Waterman (03-12-2009)
T H E M E E T I N G
Geheel in de stijl van tegenwoordig om alles, maar dan ook werkelijk alles kennelijk in het Engels te moeten schrijven ( “Kick off” / “King of the Court” / “We kick SSS” ( “Wij schoppen SSS” ??? Waarom ? Wat heeft SSS misdaan ?) de anglicaanse kop boven deze column, die gaat handelen over een wat bijzondere bijeenkomst, waarvoor uw onderdanige writer onlangs een invitation ontving.
De uitnodigingsmail sprak over een nog nooit eerder bij SSS belegde avond voor scheidsrechters (referees) van PAF ( is de engelse equivalent voor SSS en staat voor “Play Always Fair”). Het zou, naast wat scheidsrechterzaken, vooral een gezellige avond moeten worden als blijk van waardering van de club naar zijn fluitende vrijwilligers. Het geheel stond, vanzelfsprekend, onder supervision van flutehead (fluithoofd) Kees.
Onwetend en argeloos begaf ik mij op de geplande avond naar de SamSam (spreek uit: SemSem), waar ik een goeie twintig lotgenoten aantrof, die op eenzelfde merkwaardige en achterdochtige wijze spichtig om zich heen zaten te loeren als ikzelf kennelijk ook deed. In de loop van de avond, toen de alcohol enige schroom uit de doelgroep had weggespoeld bleek, waaruit de lotsverbondenheid bestond: We hadden thuis allemaal geen moer te vertellen ! En dat bindt. Okay, er waren er in totaal zes, die dat niet beaamden, maar vier daarvan hadden hun streng kijkende vrouw bij zich, dus in hoeverre zij vrijuit praatten werd sterk betwijfeld, en de andere twee waren vrijgezel. Dus.
Als je als buitenstaander dit lokaal was binnengestapt, had je in no time begrepen, dat het hier om fluitisten ging, want iedereen had wat neiging tot het tuiten der lippen, een typische basishouding bij het uitstoten van een samengeperst hapje lucht in een metalen of plastic instrumentje, hetwelk dan weer een kurken balletje of gedroogd peulvruchtje in dat kleinood doet ronddraaien, daarmee zorgend dat een schelle fluittoon klinkt als een ADHD-parkiet. De mensheid heeft zich in de loop der tijden aangeleerd bij het horen van zo’n geluid onmiddellijk te stoppen waarmee men bezig is en vragend of kwaad of woest of ziedend naar de bron van dat signaal op te kijken, want de bron is altijd op een wat hoger plan gezeten dan de goegemeente. En dat geeft zóóó’n goed gevoel.
Dat heb je thuis niet.
Een collega-fluiter deelde mij vertrouwelijk mee, dat hij voor zijn woonkamer sinds kort een scheidsrechtersstoel had aangeschaft, van waaruit hij ’s avonds de tv-programma’s bekeek. Dat geeft op zich wat rust, zei hij, maar de momenten, dat hij toch “naar beneden” moest voor een drankje op een plasje, waren daarentegen zwaarder dan ooit. Dus of hij dat nou moest aanbevelen: Hij wist het nog niet.
Er werden op deze avond, zeker naarmate hij vorderde, nog wat prangende vragen opgelost. Zo vroegen wij ons al heel lang af, waarom één collega altijd een kwart slag gedraaid op de stoel zat. Dat bleek veroorzaakt te zijn door een vroeger overkomen ongeluk(je), waarbij de arme man een dwarsfluit had opgelopen, maar hij was tóch doorgegaan, wat hem wel veel waardering van de anderen opleverde. Terwijl hijzelf had verwacht voor deze openheid te zullen worden uitgefloten.
Toen de wijzers van de klok al aangaven dat het na tienen was, nam de brutaliteit (wij spreken zelf liever over “flair”)onder de deelnemers vormen aan die mij bekend voorkwamen van gesprekken op en onder de scheidrechtersstoel.
Voorbeeld: Ik zei tegen een collega: “Leuk, dat je ook gekomen bent.”
Hij sprak: “Dat maak ík zelf wel uit. Ik beslis ! Nog één zo’n opmerking en je kunt gaan douchen !”
De man naast hem fluisterde mij toe om maar verder niet in discussie met hem te gaan, want als je hem echt tegen krijgt, verziekt hij je hele avond,
Een ander zei ik, dat ik de afgelopen week zijn vrouw nog aan de lijn had, waarop hij mij streng toesprak: “Op de lijn is in, dus verder geen discussie !”
Verbaasd droop ik af.
De avond werd besloten met heerlijke zelfgemaakte salades van onze opperkees.
Het was een bijzondere, maar toch wel gezellige avond geweest.
De drank had de meesten ook dapperder gemaakt.
Met opgestoken zwaard gingen mijn collega’s en ik op huis aan, om daar eens ongezouten aan de vrouw te vertellen, dat ze een moordavond hadden gehad en dat ze daar geen pest mee te maken had !!
Maar de dag erna, zaterdag, kwam ik ze alweer tegen in het dorp. Drie meter achter de vrouw, met twee zware boodschappentassen zeulend.
Maar stiekum ook grinnikend over het feit, dat ze voor vanmiddag de thuiswedstrijd van Meisjes C 3 hadden toegewezen gekregen.
Laten we zuinig zijn en blijven op dit ras vrijwilligers !
Groeten intussen van
Waterman
