Ja, we know, het is alweer een tijdje geleden dat we een wedstrijdverslag hebben geschreven. Blijkbaar moesten we ons eerste verlies van dit seizoen – tegen de dames van WSV – iets langer verwerken dan gedacht. Oké, horen we jullie denken, maar die week daarop had dan toch wel weer gekund? Helaas, na onze winning streak van 10 (!) wedstrijden op rij bleek de overwinningskoek even op. Na ons verlies in Warnsveld verloren we de week erop ook in eigen huis met 3-1 van Dynamo. Shit happens. Of wij dan echt van die zogenaamde ‘wij-schrijven-alleen-als-we-winnen’-verslaggevers zijn? Nee hoor. Spoiler alert: afgelopen zaterdag verloren we opnieuw. En hierbij het verslag.

Maar voordat we naar afgelopen zaterdag gaan, eerst even een recap van de afgelopen weken. 12 en 19 november behoren niet tot de beste zaterdagen van 2022; we verloren tweemaal op rij. Waar dat aan lag? Geen idee. Wellicht had het iets te maken met mannen en stenen gooien – wie zal het zeggen.

Na die twee verliezen besloten we ons echter vast te grijpen aan het ijzersterke motto (of uitgemolken cliché – ieder z’n ding): what doesn’t kill you makes you stronger. Er was absoluut geen man overboord en het feit dat we pas op 12 november ons eerste verlies van het seizoen onder ogen moesten komen, was eigenlijk best wel knap. Dus, koppies omhoog, stoelriemen vast en op naar Steenderen!

Het lot was ons echter niet gunstig gezind. Door familieomstandigheden kon onze Boerman helaas niet bij de wedstrijd zijn en gegrepen door corona (ja dat bestaat nog) kon onze aanvoerster ook niet aantreden in Steenderen. Daarnaast bevonden zich onder de speelsters die wel naar Steenderen konden afreizen de niet helemaal fitte Romee – die nog één wedstrijd mét hernia mocht spelen – en Julie – die haar onderbenen zo streng mogelijk toesprak haar dit keer niet in de steek te laten. Maar we laten ons natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan. Met Maartje die de lijnen keurig uitzette en degelijk spel door de groenen wisten we alsnog een 4-0 overwinning uit het vuur te slepen. Hoppakeetje!

Net als tijdens de wedstrijd was ook daarna gassen de enige optie. Met gierende banden scheurden we weer naar het mooie Barneveld: op naar het SSS-feest! In onze top tweelingenoutfits hebben we genoten van heerlijke vijfpuntenbiertjes en -liefmannetjes (toch Rachie?). Tot onze verbazing troffen we achterin de boot van de voorzitter – schipper van de Kameleon – onze Jo(Hyl)ke aan, die het feest van haar leven had. Mocht je nog een exemplaar willen bestellen van jouw dronken-Jokie-aflebber-foto, dan verwijzen we je graag door naar Marjo of onze captain herself. 06-…

Na een – toch wel lekker – volleybalvrij weekendje moesten wij ons op pakjesavond toch echt weer melden in de Meerwaarde. Maar niet getreurd, er stond een heuse pietensprint op het programma (“nee jullie moeten ook echt achteruit onder het net door rennen”, “ja die beer moet toch echt eerst weer terug op de pylon”, “nee Iris je mag de strandbal niet leeg laten lopen”). En nadat Hanna zich op donderdag nog een keertje had volgepropt met blauwe kruidnoten (tip!), zat het Sinterklaasfeest er toch echt op. It’s christmas time! Maar eerst nog een paar wedstrijdjes – met als eerste op het programma onze thuiswedstrijd tegen Volco uit Ommen.

Deze wedstrijd begon een uurtje eerder dan normaal, want opnieuw stond er een SSSuper SSSaturday op het programma. Om 14.45 liepen we dus ons vertrouwde voorbesprekingshok binnen en werden we door de zaalwacht begroet met de opmerking: “hebben jullie niets te vieren?!” Geen vlaggetjes, geen slingers en geen ballonnen deze week? Niemand jarig dit keer. Shit happens. Of we nog iets anders hadden kunnen bedenken om te vieren? Had gekund, maar je kunt niet altijd zes gooien hè. Het was in ieder geval een afwijking in onze routine, en dat moet je eigenlijk nooit willen (note to self/onze feestcommissie: altijd iets bedenken om te vieren op je thuisspeeldag!).

