Lieve volleybalfanaten, trouwe fans, volleybalpaparazzi en natuurlijk onze eigen teamies die uiteraard elke week braaf meelezen. Even een check: mocht je jezelf rekenen tot het keigezellige team van SSS D1, stuur dan even een eimoji (emoticon van een ei) in onze groepsapp. We beloven dat we niet teleurgesteld zullen zijn. Tenzij je dit niet leest, dan kunnen we niks beloven.

Maargoed, het was weer een turbulente (vorige) week; genoeg leuks en sappigs om over te schrijven. En daarbij maak je het liefst gebruik van een fit verSSSlaggeversteam. Maar helaas, je kan niet alles hebben, je kan niet altijd zes gooien, het is niet altijd kermis (ja dat is een gezegde), het leven is geen zoete krentenbol (ja google die ook maar even) en het leven gaat niet altijd over rozen. Met andere woorden: onze Boermanski liet het afweten. Ziek, zwak en misselijk, en iets met een gevlekte cavia (of was het koe?). We besparen jullie de overige details. Hoe dan ook, onze Ier moest van Boermama maar snel onder de wol kruipen en uitzieken.

Dit zorgde voor enige chaos in het team met de snelle pennen. Want, wie ging nu beginnen? Even wat sleutelen aan onze opstelling, maar zoals onze Ier zou zeggen: incasseren en accepteren. Zo gezegd, zo gedaan: club Dubbel IJ (IJ-IJ) bestaat deze week nog steeds uit JIJ. En jij wordt daarvan een blij ei. Dus pak je kop koffie of thee erbij ei en ga er maar even goed voor zitten. Want hier komt ‘ie dan: het verslag van de Groenen tegen de Hogen uit Capelle. Ja want wat zitten ze hoog daar in Capelle, en dan hebben we het niet over hun sprongkracht of de dijk. En dan horen we jullie denken: wait, what? Jullie vallen in herhaling? Ja, nee, VCN heeft de luxe van twee teams in de 1e divisie B. En wij het geluk dat we deze teams precies na elkaar kruisen. Dus let’s go voor opnieuw een battle van de Geldies tegen de Zuid-Hollies.

Maandag begonnen we de training weer vol goede moed (of ‘moet’ voor de Barneveldse krantlezers). Na ons verlies tegen VCN D3 waren we gebrand om thuis van VCN D2 te winnen. Hop hop gas erop dus. Wisten jullie trouwens dat Heleen een headhit-concurrent heeft? Het is de Dopper van Han. Waar hij ook staat – hoog, laag, links, rechts – hij is duidelijk een regelmatig doelwit voor velen om op te mikken tijdens de training. En dat heeft hij geweten, met inmiddels nog maar een halve schedel (maar still going strong!)

Donderdag hetzelfde verhaal: beetje vlammen, beetje sjemmen. Helaas niet in onze oude vertrouwde Meerwaarde maar in de Lijsterhof. Gelukkig wist iedereen het te vinden. Nog voor de training begon, werd onze Rachie al tweemaal gesjemd (ook een nieuwe concurrent?) – eerst met een manderino door Cas, waarna ze nog een liefdevolle pets in haar gezicht kreeg van onze Clau. Je kan maar beter op scherp staan om te trainen. Onze Juul had daarnaast weer eens een heerlijk bijdehante bui (maarja, zoals ik zelf dan zeg, liever bij-de-hand dan bij-de-voet, we zijn tenslotte volleyballers) waar een deel van de teamies tijdens de warming-up al genoeg van had. Dat ging een leuke training worden. En een stoffige – stofhappen to the max! Verder wel hard gewerkt, veel lawaai gemaakt en hoog gesprongen want in de Lijsterhof gelden blijkbaar andere nethoogteregels. Op naar onze favo dag van de week!

Zaterdag! Langzaamaan druppelden de teamies die dag de Meerwaarde binnen. De een al wat eerder dan de ander; zoals onze Eef, die alvast een wedstrijdje stond te fluiten. Wat een held, letterlijk op sokken… Ieder z’n ding zullen we maar zeggen. Verder had onze Leen last van tintelende tenen omdat ze haar steunkousen te vroeg had aangetrokken (wie is hier nou oud?!) en waren we als de dood voor de dood van Alberto en Albertina. Het enthousiasme van onze mini’s van de week grenst soms namelijk enigszins aan agressie waardoor de angst onder ons leeft of A&A zo’n wedstrijd wel zullen overleven. Zo heeft onze Alberto al eens vastgezeten in de basket, arme boy. Gelukkig ziet hij er dankzij mama Liesbeth wel weer helemaal fancy uit in z’n nieuwe SSS-fitje (gewoon z’n wedstrijdkleding nog eerder binnen dan wij..).

