K E N N I S (S E N ) - column Waterman
In een tijd, dat er veel te doen is over eenzaamheid, vaak onder ouderen, maar zeker niet alleen onder deze categorie, besef je eens te meer, hoe plezierig het is deel uit te kunnen maken van een vereniging.
Niet slechts om je favoriete hobby uit te oefenen, maar zeker en vooral ook door de vele contacten, die je er opdoet.
En dat dan weer niet alleen op de clubavond zelf , maar ook in alle tijd daarbuiten.
Daar liep ik laatst aan te denken bij een van mijn shopwandelingen door ons onvolprezen dorp.
Diverse keren kom je dan mensen tegen, die je op een of andere manier al eerder zag op je club. Een simpel “hallo” of “alles goed?” geeft dan toch een goed gevoel, tenminste zo ervaart Waterman dat.
Soms als direct teamlid, soms als “wel eens tegengekomen op een training”, soms als “supporterend familielid” van een van je spelers of speelsters, soms van een verenigingsvergadering, soms van een toevallig contact aan of achter de clubbar.
En dan heb je het, zeker bij een grote vereniging als de onze, al gauw over een flinke familie.
Hoe meer je betrokken raakt bij de club (door bijvoorbeeld neventaken als bardiensten, scheidsrechteren, training geven, materieeldiensten, besturen, chauffeuren bij uitwedstrijden etc, etc). Als je alleen één keer per week je tas inpakt voor een training, blijft je “familiekring” wat kleiner. Dit is dus gelijk een pleidooi om wat meer voor de club te gaan doen, zo je dat al niet deed (knipogende smiley).
Zo’n contact maak je met een kennis. Dat komt van kennen. Je kent hem of haar. Soms niet eens bij naam, maar van bijvoorbeeld gezichtsherkenning.
Reden te meer dus om je bij opkomende eenzaamheid aan te sluiten bij een club. Bij voorkeur natuurlijk SSS, maar dat is niet verplicht (ook bij andere clubs kan het gezellig zijn, maar nooit zo gezellig als bij “ons”.)
Je zult na verloop van enige tijd bemerken dat je meer kennissen hebt, dan je verwachtte.
Zeker als je je, zoals Waterman, met enige regelmaat ophoudt in lunchroom “Bij het Raadhuis”, uitgebaat door oud-SSS’er Daniel Rabbelier en zijn charmante vrouw Wiecke.
In de keuken maakt SSS’er Renée Mastenbroek de lekkerste broodjes klaar en er gaat haast geen week voorbij of ik kom er andere SSS’ers tegen. Gezellig!
Maar genoeg nu over het Raadhuis, anders gaat het nog op reclame lijken…
Ook lees je met enige regelmaat in de media, dat oud-leden, na een avontuur bij andere verenigingen, met haast heimwee-achtig genoegen weer terugkeren op het oude, vertrouwde SSS-nest.
Dat warme “wij-gevoel” is alom aanwezig bij SSS.
En wie Waterman wat langer kent, weet, dat hij altijd hoog inzet op saamhorigheid.
Op het veld en daarbuiten.
En daar komen de mooiste dingen uit voort.
Zoals dat Dames 9 inmiddels soepeltjes meedraait in de top van hun 4e klasse. U was daar natuurlijk stik benieuwd naar. Nou, bij deze dus.
Blijf gezond en tot een volgend keer.
Waterman.
