou, dat had onze Boerman even moeten zingen voor ze haar sporttas in Voorthuizen dichtritste. Geen knielappen voor Iris. Maar geen paniek, gelukkig wist ze meteen wat ze moest doen: op naar de tegenstander (zou dit eerder gebeurd zijn?), waar een van de Roosendaalse meiden een paar kniebeschermers door het thuisfront liet aanrukken. Wat een toppertje, echt zo’n typisch staaltje Griekse sportiviteit.

Na met een potje hooghouden het publiek achter de statafels en op de tuinstoelen even vermaakt te hebben – die spontaan weer wegliepen omdat ze vast dachten bij de verkeerde wedstrijd aanwezig te zijn – besloten we ook de handjes maar wat op te warmen. En dat onder het genot van onze favoriete inspeelnummers van én Timmy Trumpet én Bennett – ardeur de la vie, de la vieeeee. Die dag kon niet meer stuk!

Of toch wel..? Echt lekker uit de startblokken kwamen we niet, en dat wisten we eigenlijk de hele wedstrijd niet meer goed te maken. De Roosendaalse summachein speelden vrijuit en wisten goed te scoren, terwijl de Barneveldse kippetjes wat minder lekker in het spel zaten en blokkerend veel moeite hadden met de aanvallen van de overkant. Ook lag onze pass lag niet helemaal geweldig waardoor onze toch al niet helemaal fitte Hahn flink wat metertjes moest maken en daardoor wat moeite had de boel te spreiden en de setjes lekker aan de buitenkant te krijgen. Waren die bopla’s ons dan toch naar het hoofd gestegen? Of juist in de beentjes gezakt?

Gelukkig was het niet enkel kommer-en-kwel en waren er natuurlijk ook mooie punten van onze kant, zoals wat goede aanvalletjes van onze Celien en wat lekkere kill-blockjes, waardoor we mooi ons nieuwe lied konden inzetten: HANDJES, HANDJES, BLOEMETJESGORDIJN. Een goede invalbeurt van Juul – met o.a. wat mooie opslagen – mocht helaas niet baten. Ook in deze pot bleken we niet in staat door te zetten en de big points te pakken. De laatste set maakten we het nog erg spannend, en kwamen we zelfs op setpoint, maar ook toen pakten we helaas niet door. Alle vijf de punten moesten helaas achterblijven in Roosendaal (25-20, 25-15, 25-22, 26-24).

Tja, wat moeten we er nog meer over zeggen. Gewoon kak. Ruim vier uur in de auto om vier sets te verliezen. Iets met ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde dan maar? Snel schouder-aan-schouder, met de borsten bijna tegen de muur op een één-bij-één-tegeltje douchen om ons vevolgens snel weer uit de voeten te maken. En het voordeel van een lange autorit is dat je onderweg genoeg elegante gouden bogen tegenkomt om je verdriet weg te kunnen eten. Dus dat deden we dan ook maar. Verdiend of niet verdiend, eten moet je toch. De een met iets meer geluk dan de ander. Zo kon onze Joke genieten van maar liefst 13 veggie nuggets in plaats van 9. Daarvoor was een simpele verklaring volgens onze Ier: “Daar moeten ze toch vanaf want niemand wil ooit veggie nuggets.” Het ongeluksgetal van 13 had ons daarnaast misschien moeten waarschuwen voor meer onheil, want zo was de Crispy (of was het nou Spicy?) McChicken van onze Rachie ineens zoek. Wat bleek? Een lieftallige teamgenoot (we zullen haar naam maar een keertje niet noemen) had het dienblad alvast opgeruimd, met wat gegraai in de prullenbak tot gevolg. Alles voor de strijd tegen voedselverspilling zullen we maar zeggen.Hebben we in ieder geval nog een duurzame avond gehad.

Met een (goede) bodem in de buik en een snel auto-make-upje op het gezicht besloot een aantal teamies de dag toch nog goed af te sluiten in een volle, warme, plakkerige Zwaan met flink wat mede-SSS’ers (die gelukkig ook bijna allemaal verloren hadden. Iets met gedeelde smart.) Gezelligheid ten top!

Na een week vol pieken en dalen zijn we weer aanbeland in een nieuwe ronde vol nieuwe kansen. Vandaag spelen we om 17.00 uur in onze eigen vertrouwde Meerwaarde tegen Inter Rijswijk dames 1. Met als kers(t) op de taart niet alleen wat lekkers voor onze fans op de tribune maar ook niet 1, niet 2, maar wel liefst 3 Boermannen in het veld. Hoe dat zit? Daar kom je maar op één manier achter. Tot straks! 

Contact

Algemene zaken:
Mirella Boshuis
E-mail: algemeen@sss-barneveld.nl

Jeugd TC:

A, B en C (vanaf 12 jaar)
Bram Wildekamp 
E-mail: jeugdtc@sss-barneveld.nl

CMV (6 t/m 12 jaar)
Simone van Essen-Nab
E-mail: cmv@sss-barneveld.nl

Dames TC:
Arjan Roelofs
E-mail: damestc@sss-barneveld.nl

Heren TC:
Adriaan Kuiper
E-mail: herentc@sss-barneveld.nl

Secretariaat Volleybalvereniging SSS:
Yvonne Sennema
Schoutenstraat 72G
3771 CK Barneveld
Telefoon: 06-22667983
Email : secretariaat@sss-barneveld.nl

Inloggen (mobiel)