Nadat Rachel de nieuwe aanwinst van het team – een heel knappe, duistere verschijning met oneindig lange benen (aka ons nieuwe statief voor de livestreams) – had geïnstalleerd, kon de game beginnen. Gelukkig kon onze – van haar schouderoperatie herstellende – Lies nu ook meekijken. Liever had ze uiteraard alweer naast het veld gestaan, of nog liever meegehuppeld in het veld. Maar helaas, nog even geduld hebben; er zijn nog een paar wachtende weken in mitella voor u. Maar voordat je het weet is het winter en mag deze slimme, energieke spelverdeelster eindelijk weer beginnen aan de terugweg het veld op. Zin in!!

Nog even over de wedstrijd: die was vrij lang, vrij spannend, en verloren we nipt met 2-3. De eerste set was helaas voor de Capellers/Capelsen/A-Capella’s. Onze passing hadden we dit keer zeker goed voor elkaar; zelfs een nieuw PR gehaald zonder geteld te hebben. Waren die rode armen van de kanonskogels van Cas op maandag (onze Han besloot op een gegeven moment maar gewoon weg te duiken in plaats van te passen) gelukkig niet voor niets geweest.

De pass lag dus lekker, maar in de verdediging en aanval moesten we een tandje bijschakelen wilden we niet onderuitgaan. Zo gezegd, zo gedaan in set nummer twee. Onze Lekatompessy kwam in het veld en besloot de beuk er even flink in te gooien. Han en Juul hielden de pass onder controle waardoor Jokie heerlijk kon spreiden, waarbij Heleen goed hielp door de overkant met haar snoeiharde ballen zo bang te maken dat ze geregeld meerdere Capelse blokkeerders bij zich hield. Set 2 en 3 voor de Groenen. Bam!

In de – terecht – beruchte vierde set zakten we helaas wat in en wisten de dames in het rood onze passlijn toch wat meer onder druk te zetten. Op naar een vijfde set, een hele spannende. Het ging gelijk op en een mooie serviceserie van Clau bracht ons zelfs op een 13-12 voorsprong. Na een spannende, lange rally resulteerde een lekker aanvalletje van onze Eef erin dat – ondanks een mooie redding – de tegenstander de bal tegen de antenne aan verdedigde. Toch? TOCH? Hij is groen, hij is wit… Helaas zagen de scheidsrechters dit niet gebeuren en kwam de stand daarmee op 13-13 i.p.v. 14-12. Jep, dat is zuur. Gelukkig hebben we de beelden nog #welantenne #brilletjevoorcapelle. Enige ophef later bleken we ons toch wat te veel te hebben laten opfokken door het zeer gepassioneerde team aan de andere kant van het net en volgden twee fouten van onze eigen kant, waarmee die laatste set naar VCN ging.

Het is niet anders, je kan niet alles hebben, je kan niet altijd zes gooien, het is niet altijd kermis, het leven is geen zoete krentenbol en het leven gaat niet altijd over rozen. Wel goed gespeeld – en het publiek blijkbaar een hele leuk pot bezorgd (graag gedaan!) – maar we hadden natuurlijk toch liever die drie puntjes gehad. Want ja vaak is drie toch beter dan twee, en dan hebben we het niet alleen over de punten.

Tijd voor een drankje waar we toch afsloten met vooral positieve dingen. Zo kwamen we tot de conclusie dat Yanissa haar debuut had gemaakt in de 1e divisie. Debuutkannetje it is! Waarna we tot de conclusie kwamen dat we überhaupt nog flink wat debuutkannetjes tegoed hebben. Alleen onze Heleen (1e & eredivisie jeweetzelluf), Lies (heeft momenteel sowieso nog beetje moeite met het schenken van kannetjes) en Juul (“wajooo heb jij al 1e divisie gespeeld?” en “Piek je gewoon 10 jaar later weer!” – van je teamgenootjes moet je het hebben) mogen van dat lijstje gestreept worden. Tel daar de onder-het-net-serveerkannetjes/bittergarnituur van deze week bij op en je hebt flink wat leuke borrels in het vooruitzicht. Misschien dat we die vandaag al kunnen inzetten; na drie bekerwedstrijden hebben we die vast wel verdiend.