Maar goed, met 16 man sterk – 10 (semi-)fitte dames 1-speelsters + Lisanne + Mylène + assistent-coach Romee + coach Peter + 2 mini’s – bevonden we ons in het hok voor de bespreking, of nouja eigenlijk met 15 want de neus van Celine besloot nog steeds niet uitgebloed te zijn. Dan denk je: opperste concentratie, volle focus op de wedstrijd. Nouuuu, nee dus. Het onderwerp van gesprek? Tanden poetsen. En in welke mate daarbij gekwijld wordt. Beginnend bij een tandpastavlek op het shirt van een van onze speelsters. Haar verdediging: met een elektrische tandenborstel kwijl je gewoon sneller. Die hypothese moet nog bevestigd of ontkracht worden volgens een van de verslaggevers. Volgens de andere verslaggever – zou zij toevallig een vlek op haar shirt hebben? – is dit een typisch gevalletje Karl Popper: iets is waar tot het tegendeel bewezen is (hoe moeilijk kan dat zijn?). Wat we in ieder geval wel geleerd hebben is dat Lisanne zich aansluit bij de mening dat elektrische tandenborstels moeilijker te hanteren zijn dan gewone en na elke poetsbeurt een expressief kunstwerk achterlaat op de spiegel. Herkenbaar?

Tijd voor het echte werk. Of nouja, eerst nog even een tosti’tje (of twee) nuttigen en plasjes plegen. En toen was het echt tijd om het strijdtoneel te betreden. Met een heerlijk muziekje op de achtergrond speelden we ons warm en stroomde de tribune weer gezellig vol. Let’s get SSStarted!

Onder goede servicedruk van onze Maart kwamen we op een voorsprong, maar die raakten we helaas al snel kwijt door een te hoge foutenlast aan onze eigen kant. De Ommense dames wisten het ons moeilijk te maken en pakten de eerste set met 24-26.

Oké, geen stress. Nieuwe set, nieuwe kansen. We begonnen de tweede set een stuk beter en hielden een flinke voorsprong vast door goede servicedruk en mooie aanvalletjes. Met een keurige score van 25-14 pakten we de tweede set en leek een ommekeer tegen Ommen te zijn ingezet.

Met de nadruk op ‘leek’, wat dit bleek toch niet helemaal het geval. Vol goede overwinnaarsmoed gingen we de derde set in. Toch wisten we ons betere spel uit de tweede set niet door te zetten. We zetten weinig servicedruk en de verdediging van Volco was goed op orde waardoor we maar moeilijk te scoren. De ommekeer – het was meer een Ommenkeer – bleef helaas uit; we verloren de derde set met 17-25 en de vierde met 22-25.

Geen vijfpuntenbier dus, wel nulpuntnulliefmans (of zat er nou wel gewoon alcohol in?). En kipcornwraps, die – always in the mood for food – heerlijk smaakten! Onder het genot van weer een mooi potje volleybal van heren 1 vergaten we ons eigen verlies al gauw (zolang mensen maar niet vroegen naar onze wedstrijd).

En nu? Nieuwe week, nieuwe kansen. Komende zaterdag reizen we af naar het altijd gezellige Deventer om potten te breken tegen Avior. De laatste uitwedstrijd van 2022. Let’s do this!

En daarna? Nog geen vakantie voor ons hoor! Donderdag 22 december spelen wij namelijk de derde ronde van de nationale beker in onze eigen groene Meerwaarde. En daar hebben we zin in! We nemen het dan om 20.30u op tegen topdivisionist Veracles dames 1. Gaan we opnieuw stunten en denderen we door naar de 1/8e finales? Bij zijn = meemaken! Zien we jullie dan?