Wij gaan bowlen!
Op het moment dat u dit wedstrijdverslag opent, zijn wij waarschijnlijk aan het bowlen. Waarom? Omdat wij een wedstrijd gewonnen hebben. Is dat zo bijzonder dan? Jazeker, dat hadden wij nog niet gedaan dit seizoen. Maar eens moet de eerste keer zijn toch? Jazeker, dat geldt ook voor VVH die na 2,5 jaar voor het eerst in eigen huis verloor. #wijgaanbowlen
Vorige week trokken we de thuis-uit-score weer in balans door van Renswouw te winnen: vier keer thuis gewonnen, vier keer uit verloren. Met wat voor instelling ga je dan naar Harderwijk, naar een hal waar de thuisploeg al 2,5 jaar niet verloren had? Met de instelling dat je niets te verliezen hebt, want je weet dat je toch gaat verliezen. Zo zitten wij immers in elkaar: in onze hal winnen, in andermans hal een nederlaag innen.
Aangezien we ons niet druk hoefden te maken om de wedstrijd - we zouden toch verliezen - konden we ons bezighouden met randzaken. Daar zijn wij ook heel erg goed in. Zo’n wedstrijd in Harderwijk biedt mogelijkheden; je zit zo op de A28 en je bent vanaf Barneveld/Nijkerk-gezien al goed op weg naar Groningen. Het is maar een klein stukje door de natte sneeuw naar het hoge, koude noorden. Dus gingen de voorbereidingen vooral over hoe we naar Grunn (of Emmen) zouden gaan. Dat bleef zelfs de Nederlandse succestrainer Redbad Strikwerda niet onopgemerkt. (Hij noemt ons op Volleybalkrant, dus dan is het wel zo aardig om hem ook op dit volleybalmedium te noemen. Redbad, je bent een topper).
Wat blijkt: als je je niet zo druk maakt om een wedstrijd, bestaat er iets als ‘vrijuit volleyballen’. Normaal ervaren we dat alleen bij een dikke achterstand of als de tegenstander echt heel erg slecht is en we zomaar vijf punten voorstaan. Maar zaterdag bekroop dit onbekende gevoel ons als in de eerste set. Voor we het in de gaten hadden, stonden we met 0-1 voor. Het eerste punt was binnengesypeld. Hoe kan het ook anders; we hadden immers een goede voorbereiding gehad door met z’n allen naar prachtige videobeelden van Ajax te kijken. Je zag zelfs Berger en Julius stiekem genieten.
Terug naar de wedstrijd. Een vroege voorsprong. Dat kan natuurlijk niet goed gaan. En ja hoor, wij hebben meteen een grote bek. En hoe groter de bek, hoe groter de kans dat je op je bek gaat. Over een grote mond gesproken: #Andredeverhuijser #lekkerpraten #gelekaartvooronzeaanvoerder #rodekaartvoordecoach #kruisjezettenmaarnietspresteren #met0-1indehandnaareen2-1achterstand.
Dat waren set twee en drie. We staan achter. Dus… we kunnen weer vrijuit spelen! Aron had zijn houten vingers weer van zich afgegooid en stond te spelen volgens het credo van Van Roekel #houdhetsimpel. Wat is simpel houden? Een kort balletje op Oosting, maar vooral: ballen op het midden. Ja ja, wat blijkt: we hebben middenaanvallers die kunnen scoren. Nog niet eerder vertoond dit seizoen, maar goed… we hadden het ook nog niet eerder geprobeerd…
We begonnen te draaien als een tierelier. De servicedruk werd opgevoerd en er werd zowaar verdedigd. Het geheim: een libero laten serveren! Arno was als vanouds weer ijzersterk, maar dat was ook niet zo gek; die Afrikaan had de hele week niet getraind (#lieverluidanmoe) en is dan op zaterdag topfit.
Na de 2-2 was het de vraag: hoe gingen wij nu met de wedstrijdspanning om? Vrijuit blijven spelen of toch weer de druk ervaren. Maar plots hoorden we zacht gefluister… het was alsof een verlicht gevoel zich meester van ons maakte… Arno serveert en het geluid wordt sterk. Oosting scoort een punt; Aron blokt een punt binnen. En het geluid zwoelt steeds verder aan. Josia komt erin voor de service en met een-op-het-oog-onbewuste-maar-in-het-gehoor-door-het-aanzwellende-geluid-zeer-bewuste-en-geplaatste service begint het te donderen. Het geluid heeft iets weg van piepende schoenen, rollende ballen, alsof materiaal van urethaan iets houts verplettert. En dan gebeurt: de vervanger van Wilco en Jeffrey (die op zoek was naar de geboortegrond van ons Bulgaars talent) slaat de wedstrijd binnen. Onze Buchov mag bij naam genoemd worden: slechts 16 jaar maar o zo koelbloedig: Robin Boekhoudt zorgt voor 9-14 en even later voor 10-15.
Het geluid is overweldigend. Een gezang van ongekende klasse stijgt op: wij gaan bowlen!