Over die bekerwedstrijden gesproken: niks te doen vandaag/gisteren? Op zaterdag 21 oktober spelen we de tweede bekerronde waar we in onze eigen Meerwaarde aantreden tegen één 1e divisie en twee topdivisie teams in een vierkamp. Tijd voor een nieuw stuntje? Bij zijn is meemaken. We zien je om 13:00, 15:00 en/of 17:00 uur!

Dames en heren, koeken en peren. Tijd voor een nieuw verslag. We nemen jullie mee terug naar een week vol chaos, snackies, activiteiten en een lesje volleybal. Let's go!

Het begon natuurlijk allemaal – verrassing! – op maandagavond. En zo na het weekend is het altijd goed om even wat zaken na te bespreken, zeker als je hebt gewonnen. Cas is echter meer geïnteresseerd in wat wij zoal eten als ontbijt. En dat bleek verrassend divers te zijn. Van yoghurt tot kwark (ja, dat is wel degelijk verschillend) met cruesli of muesli (dat verschil vinden sommigen wel wat lastiger) en van bananenhavermoutpannenkoeken tot knakworstcroissantjes (fancy!). Weer wat geleerd, zowel over elkaars voedingspatroon als over hoe je al deze woorden eigenlijk schrijft. Het ging trouwens ook steeds over rookworst, maar dat is weer een ander verhaal. Anywayz, na het wekelijkse kringgesprek op maandag met dit keer dus als thema ontbijt – en het ook kort nog even over de winst tegen VVU te hebben gehad – kon de nieuwe week beginnen. Maandagtraining: check! Rookworsten: check!

Op woensdag was het tijd voor de 3781e oefenwedstrijd van heren 1 (wanneer begint die competitie nou?!). En als je dan voor de 3781e keer moet aantreden is een beetje support toch wel fijn. En gelukkig zijn wij dan de beroerdsten niet. Hop weer in de auto naar onze geliefde Meerwaarde. Na een parkeerplekje gevonden te hebben achter de kerk kon de tocht naar de Meerwaarde gewaagd worden om daar de longen uit het lijf te schreeuwen voor de Groenen. Of was het toch niet helemaal de sfeer daarvoor..?

Dan maar even checken of er nog snackies rondlopen op dat volleybalveld; waar onze mini Boerman niks van moest weten en dus maar snoepjes ging halen in een dichte kantine. Eeuh wat? Bij het scannen van de volleyballende boys – waarbij we tot de conclusie kwamen dat de schoenencollectie van de heren dit jaar toch echt wel vooruitgang heeft geboekt, kauwgom kauwende mannen toch echt niet zo aantrekkelijk zijn én het in een weddenschap beloofde kannetje bier ons helaas door de neus werd geboord door een foutservice van onze mannen in het groen (kak!) – viel ons oog op een jongeman in een paars shirt. Vol verbazing zagen we onze eigen groene Meinko de ballen inslaan bij VoCASA. En ja, dat zorgde voor wat verwarring bij de dames, want wie moedig je nu aan? We besloten ons een beetje koest te houden (das nieuw..), maar voor Meinko’s debuut toch even te klappen.

Van de donderdagtraining weten we even niet zo veel meer; heb je soms. Behalve dat onze Marjo weer een keer gezellig meetrainde. Zaterdag zou ze ons namelijk komen versterken ter vervanging van Ies, die voor een personeelsuitje even een weekendje naar Londen ging. Over het betere werk gesproken. Oh ja, en dat onze Eef stiekem-maar-toch-niet-zo-stiekem heel snel na de training vertrok vanwege een nog niet nader te noemen reden waarvan iedereen eigenlijk toch wel wist waar het over ging. Gelukkig werden we op de vroege vrijdagochtend al snel van de spanning verlost met de blijde boodschap dat ons team weer een chauffeur rijker is. Lekker Goud, ribba in de pocket!

En na friyay volgt matchday! Waar sommigen een prima rustig ochtendje hadden, moesten de meesten haasten om op tijd te zijn voor de barre tocht naar Capelle aan den IJssel. Hele nieuwe ervaring hoor, ineens spelen in regio zuid/west. Ook een andere ervaring: meerijden in een grote vissenkom (wat zitten we hoog!) of in een klein kevertje. Verschil moet er wezen.

En ja, voor ons vrouwen zijn zulke lange ritjes ook goed om eens even andere interesses met elkaar te delen. Zoals wat nou eigenlijk onze visie is op een goede cappuccino – uiteraard ook handige input voor onze cappuccinotest. Welke melk gebruik je bijvoorbeeld? En welk merk melk (probeer dat maar eens 3x achter elkaar uit te spreken..) is het beste? Of is er eigenlijk niet zoveel verschil? Nou goed, misschien leuk een keer als thema voor het maandagse kringgesprek (@Cas).

