Ting ting ting: ronde 4! Nog nagenietend van onze overwinning in Borculo kondigde een nieuwe week zich alweer snel aan. Is het bij jullie ook altijd ineens weer maandag? Bescheiden als wij zijn, zetten we ons overwinnaarsgevoel maar weer even opzij om ons voor te bereiden op een nieuwe pot. En niet zomaar een pot. Onze onderburen van de tweede plek aka westerburen uit Veenendaal kwamen namelijk op bezoek. Bruut!

De nieuwe week begon niet helemaal soepel. Onze Marjo was helaas door haar rug gegaan, dus moesten we onze krachten bundelen om toch een blokje tegenover Rachel te zetten tijdens de training. Aan onze Abi deze schone taak. Nou, we kunnen je vertellen: die Scherpenzeelse meid blijkt goed multi-inzetbaar. Daarnaast misten wij die training onze nieuwe lieftallige assistent. Ja dames en heren, we hebben hem nog niet aan jullie voorgesteld, maar sinds kort heeft Peter er versterking bijgekregen op de maandag: Cas! Super blij mee uiteraard, behalve dan als hij als 12e speler tegenover je aan het net staat..

Alsof we nog niet genoeg in Barneveld zijn, besloot een afvaardiging van ons team woensdagavond een bezoekje aan Cheersss te brengen om champagne te gaan drinken tijdens de kerstborrel. Bleek dat ineens de ALV te zijn. Zonder champagne. Gelukkig rolden er wat chocoladepepernoten uit de tas om deze teleurstelling te kunnen verwerken. Lang tijd om te treuren was er echter niet, want er moest natuurlijk wel opgelet worden. Onze voorzitter had namelijk de zaterdagavond daarvoor zijn kans schoon gezien om wat vacatures binnen de club op te vullen. En dames 1 was zijn prooi. Dit bleek een bijzonder effectieve aanpak, want dames 1 zal zich vanaf nu ook als sponsor- en communicatiecommissie vertegenwoordigen – wat op de ALV nog even goed vastgelegd werd.

Met de boodschap van onze andere Scherpenzeelse in het achterhoofd om met de gretigheid uit de wedstrijden te blijven trainen vervolgden we onze trainingsweek op donderdag. We verdedigden als een malle en gingen voor elke bal, wat erin resulteerde dat we onze Boerman zelfs een keer uit de wand moesten vissen. Ja, uit de wand ja. Of probeerde ze gewoon even te kijken hoe de training bij onze buren van heren 2 verliep?

Alles oké, niemand gewond. Iris kan wel tegen een stootje. Joke kon ondertussen niet wachten tot de training voorbij was zodat ze aan de Bounty kon beginnen die ze van Marjo cadeau had gekregen. Onze aanvoerster is namelijk zo’n iemand die de snacks eet die altijd overblijven (lees: bounty’s, nasi- en bamihapjes, enzovoorts). Verder vinden we haar wel lief. Tot slot besloten we na de training nog even te gaan zwemmeeeeeen, in … ons eigen douchewater. Iets met overstromingen in de doucheruimtes. Al met al was het in ieder geval weer een interessante trainingsweek. Op naar zaterdag!

Het was dus niet zomaar een zaterdag. Onze onderburen die ook onze westerburen zijn bleken ook nog eens de speelsters van Peters voormalige club. Oja, en zijn dochter speelt daar ook nog weleens mee. Houden jullie het nog bij?

Op zo’n spannende zaterdag heeft een ieder van ons zo z’n eigen voorbereiding. Zo waren Maartje en Romee aan het coachen, liep Marjo de kortste scheidsrechtersstage ooit bij Iris, die op haar beurt het zonnetje zelf was op de bok. Hanna en Claude deden nog even een middagdutje en Julie leerde dat een rughernia geen pleonasme is omdat een hernia zich ook in je nek kan bevinden. Handig zo’n (ex-)fysio in ons midden. Onze Celine deed een poging het wereldrecord sporttas inpakken te verbeteren (wat de reden daarvoor was laten we maar achterwege) en Rachel vormde zoals altijd bij onze thuiswedstrijden het welkomstcomité voor de mini’s. Verder werden er nog wat haren ingevlochten en cappuccinootjes gedronken. Ieder zo z’n ding laten we maar zeggen.

