Simplex/SSS D1 met kampioenspuntje op zak naar de Tweede Divisie

Oké oké oké, waar je aan begint moet je ook afmaken hè. Dat betekent dat jullie nog voor een laatste keer dit seizoen kunnen smullen van een verslagje van de razende reporterSSS. Over de laatste twee wedstrijden van volleybaljaar ‘24/’25, en daarmee ook over de laatste punten van een aantal teamies in SSS dames 1 #huilen. Hoewel degradatie uit de eerste divisie steeds dichterbij kwam, waren we gebrand om tot het einde te strijden en de nodige puntjes voor die eventuele PD-plek te pakken. Kortom, voor de laatste keer dit jaar: BONGO BEAST MODE: ON!

Op 29 maart stond ons laatste partijtje in De Meerwaarde op het programma en we besloten daar dan maar een knaller van te maken. Bij zo’n laatste thuiswedstrijd horen natuurlijk ook de nodige bedankjes en afscheidscadeautjes en daar bleek dat we toch ook buiten het veld een goede geoliede machine zijn. Ideeën bedacht, taakjes verdeeld en onze inpakskills weer eens opgepoetst. We waren er klaar voor!

We zaten allemaal op tijd in het hok voor de bespreking, of tenminste, bijna allemaal. Eén teamie had wat vertraging opgelopen. Onderweg naar de hal kwam ze er namelijk achter dat ze thuis iets was vergeten. Waren het haar kniebeschermers, haar volleybalpatta’s of misschien een brace? Zoiets zou je denken. Maar nee. Hetgeen zij vergeten was: tanden poetsen. Nu vragen jullie je vast af welk kippetje dit dan was? Ja dat blijft even tussen ons. Het enige wat we kunnen zeggen is: het begint met een N en eindigt op OA. Maar goed, haar adem rook in ieder geval lekker fris en muntig zullen we maar zeggen. Tijd om af te trappen!

Behalve Iris, die besloot dat ze het blesseringsrecord van Julie wel even kon verbeteren en schakelde zichzelf al uit voordat de wedstrijd überhaupt was begonnen. Game over. Nu is Boerman geen piepert en wel eens vaker wat aan de lompe kant, en staat ze na een duik of val meestal wel weer op, dus haar teamies bleven even een momentje wachten voordat ze te hulp schoten. Toen onze Ier wat aan de lange kant bleef zitten, werd duidelijk dat het toch wel foute boel – en einde wedstrijd voor haar – was. Derde geblesseerde passer-loper in een paar weken tijd. Gelukkig waren Clau en Juul weer genoeg hersteld en was onze Celien de laatste wedstrijden on fire. Midi-Boerman was toevallig ook in de buurt en kan ook wel een balletje slaan, dus na het afzeggen van haar werk werd zij nog even snel aan het wedstrijdformulier toegevoegd. En Iris? Tja, die deed dan maar waar ze ook zo goed in is: schreeuwen. LET’S GOOOO.

Op het menu stond Tjoba, een gewaagde tegenstander. De Klazienaveneressen begonnen sterk en dat zorgde bij ons voor de nodige ontregeling. Ze pakten dan vrij snel de eerste en tweede set. Gelukkig konden we het tij keren en konden we met een goede servicedruk en snoeiharde ballen de derde set naar ons toe trekken. HUP GROEN!

We zaten er lekker in en waren klaar voor de comeback. Een laatste thuiswedstrijd om nooit meer te vergeten hadden we toch gezegd. De laatste set stonden we erg goed te spelen en kwam het zelfs tot een stand van 30-30. Toen Juul de bal super mooi voorIN het hoekje tipte was de scheids even vergeten dat hij ook moet opletten tijdens zo’n spannende set en floot voor de tegenstander. NEE! Een goede service van Tjoba erachteraan betekende dat we de set niet naar ons toe wisten te trekken en een vijfde set niet meer nodig was. Ontzettend zuur, maargoed no stress, nog steeds geen rood bolletje achter die naam.

In die spannende laatste set was er ook nog ruimte voor bloemen en foto’s. Altijd leuk die publiekswissels, zeker als je er na je laatste wissel toch nog weer in moet omdat je team het nog even spannend wil maken. Zowel onze Merith als Marle namen afscheid – COME ON YOU GIRLS IN GREEN! We gaan jullie missen!!

