Pieken en dalen voor SSS dames 1

Goedemorgen zonder zorgen, goedemiddag zonder blikseminslag of goedenavond zonder mopperkont. Wanneer je dit ook leest, we hopen dat je een mooie dag hebt (gehad). Iets met kerstgedachten enzo. Wij willen jouw dag in ieder gevoel – ja, of je nu blij, boos of verdrietig bent – graag goed laten beginnen of eindigen met weer een leuk verslag van de afgelopen week, met een iets mindere afloop weliswaar. Maar ‘s avonds een verslaggever, ‘s ochtends een verslaggever. Weer of geen weer? We gaan ervoor.

Maandagavond stond in het teken van weinig adem, verminderd stemgeluid, dichte oren en hier en daar wat hoofdpijn. Of het nu weer the Rona was of niet, meerdere teamies waren niet helemaal fit. Traplopen bleek al een flinke uitdaging en sommige stembanden hadden besloten alvast kerstvakantie te nemen. Maar fit of niet: coach P rolde die ladders gewoon weer uit om ons even lekker aan het werk te zetten. Zonder geklaag namen we die hordes uiteraard weer. Niet omdat we zo zijn, maar de adem moest simpelweg gespaard worden.

Na de training besloot een aantal teamgenoten dan ook maar even bij te komen in de kantine met een kopje thee. Tip voor CheerSSS in de winter: ga over op honingverkoop en jullie lopen gigantisch binnen in de griepmaanden. Op naar huis, zonder honing.. Gelukkig was de adem tijdens de training gespaard om tijdens de terugreis nog even te slijpen aan een nieuw zijlijnlied (zeg dat maar eens 5x achter elkaar, dan krijg je “zijn wij niet”). HANDJES, HANDJES, BLOEMETJESGORDIJN. Stem dus niet gespaard, met als gevolg drie dagen een shag-oma-stem.

Verder was het was ook weer zo’n week dat we buiten de trainingsdagen nog een extra moment nodig hadden om elkaar in de armen te vliegen. En niet zonder reden: nee nee, onze Lies mocht vorige week namelijk 25 kaarsjes uitblazen. Sommige teamies waren wel in voor een lekkere poma en wat bopla’s. Inderdaad, bopla in meervoud. Een leuk spelletje voor feesten en partijen: herken de volleyballers. Hoe dat te doen? Iets met spelinzicht? Balgevoel? Lengte? Nee. Het antwoord: die houden van eten – en veel vooral.

Na een tour-de-statafel – waarbij we bij meerdere bopla’s een ‘kijkje’ hebben genomen (SSS DS1 vs Bopla’s: 3-0) – was het tijd voor wat beweging in de vorm van een vurig beerpong-gevecht tussen de pubers en de oma’s van ons team. Wat bleek: ervaring is key. Maar ook iets met ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde (en andersom); wie kan Robert ten Brink binnenkort ook even langs De Meerwaarde sturen? Na een gezellige avond en de calorie-inname weer flink op (of over) peil waren we helemaal klaar voor de zaterdag. Zou je zeggen…

Op die 9e van december hadden we genoeg tijd om ons klaar te maken voor de barre tocht van bijna twee uur richting Roosendaal (dat is echt bijna België). We speelden namelijk pas om 19.30 uur. Maar we moeten zeggen: de resultaten van de wedstrijden die wij om 19.30 uur hebben gespeeld zijn echt ALTIJD in ons voordeel uitgevallen (n=1). Dus vol goede moed trapten we om 15.45 uur de auto’s en vissenkommen – afgeladen met snackies, broodjes en pasta’s – aan. Gaan met die ook weer heel veel bananen!

En mocht je je tijdens zo’n lange autorit nou vervelen, hierbij een aantal tips. Speel een kerstquiz. Weten jullie bijvoorbeeld wat Ambergris is? Nee? Zeker het opzoeken waard. Ook weten we inmiddels waar de kerstman woont en wat de namen zin van de rendieren die zijn slee trekken (of die hij voor z’n karretje spant – het is maar hoe je het bekijkt). Gokje wagen? Go Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner, Blitzen en Rudolph! Daarnaast is het natuurlijk ook altijd top om vooral heel veel kerstliedjes te luisteren en te fantaseren over hoe je de auto kerstig had kunnen versieren. Laatste tip: begin niet over (wild)plasverhalen als iemand in de auto nodig moet met nog bijna 1,5 uur rijden te gaan. (Zijn er trouwens meer mensen die moeten huilen als ze heel nodig moeten plassen of is dit gewoon heel raar?) Maar in geval van nood werden wel alvast de beste wildplashoudingen voor droge schoenen en broeken besproken. Ga altijd goed voorbereid op pad.

En voor je het weet vliegt de tijd voorbij, beginnen de Nederlandse radiozenders te storen (fijn voor diegenen die iets minder van kerstmuziek houden) en ben je opeens in Roosendaal. En dan horen we jullie denken: is dat nu wat, dat Roosendaal? Geen idee, het was namelijk al pikkedonker toen we aankwamen. En in het donker blijkt het ook lastig de (ingang van) de parkeerplaats te vinden. Is het nou een stoep, fietspad of autoweg? Het bleek een grasveld. Typisch Roosendaals blijkbaar. Snel naar binnen dan maar, zodra de ingang gevonden was.