Na een achtervolging met twee brandweerwagens te hebben uitgespeeld en bijna wat telefoonnummers te hebben gescoord, kwamen we vervolgens half gesmolten aan (DAS NIE WAAR). Waar zijn die brablu's? Tijd voor een cappu in de bomvolle Capelse kantine.

Capelse Cappucciknowlegde (CACAPKNO):
Laten we beginnen met de service – van de bar dan hè. Nou, van 7 cappu's in een en dezelfde bestelling werd in Capelle wel even geschrokken. De koe moest schijnbaar nog gemolken worden en de melk nog gepasteuriseerd, verpakt en geleverd aan kantine de Oostgaarde voordat het de vorm van stevig maar romig melkschuim aan kon nemen. “Over smaak valt te twisten” en “het oog wil ook wat” waren ook dit keer uitspraken die onder de leden van het panel voorbijkwamen. De in papieren bekertjes geserveerde koffie werd qua smaak door de meeste van onze cappuccinologen op zich nog wel gewaardeerd, en ook lekker dat je je bakkie pleur gewoon mee kan nemen naar de kleedkamer, zeker als je vanwege de lange uitserveertijd nogal krap in de tijd komt te zitten. Maar het ontbreken van een echt kopje, een koekje en een lepeltje (hallooo schuimtest?!) wogen toch ook zwaar. Conclusie: de Oostgaarde krijgt van ons een zesje.

Na de koffie en wedstrijdbespreking konden we ons gaan warmdraaien voor de wedstrijd tegen VCN dames 3. Een ervaren team met veel oud speelsters terugkomend van topniveau. En dat hebben we geweten…

Om 15:30 klonk het startsignaal. De eerste set begonnen we redelijk sterk. Volle energie erin en elke bal vieren die we te pakken krijgen. De Capellers gaven ons echter weinig ruimte om onze – normaal hele mooie aanvallen – te laten scoren. En dat resulteerde in een 1-0 achterstand. Verder in de wedstrijd kwamen we erachter dat VCN ons even ging laten hoe het spelletje volleybal werkt en waren we eigenlijk kansloos tegen zo’n sterk team. Eva wist nog wat mooie ballen in/via/door het blok te slaan en zette nog een goede servicereeks neer voor de Groenen, maar ook de laatste drie sets waren ons niet gegund en moesten we dus helaas achterlaten in Capelle aan den IJssel. Wel bijgedragen aan een nieuw PR, maar dan voor de tegenstander, dus dat is ook iets om niet te onthouden.

Tijd om ons verdriet weg te eten in ons favo restaurant. Misschien ook een idee eens een Mac-paneltje op te zetten? Nou, als dat panel de MacDonalds in Gouda moest raten, dan kreeg deze niet al te veel sterren van de Barneveldse dames. In alle rust eten was er helaas niet bij en je moest ook nog eens zelf je rietjes halen. Verder had Iris nog een flinke staredown, werd Joke uitgedaagd op de parkeerplaats (had die man wel door dat ze in een soort tank rijdt?!) en kwamen onze rebelse nichtjes bijna terecht in een gevecht tussen twee Mac-medewerkers. Gouda, you will not see us again bij Maccie; wij linea recta weer terug naar het oude vertrouwde oosten (of noorden?) van het land. Alle kippen op stok en Iris bijna over haar gier; gesprekken over bloed en operaties liggen haar blijkbaar niet zo.

Op een keurig beschaafde tijd waren we allemaal weer thuis. Dat is dan wel weer lekker als je een keer wat vroeger op de dag al speelt. Maar wat moet je dan in hemelsnaam met je zaterdagavond doen? Zwart gat alert! Geen zin om weg te gaan, maar wel zin om wat te doen. Kennen jullie dat? Een aantal speelsters besloot om deze enerverende dag maar gewoon af te sluiten en naar bed te gaan, waar anderen er toch nog maar een feestje van besloten te maken en een tweetal elkaar nog even opzocht voor een gezellige filmavond in het herenhuis. Al met al een week om van te smullen met een iets minder resultaat. Shit happens.

Maar niet getreurd! Morgen, of vandaag als je dit op zaterdag leest, of gisteren als het al zondag is, kortom: op zaterdag 14 oktober is er alweer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. En dan spelen we wederom tegen VCN. Maar dan niet in Capelle aan den IJssel, maar lekker thuis in Barneveld. En niet tegen hun dames 3, maar tegen dames 2 – hoezee. Juichen jullie mee?