De zaterdag erop was het tijd voor… drie keer raden… GRONINGEN! Wat een toeval, daar zijn we nou nog nooit geweest. Het voordeel van degraderen is dan wel weer dat we die route volgend jaar in ieder geval niet meer hoeven af te leggen – hoe mooi de stad Groningen ook mag zijn. Nog één keertje dan. Bepakt en bezakt – én met een nieuw teamlied (thanks Jes en ChatGPT) – vertrokken we richting het hoge noorden. Joost trakteerde zijn medereizigers nog even op een toeristische route, waarmee de inzittenden die dag maar liefst zes Nederlandse provincies aantikten, WOW!

Eenmaal uit de bus werden we met het feit geconfronteerd dat het in het hoge noorden ook wel echt een paar graden kouder is dan in het warme Barneveld. Wellicht dat die noorderwind daar ook wel wat mee te maken had. Eeeven in de slomo zetten en onze wandeling had heel heroïsch kunnen lijken, misschien zo met een exploderende bus op de achtergrond. Zie je het voor je? Nee, wij ook niet. Dan maar snel opwarmen met wat cappu’s, theetjes en – speciaal voor Ro – Lotuskoekjes. Wel jammer dat Clau die van Ro al had opgegeten voordat de arme meid goed en wel zat.

Tijd om ons klaar te maken voor onze wedstrijd tegen de – ja ja – nummer 1 en al zes weken oude kampioen van de Eerste Divisie: Oranje Nassau DS1. Inmiddels hadden wij ook toch echt dat rode bolletje om onze naam gekregen door winst van onze concurrent Flash, dus degradatie was een feit. Vrijuit ballen dan maar, niets meer aan te doen. En gedegradeerd of niet, onze trouwe supporters waren ook deze laatste wedstrijd aanwezig – mét spandoek en al. Want ja, waar je aan begint, moet je ook afmaken. LUF JOE 2!

De gedegradeerde nummer 9 tegen de gedoodverfde kampioen: dat zou niet per se een lang potje worden, zou je denken. Zeker als je weet dat die nummer 1 in een heel seizoen maar drie sets verloren heeft. Spoiler: dat is er nu eentje meer. Na 1,5 uur wachten in de zaal was het tijd om te gaan opwarmen. Deze Groningse dames zijn niet voor niets kampioen, en dat lieten ze ook zien. Met hun ervaring wisten ze de ballen precies op onze open plekken te leggen en maakten ze goed gebruik van ons blok. We hadden daar niet echt een antwoord op en verloren de eerste set met 25-13. In de tweede set wisten we wat meer druk te zetten en lukte het ons met behulp van wat geschreeuw van de zijlijn en tribune, een dikke serviceserie van Juul en wat frustatiepuntjes aan de andere kant de tweede set te pakken, 23-25. NIET SOLLEN MET GROEN!

Dat voelde wel lekker. Ook in die derde set werd het weer ontzettend spannend en was het duidelijk dat onze supporters niet voor saus naar Groningen waren afgereisd. Helaas wist Oranje Nassau het op de juiste momenten toch af te maken en ging er met 25-23 met de derde set vandoor.

Hoewel we nog voor een vijfsetter wilde gaan, bleek de koek toch wel een beetje op en was het op 24 voor Oranje Nassau tijd voor onze allerlaatste publiekswissel. Ook onze Clau speelde haar laatste wedstrijd in het groen, en daar kwam ze helaas – net als vele anderen – niet zonder tranen van af. Na een mooie tijd bij SSS zet ze een stapje omhoog naar Dynamo DS2. En hoewel we geel verder niet zo’n mooie kleur vinden, wensen we de gelen veel geluk en speelplezier met ons lieve groene Clau-kippetje die we ontzettend gaan missen.

En verliezen betekent eten en als afsluiting van het seizoen gingen we dit keer voor een tandje chiquer dan de gebruikelijke gouden bogen (waar we overigens verder nul problemen mee hebben, love u maccie). Tijd om te proosten: op het rode bolletje, op heel veel mooie nieuwe herinneringen, op nieuwe vriendschappen, op oude vriendschappen, op de groene handdoekjes, op onze busjes, onze teamies, onze coaches, onze trouwe supporters, onze vast tel-trio, onze lieve Thea die altijd voor lekkere patatjes zorgde, onze My, Rachie, Han, Marjo, Abi en Lynn die ons uit de brand hebben geholpen wanneer dat kon, op alle andere vrijwilligers en op de puntjes die we toch hebben weten te pakken dit seizoen. En dat ene kampioenspuntje dat we op die vijfde van april nog even afgesnoept hebben, die nemen we mooi alvast mee in onze groene tassies naar volgend jaar. Tot dan!