Je best doen (15-10-2004)
Doen we wel goed ons best bij SSS? Doen de mannenteams, de vrouwenteams en de jeugdteams van SSS echt hun best om zo goed mogelijk te volleyballen?
Dat vroeg ik me laatst dus af toen ik terugkwam uit Tel Aviv waar ik beroepshalve een paar dagen mocht verblijven. Ik moest een verhaal schrijven voor een voetbalblad en ondertussen was ik ook in de gelegenheid wat volleybalcontacten te onderhouden. Ik raakte verzeild bij het ambitieuze jeugdteam van de club Ramat Hasharon waar mijn contactpersoon Asaf Raz de trainer is. Dit stel jongens (van 15 tot 17 jaar oud) had besloten dat ze zo goed mogelijk willen worden in de volleybalsport. En dus werd afgesproken dat ze hun best gingen doen.
Nee, beste SSS-ers, ze gingen dus niet twee keer in de week trainen en ook niet drie keer. Vijf dagen per week stappen deze jongens na schooltijd de trainingszaal in om zich ruim twee uur in het zweet te werken. En op zaterdag is er vaak een extra training met wat oudere spelers uit de club en uit de omgeving. Verder doen ze aan krachttraining, wordt er serieus stilgestaan bij hun eetgewoonten en kijken ze veel naar videobeelden van zichzelf om te ontdekken of er nog wat te verbeteren valt. Het programma kost een paar centen en daarom moet iedere deelnemer per jaar ongeveer 500 dollar betalen (‘Zie je wel’, zei mijn vraagbaak Toon Gerbrands toen ik hem dit vertelde. ‘We moeten meer de tenniskant op’).
Ik heb op verzoek twee keer een training gegeven aan die groep en opvallend was de leergierigheid en de inzet van deze jongens. Toegegeven, ze zijn nog niet zo geweldig goed, maar dat had veel te maken met het feit dat ze nog maar twee jaar aan volleybal deden. Ongetwijfeld zullen ze door hun intensieve programma veel progressie maken. ‘Moeten die jongens geen huiswerk maken,’ hoor ik u denken. ‘Of gewoon ontspannen.’ Dat heb ik dus ook wel even gevraagd. Wat bleek, de spelers van Ramat Hasharon zijn meesters in het indelen van hun tijd en behoren tot de beste studenten van hun school. En ze houden ook nog tijd over om op stap te gaan. ‘Kwestie van plannen en prioriteiten stellen,’ vertelt hun trainer.
Ik was nog geen dag terug in Nederland of ik hoorde dat de tweede training van jongens A-1 onder druk staat omdat enkele spelers geen tijd voor die twee oefensessies vrij kunnen maken. Nu wil ik op geen enkele manier mensen veroordelen die er niet voor kiezen om heel fanatiek te volleyballen. Iedereen heeft het volste recht om andere prioriteiten te stellen. Jongeren (en oudere jongeren) kunnen ook veel plezier beleven aan tv kijken, computerspelletjes, SMS-en, chatten, foto’s maken met een mobieltje, muziek luisteren, films kijken, lezen, muziek maken, vogels kijken of niets doen. Maar je moet dus niet denken dat je echt je best doet om zo goed mogelijk te volleyballen als je maar één keer per week anderhalf uur lang oefent. Want in dat geval doe je dus 166.5 uur per week iets anders.
Willem Held