Na de wedstrijdbespreking, het aanmoedigen van dames 2, vele plasjes (as always), het warmlopen en vervolgens het nog meer aanmoedigen van dames 2 (helaas net niet met het gewenste resultaat), het warmspelen met krakende en dus zonder muziek en het zelf regelen van het inslaan waren we dan toch echt bijna klaar om te shinen. Onze mini’s van de week (Naomi x2, of ook wel Nao en Mi) mochten, zoals gewoonlijk, de eerste twee services van de wedstrijd verzorgen. Met het voorstel om die service vanaf zo’n beetje de 3/4 meterlijn te doen waren ze het niet eens: er werd twee keer keurig vanaf onze achterlijn geserveerd. Nou met die jeugd bij SSS zit het wel goed. Nieuwe talenten in de maak. Voor je het weet staan ook zij in dames 1 te shinen. En laten we eerlijk zijn, liever vroeger dan later, want er lopen bij ons al best wat omaatjes rond (wait what – wie schrijft dit?!).

Ondanks de uitgebreide analyse van onze tegenstander in het achterhoofd begonnen we niet scherp genoeg aan de wedstrijd. Waren het de zenuwen? Lag de druk te hoog? Waren er te veel Bounty’s gegeten? Wat de oorzaak ook was; we liepen in de eerste set achter de feiten aan. Dit resulteerde in een 23-25 verlies. Shit.

Tijd om alle zeilen bij te zetten. We waren immers toch echt niet van plan te gaan verliezen. We besloten het goede voorbeeld van Nao(en)Mi te volgen en onze servicedruk op te voeren. Ondertussen werd de tribune steeds voller en stroomden de punten bij ons binnen. De tweede set was voor ons!

Hoppakeetje: 1-1! Dat voelde goed. We kregen het spel van de Veenendalers steeds beter onder controle en wisten daar goed op in te spelen. Makkelijk ging het zeker niet, maar toch wisten we de derde set binnen te slepen. 2-1 voor de Groenen!

Nu hebben wij nog weleens moeite met het afmaken van de wedstrijd (lees: de vierde set verliezen). Ook nu leek het die kant op te gaan. We besloten echter dat we absoluut geen zin hadden in een vijfde set. Zoals onze Iris altijd zegt: gas is de enige optie. Dus voegde die meid maar even daad bij het woord en serveerde ze een flinke achterstand weg. De dames uit Veenendaal wisten niet meer waar ze het moesten zoeken en we wisten de druk nog even flink op te voeren. Een acie hier en kill block daar: alles leek bij ons te lukken. 3-1 winst, dat smaakte goed!

Net als de gebruikelijke biertjes, fristi’s, ijstheetjes en uiteraard de zelfgebakken cake van onze top-teller Francisca. Met opnieuw winst weten we onze koploperpositie vast te houden. Wat nou omaatjes? Thirty is the new twenty.

En inmiddels maken we ons alweer op voor de volgende pot. Vandaag trekken we ‘m aan richting Oost Gelre. We gaan naar Lichtenvoorde! Benieuwd wat er nu weer mis zal gaan on the road.. Stay tuned!

En toen was het opeens alweer zaterdag. De mooiste dag van de week en tevens de dag dat wij op pad mochten naar het altijd boeiende Borculo. Wist je dat ‘culo’ in het Italiaans ‘kont’ betekent? Nee niet? Nou, toch weer wat geleerd. Waar de naam van de stad precies vandaan komt is overigens niet helemaal helder. Óf de nederzetting is genoemd naar de zogeheten heren van Borculo die het kasteel daar rond de 12e eeuw bewoonden, óf die heren ontleenden hun naam juist aan het kasteel en/of de nederzetting. De naam zal in ieder geval vast niet met hun edele achterwerken te maken hebben, maar wie zal het zeggen - wikipedia of wij?

Na opnieuw wat moeite met het vinden van een carpoolplaats (dit keer in Apeldoorn) en de Nijkerk-Voorthuizen auto die toch nog even terug moest voor vergeten knielappen (op wie zetten jullie je geld in?), arriveerden we in het pittoreske Borklo. “Borculo heeft een prachtig oud centrum met mooie oude gebouwen. Ontdek de historie van het Berkelstadje in de Achterhoek door middel van een stadswandeling of een mooie fietstocht door het Achterhoekse landschap. Bewandel de oude straatjes en bewonder de historische gebouwen die een lange geschiedenis kennen.” Of we dat gedaan hebben? Nee natuurlijk niet. Wij hadden zin in een potje volleybal!

Aangekomen in de bomvolle sporthal was het eerst tijd voor ons geliefde koffie- en theemomentje en wist Maartje ons te verrassen met hogere cappuccinokunde. De Achterhoekse cappuccino mét hartje doorstond de lepeltjestest en smaakte ook nog eens heerlijk.

