Schijt aan Acosta (03-03-2005)
Als het gaat om een bepaalde kwestie in het topvolleybal heb ik een zeer uitgesproken mening en iedereen die ik spreek, geeft me nog gelijk ook. Maar het probleem is: ik krijg geen gelijk. En ook al heeft dit in directe zin niets met SSS te maken, ik moet mijn frustratie als sportjournalist (deels werkzaam in het volleybal) toch even kwijt.
Een paar jaar geleden zijn op topniveau twee zogenaamde technische time-outs per set geïntroduceerd. Die vinden plaats als de score 8 en 16 heeft bereikt, duren één minuut en hebben als doel ruimte te bieden voor reclameboodschappen op tv. Welnu, een paar jaar na de introductie blijkt dat de invoering van die technische time-outs een hele grote mislukking is geworden. Coaches gebruiken doorgaans ook nog hun twee eigen ‘ouderwetse’ time-outs en dus wordt een set (die gemiddeld twintig minuten duurt) vaak ontsiert door maar liefst zes pauzes. Ter vergelijking: bij een voetbalwedstrijd (zonder spreekkoren) wordt pas na 45 minuten een pauze ingelast.
Ik geloof echt dat die overdosis aan time-outs het topvolleybal naar de vernieling helpt. Je hoort het publiek steeds maar weer zuchten want als het net even leuk wordt, houden die volleyballers er weer even mee op. Steeds als er even sfeer in een zaal komt, wordt het weer stil door zo’n verrekte time-out. Waarom eigenlijk? Vooral op topniveau zeggen coaches in time-outs opvallend weinig. En slechts hoogst zelden worden technische time-outs benut voor het beoogde doel: reclame. In Nederland al helemaal niet en zelfs in Italië, waar erg veel volleybal op tv is te zien, worden al die onderbrekingen slechts heel af en toe met commercials gevuld.
En de oplossing is zo simpel: Laat die time-outs en bij 8 en 16 gewoon doorgaan, maar sta iedere coach verder nog maar één time-out toe. Ik heb een klein onderzoekje verricht en werkelijk iedereen die ik over dit onderwerp spreek, vindt dit een prima idee. Dan heb ik het over verschillende coaches, spelers, journalisten en toeschouwers in Nederland én Italië. Maar op de vraag waarom er dan niets verandert, krijg ik steeds hetzelfde antwoord. Bij internationale toernooien wordt er ook met technische time-outs gewerkt want dat wil Ruben Acosta, de baas van de wereldvolleybalbond persé. Omdat de nationale bonden kruipen voor deze maffe Mexicaan worden ook allerlei clubcompetities ontsiert door vele hinderlijke onderbrekingen. In een beetje vijfsetter van twee uur houden ze er soms wel 32 keer mee op (20 gewone time-outs van een halve minuut, 8 technische time-outs van een minuut en vier keer een veldwisseling van drie minuten). Gaap…..
Waarom heeft de NeVoBo niet het lef om in de eigen eredivisie de boel weer wat leuker te maken? ‘Dan raken de spelers in de war die ook wel eens internationaal aan de bak moeten,’ zo luidt vaak het antwoord op deze vraag. Echt waar? Zijn die spelers dan zo stom? Is het zo erg wanneer ze op international niveau met twee time-outs per set meer te maken krijgen. Gaan ze dan ineens verliezen? Moeten er om die reden een paar honderd competitiewedstrijden in Nederland verziekt worden? De bazen bij de NeVobo moeten het lef hebben om in de eigen eredivisie de juiste beslissingen te nemen. Schijt aan Acosta en zijn hielenlikkers in Lausanne. Die ouwe zeur moet maar eens bij SSS in Barneveld komen kijken. Daar spelen we gelukkig even niet in de eredivisie en zit er nog een beetje vaart in het spelletje.
Willem Held
