In memoriam: Olaf Ratterman (namens de collega-coaches)
Olaf. Vader. Man. Zoon. Broer. Sportmens. Vakman. Volleybaldier. Volleybalcoach. Een echte liefhebber van het spel. Een prettig mens. Olaf Ratterman overleed woensdagmiddag 6 januari 2021 in het harnas. In de Meerwaarde, zijn tweede huis. Met zijn vroege overlijden verliest de volleybalsport een ambitieuze coach en verliezen wij een collega-coach. Een coach die indruk heeft gemaakt. Die veel te vroeg overleed en zijn ambitie en passie geen vervolg heeft kunnen geven.
Je sprak in een interview op 17 juni 2020 vol enthousiasme over de toekomst van de club, de spelers, je stafleden en de zin om straks weer te beginnen. Je benoemde dat de Green Army de schroom van zich af moest gooien omdat je intens trots bent op dat wat jullie aan het doen zijn in Barneveld. “We hebben de smaak te pakken en ik had het geweldig gevonden om het af te maken.” Het waren woorden in de coronacontext, maar die nu zo letterlijk zijn.
Altijd droomde je ervan om bij je eigen cluppie hoofdcoach te worden. Na diverse ervaringen buiten Barneveld, kwam je terug bij het Barneveldse vlaggenschip. Eerst als assistent, later als hoofdcoach. Je aanstelling werd een metamorfose genoemd voor bestuur, organisatie en spelersgroep. Zelf leidinggeven aan de hele groep, de lijnen uitzetten en mensen in hun kracht zetten. Wat ging je dat goed af, vanaf het eerste begin. Je toonde interesse in je staf en spelers, je gaf ze vertrouwen en wist hen in hun kracht te zetten. Door ze verantwoordelijkheid te geven haalde je het maximale uit hen naar boven. Je vaardigheid om respectvol, volledig en doortastend te communiceren heeft geleid tot een groepsdynamiek die door je medestafleden als heel bijzonder werd gezien.
Het kenmerkt ook andere ervaringen van collega-coaches uit het land. Je toonde altijd je nieuwsgierigheid, je enthousiasme en je waardigheid. Je wordt wel genoemd als de beste leerling van de klas. Maar bovenal ook een collega die graag het gesprek aan ging en op zoek was naar nieuwe ideeën, kennis en opvattingen. Een collega die zelfs tips gaf aan collega-coaches hoe ze het beste konden spelen tegen je eigen ploeg. Diverse collega’s sprak je met regelmaat ook over andere zaken in het leven. Over je kinderen, hoe trots je op hen was en over je werk. Je mijmerde met collega’s over onze sport, over je persoonlijke ambities en lachte om jezelf en elkaar. Met humor.
‘Verschrikkelijk, onwerkelijk, ongelooflijk, dit kan niet waar zijn’, waren de eerste gedachten die door onze hoofden gingen na het nieuws van Olaf zijn overlijden. Als het besef dan doordringt, is er een gevoel van verslagenheid en vooral van oneerlijkheid. Wat is het oneerlijk dat we nu al afscheid moeten nemen van zo’n fantastisch mens. We kunnen gerust zeggen dat de hele volleybalwereld rouwt, een volleybaldier is heengegaan. Een man die op een heel bijzondere manier passie en gedrevenheid combineerde met vriendelijkheid en zachtaardigheid.
Wat valt er nu nog te zeggen. In het interview van 17 juni 2020 kreeg je de vraag over je eigen rol; over wat jij goed hebt gedaan. Je wist niet hoe snel je moest reageren: “Complimenten aan mijzelf geven doe ik niet aan!” Waardig. Bescheiden. Zo word je herinnerd door je collega-coaches uit de eredivisie.
Namens alle coaches uit de eredivisie: dank. Dank voor het feit dat wij jouw collega mochten zijn!
Vasu, Tim, Luca en familie, ontzettend veel sterkte met dit grote verlies.
Namens je collega-coaches uit de eredivisie Tom. Michel. Joop. Kris. Redbad. Ferry. Arjen. Joris. Erik. Paul. Arnold. Arjan.
© Fotografie:
Theo Beumer
Ronald Hoogendoorn