Guantànamo Bay (17-06-2006)

 

Deze vraag is simpeler te beantwoorden dan het lijkt. Het antwoord zit namelijk al in de vraag opgesloten. De omschrijving ‘zo goed mogelijk’ leidt immers onherroepelijk tot het antwoord: ‘zo ver mogelijk’.

 

Welnu. Voor de jongens van de hogere herenteams, die toch worden geacht zo goed mogelijk te willen volleyballen, heb ik het volgende plan. Deze zomer ga we zes weken in volstrekte afzondering doorbrengen op een plek die vergelijkbaar is met de Amerikaanse marinebasis Guantànamo Bay (een geïsoleerd stuk eiland in de Caribische zee).  In ons eigen kamp word je nog net niet behandeld als een gevangene, maar wel als ambitieuze sporter die zich dankbaar onderwerpt aan een hard regime. Dit met als doel het uiterste uit jezelf te halen.

 

Zes weken lang mag je meerdere keren per dag trainen. Dit niet alleen met de bal, maar er wordt ook veel aandacht besteed aan fitheid en fysieke ontwikkeling. Verder zijn er uitvoerige praatsessies over teamprocessen en is er sprake van een uitgekiend voedingspatroon. Drank, sigaretten en vette happen zijn op ons eigen Guantànamo Bay natuurlijk niet beschikbaar. Het is even afzien, maar bij aanvang van het seizoen stapt er wel een stel topfitte kerels de Oosterboshal binnen. Glanzend in hun vel, fris van lichaam en geest.

 

Helaas. Om financieel/organisatorische redenen is het bovenstaande plan niet uitvoerbaar. Bovendien vraag ik me af of we iedereen van de betere mannenteams mee krijgen. Dat laatste baart me eigenlijk zorgen. Hoe gemotiveerd zijn we eigenlijk bij SSS? Als ik zo om me heen kijk, kan dat wel eens flink tegenvallen. Ik zie weinig echte ambitie. Ik hoor slappe excuses. Ik zie veel alcohol en rook. Ik zie dat de trainingsopkomst beter kan. Ik zie slappe zakken en dikke buiken.

 

Begrijp me goed: Ik ben niet tegen lol of gezelligheid, maar dit zijn in ons geval bijproducten van goed volleybal. Zelden heb je het immers zo gezellig met elkaar als na een uitstekende wedstrijd. En van weinig trainen, veel zuipen, vreten en roken ga je echt niet beter spelen. Integendeel.

 

Het bovenstaande hoefde ik de afgelopen jaren aan twee jongens bij heren 1 en 2 nooit uit te leggen. Maar helaas, de toekomstige topsporters Bart van Garderen en Marco Daalmeijer hebben onze club verlaten. Bart gaat eredivisie spelen in de zaal, Marco gaat als beachvolleyballer de wereld veroveren. Ik weet zeker dat deze twee jongens graag mee waren gegaan naar ons eigen Guantànamo Bay.