Vrouwen (06-02-2004)
‘Dat vrouwenvolleybal in de club vind jij helemaal niks hè?’ Zoiets zei Hester Seton, de diva van dames 1, in de afgelopen zomer eens tegen me. Ik geloof niet dat mijn ontkennende antwoord veel indruk maakte en daarom wil ik nu voor eens en voor altijd dit misverstand rechtzetten.
‘Vrouwenvolleybal is één voortdurende en hopeloze strijd tegen de zwaartekracht,’ heeft Joop Alberda eens gezegd. En ooit heb ik een afgehaakte damestrainer het volgende horen verkondigen: ‘Vrouwen; praat me er niet meer van. Ze huilen, ze roddelen of ze raken zwanger.’ En dan de filosofie van ons aller leermeester Wouter Eykelenboom, de trainer die ons eerste herenteam in de vorige eeuw ooit eens van de promotieklasse naar de eredivisie loodste. Wij spelers mochten voor aanvang van onze wedstrijd nooit te lang naar dames 1 kijken. De traagheid van de bewegingen zou onze eigen motoriek kunnen verlammen. Niet boos worden op Wouter dames, de grote Eykelenboom had wel meer rare ideeën. Ooit adviseerde hij ons om (bij wijze van mentale training) in een bos te gaan lopen, een stuk mos te pakken en er aan te ruiken. Nou ja, we kwamen uiteindelijk wel in de eredivisie terecht.
Het bovenstaande heeft mijn visie op het vrouwenvolleybal ontwikkeld, maar niet bepaald. Gelukkig kan ik zelf ook nog kijken en denken. Ik meen oprecht dat ik het vrouwenvolleybal van tegenwoordig als kijkspel veel leuker vind dan het domme gebeuk bij de mannen. Niet alleen omdat ik gewoon hartstikke hetero ben (en dus ook graag een paar mooie benen mag zien) maar ook vanwege de lange rally’s. Bij mannen is het evenwicht tussen aanval en verdediging een beetje zoek En dan al die foute sprongsopslagen; een plaag voor de toeschouwers.
Er is nog iets dat mijn mening over dames 1 de laatste tijd beïnvloedt. Het zijn de trainers. Succestrainer Brand van Roekel is al een man naar mijn hart maar het buitenaardse wezen dat sinds kort de leiding heeft, vind ik helemaal bijzonder. Het heet Camiel en is een tijdje geleden uit de lucht komen vallen boven Barneveld Centrum. Laatst kwam ik het fenomeen-in-wording tegen in de kleedkamer, vertellend over een 3-1 overwinning na een 1-0 achterstand (25-12). Oorzaak van de winst: de SSS-reserves gingen de rest van de wedstrijden heel irritant hop, hop, hop roepen. Het klinkt allemaal maf, maar ik geloof in het effect van zo’n benadering. Enthousiasme bij wisselspelers kan de doorslag geven . Maar het vraagt enige teamgeest, opofferingsgezindheid en durf. Menig mannenteam (ook van onze club) is niet rijkelijk bedeeld met deze eigenschappen. En verder: ook mannen kunnen huilen en roddelen, zo kan ik als insider melden. Het zal me niet verbazen als er binnenkort ook nog eentje zwanger raakt.
Willem Held
Ps. Over vrouwen gesproken... In mijn vorige verhaaltje heb ik vergeten te melden dat ook dames 3 kampioen gaat worden. Stom, want dit team heeft het hele seizoen nog maar drie sets verloren. Ik kwam deze ploeg laatst tegen en we werden het snel eens over de oorzaak van hun succes. Maar dat is een geheim dat ik deel met deze speelsters en niet aan de openbaarheid prijs zal geven.