Met de knielappen om, enkeltjes ingesnoerd, tapejes om en schoentjes aan gingen we op zoek naar een kleedkamer (ja wij kleden ons graag om in de kantine om vervolgens te gaan praten in een kleedkamer - we don’t follow the rules, we make them). We deden nog een poging gezellig gedag te zeggen tegen de waterpolomannen, maar werden helaas tweemaal keihard teruggefloten toen we hun kleedkamer wilden betreden. Ach, their loss. 

Maar niet getreurd, na de peptalk van Peter waren we helemaal klaar om te gaan shinen. De dames van Gemini (ja, die zitten dus ook in Borculo) hadden er ook zin in dus dat beloofde een mooie pot te gaan worden. Uiteraard zouden wij SSS dames 1 niet zijn als er niet weer iets tegenzat. 

Aangezien Borculo niet zoveel inwoners kent, was blijkbaar dit de zaterdag dat de hele stad precies in ‘t Timpke (probeer dat maar eens 3x snel achter elkaar goed uit te spreken) moest zijn. Wist je trouwens dat de naam van de hal zijn eer dankt aan het ‘weggedrukte’ hoekje tussen het viaduct en woonwagenkamp? Alweer wat geleerd. Anyway, tegen de tijd dat we eigenlijk met de warming-up moesten starten, startten de volleybalmannen voor ons op het veld net met hun vierde set. En je raadt het al, dat werd natuurlijk ook nog eens een vijfsetter. 

Dat gaf ons de tijd filmpjes over ‘how to be a volleyballplayer’ te kijken (zou het nog helpen?), te praten over hoe we de wereld nog kunnen redden van een ondergang (we noemen onszelf natuurlijk niet voor niets de groenen), wat schouders te masseren (gewoon lekker) en uiteraard nog zo’n tien keer naar de wc te gaan voor het laatste zenuwplasje (uiteraard noodzakelijk). Daarnaast werden ook de heren op de velden goed bekeken voor de vrijgezellige teamies. Mocht je een wingwoman nodig hebben; in dames 1 zijn er zeker wat kandidaten.

Drie kwartier later dan gepland mochten we dan eindelijk het veld op. Naast de mannen van Gemini heren 1, die het geluk hadden wél op de afgesproken tijd te kunnen starten. Of nouja geluk, dat is ook maar relatief als je de extra prikkels, geluidsoverlast en onze ballen in hun veld meeneemt in die overweging.

Alle prikkels zorgden bij onszelf wellicht ook voor een ietwat stroeve start en zo kwamen de dames van Gemini op een voorsprong. Set 1 ging met vijf punten verschil naar de thuisploeg. Dit zette ons op scherp; we kregen in de tweede set onze draai te pakken. Met een goedlopende service van Barneveldse zijde ging set 2 naar de dames in het groen: 19-25. Come on you girls in green!

Dit moesten we natuurlijk doorzetten. Toch maakten we het in set 3 lang spannend. De dames uit Borculo waren extra gretig om de wedstrijd te doen kantelen. Maar wij ook. Slecht voor je hart, en ook voor je geheugen. Zo vergat Peter even hoeveel wissels hij nog had en wie nou wie ookalweer was. Ach, kan de beste overkomen. Simplex/SSS DS 1 trok (onderaan de scheidsrechtersstoel) aan het langste eind, wat uiteindelijk resulteerde in een eindstand van 27-29 voor de groenen. Bruut!

Afmaken die handel. We wilden eigenlijk nog wel even naar onze eigen heren kijken dus waren gebrand op snelle winst in set 4. Toch had het blijkbaar onze voorkeur om de spanning opnieuw te laten oplopen. 23-23. Arme Peter en z’n hart. Onder aanmoediging vanaf de zijlijn wist onze Joke(r) zich echter koel te houden en serveerde ons naar een mooie 1-3 winst! SSS we love you.

Door deze zwaarbevochten overwinning behouden we onze plek als koploper van de competitie. Het is toch wel pretty nice up there. Maar laten we het hoofd - afgezien van de regelmatig rode oortjes - koel houden. Aanstaande zaterdag spelen we namelijk tegen Peters oude cluppie. O ja, én tegen de nummer twee. En dat zijn ook nog eens onze buren. Dé streekderby van Barneveld en omstreken: de dames van VCV dames 1 komen op bezoek in Barneveld. Dat belooft een leuke pot te worden. Komt dat zien, komt dat zien!