Aangekomen in het nederige stulpje van de Moriaan Symmachia Roosendaal overrompelden we – wederom – meerdere barmedewerkers met een bestelling van wel iets van 7 cappuccino’s, waardoor – wederom – een koffieautomaat volledig van slag was. Vinden jullie de naam van deze volleybalvereniging trouwens ook bijzonder ingewikkeld? De factchecker is hier eens achteraan gegaan. ‘De Moriaan’ is dus de hoofdsponsor van de club en blijkt een restaurant (en voormalig vismarkt, school, kantoor en theater) te zijn. En voor de betekenis van het woord ‘Symmachia’ komen we weer terecht bij onze Gymnasten. Deze term komt namelijk uit het Grieks en verwijst naar een oorlogsbondgenootschap in het oude Griekenland. De leden streden samen (summachein) tegen dezelfde vijanden. Hiermee verwijzen ze naar de oorsprong van de volleybalclub, waarbij een aantal oorspronkelijk ‘vijandige’ Roosendaalse verenigingen fuseerden tot één club. Weer wat geleerd. Tijd voor de strijd!

Op naar de kleedkamer om ons te klaar te maken. Kennen jullie dat liedje: sok-knielap-schoen-en-brace-schoen-en-brace, sok-knielap-schoen-en-brace-schoen-en-brace, broekje, shirtje en je sport-bh, sok-knielap-schoen-en-brace-schoen-en-brace? Nou, dat had onze Boerman even moeten zingen voor ze haar sporttas in Voorthuizen dichtritste. Geen knielappen voor Iris. Maar geen paniek, gelukkig wist ze meteen wat ze moest doen: op naar de tegenstander (zou dit eerder gebeurd zijn?), waar een van de Roosendaalse meiden een paar kniebeschermers door het thuisfront liet aanrukken. Wat een toppertje, echt zo’n typisch staaltje Griekse sportiviteit.

Na met een potje hooghouden het publiek achter de statafels en op de tuinstoelen even vermaakt te hebben – die spontaan weer wegliepen omdat ze vast dachten bij de verkeerde wedstrijd aanwezig te zijn – besloten we ook de handjes maar wat op te warmen. En dat onder het genot van onze favoriete inspeelnummers van én Timmy Trumpet én Bennett – ardeur de la vie, de la vieeeee. Die dag kon niet meer stuk!

Of toch wel..? Echt lekker uit de startblokken kwamen we niet, en dat wisten we eigenlijk de hele wedstrijd niet meer goed te maken. De Roosendaalse summachein speelden vrijuit en wisten goed te scoren, terwijl de Barneveldse kippetjes wat minder lekker in het spel zaten en blokkerend veel moeite hadden met de aanvallen van de overkant. Ook lag onze pass lag niet helemaal geweldig waardoor onze toch al niet helemaal fitte Hahn flink wat metertjes moest maken en daardoor wat moeite had de boel te spreiden en de setjes lekker aan de buitenkant te krijgen. Waren die bopla’s ons dan toch naar het hoofd gestegen? Of juist in de beentjes gezakt?

Gelukkig was het niet enkel kommer-en-kwel en waren er natuurlijk ook mooie punten van onze kant, zoals wat goede aanvalletjes van onze Celien en wat lekkere kill-blockjes, waardoor we mooi ons nieuwe lied konden inzetten: HANDJES, HANDJES, BLOEMETJESGORDIJN. Een goede invalbeurt van Juul – met o.a. wat mooie opslagen – mocht helaas niet baten. Ook in deze pot bleken we niet in staat door te zetten en de big points te pakken. De laatste set maakten we het nog erg spannend, en kwamen we zelfs op setpoint, maar ook toen pakten we helaas niet door. Alle vijf de punten moesten helaas achterblijven in Roosendaal (25-20, 25-15, 25-22, 26-24).

Tja, wat moeten we er nog meer over zeggen. Gewoon kak. Ruim vier uur in de auto om vier sets te verliezen. Iets met ongelukkig in het spel, gelukkig in de liefde dan maar? Snel schouder-aan-schouder, met de borsten bijna tegen de muur op een één-bij-één-tegeltje douchen om ons vevolgens snel weer uit de voeten te maken. En het voordeel van een lange autorit is dat je onderweg genoeg elegante gouden bogen tegenkomt om je verdriet weg te kunnen eten. Dus dat deden we dan ook maar. Verdiend of niet verdiend, eten moet je toch. De een met iets meer geluk dan de ander. Zo kon onze Joke genieten van maar liefst 13 veggie nuggets in plaats van 9. Daarvoor was een simpele verklaring volgens onze Ier: “Daar moeten ze toch vanaf want niemand wil ooit veggie nuggets.” Het ongeluksgetal van 13 had ons daarnaast misschien moeten waarschuwen voor meer onheil, want zo was de Crispy (of was het nou Spicy?) McChicken van onze Rachie ineens zoek. Wat bleek? Een lieftallige teamgenoot (we zullen haar naam maar een keertje niet noemen) had het dienblad alvast opgeruimd, met wat gegraai in de prullenbak tot gevolg. Alles voor de strijd tegen voedselverspilling zullen we maar zeggen.Hebben we in ieder geval nog een duurzame avond gehad.

Met een (goede) bodem in de buik en een snel auto-make-upje op het gezicht besloot een aantal teamies de dag toch nog goed af te sluiten in een volle, warme, plakkerige Zwaan met flink wat mede-SSS’ers (die gelukkig ook bijna allemaal verloren hadden. Iets met gedeelde smart.) Gezelligheid ten top!

Na een week vol pieken en dalen zijn we weer aanbeland in een nieuwe ronde vol nieuwe kansen. Vandaag spelen we om 17.00 uur in onze eigen vertrouwde Meerwaarde tegen Inter Rijswijk dames 1. Met als kers(t) op de taart niet alleen wat lekkers voor onze fans op de tribune maar ook niet 1, niet 2, maar wel liefst 3 Boermannen in het veld. Hoe dat zit? Daar kom je maar op één manier achter. Tot straks!