Jantje heeft veel dopamine, Jantje heeft weinig dopamine

Testosteron, dopamine, adrenaline, … . De hormonen gieren door de goddelijke lichamen van SSS Heren 2 en dat was zaterdag tegen Avior zeker het geval. Van ‘jij moet niet huilen’ tot ‘lachen om het puntverlies van de concurrent’ en van ‘pijn bij Harry Potter’ tot ‘het vreugdegevoel bij een nieuwe zege’. Wilt u snappen hoe de emotionele 1-3 zege van SSS Heren 2 bij Avior tot stand is gekomen? Gaat u er dan eens even goed voor zitten en laat de endorfine in uw lichaam toenemen.

Voordat de week in aanloop naar onze zevende wedstrijd beschreven wordt, wil de schrijver dezes graag even een dankwoord uitspreken naar de feedback die hij krijgt op de wedstrijdverslagen. Aangezien niet alles altijd te begrijpen is, is het belangrijk dat voor dit verslag even een korte biologieles gegeven wordt.

Sport is emotie. Die uitspraak moet u als liefhebber van SSS Heren 2 en de volleybalsport niet vreemd zijn. U kunt zich ongetwijfeld de emoties bij een aantal memorabele sportmomenten voor de geest halen: de vreugde bij de gouden volleyballers in 1996, de woede van Sven Kramer na de foute wissel of de tranen van Daphne Schippers na het verliezen van goud in Rio.

Deze emoties - die niet alleen de sporters zelf, maar u en ik als toeschouwers voelen - worden aangestuurd door hormonen. Een hormoon is een stof die wordt afgescheiden door klieren en die van groot belang is voor het organisme. Via de bloedbaan geven hormonen signalen af in het hele lichaam en regelen hoe je je voelt: blij, verdrietig, vreugdevol, agressief, opgewonden, etc. In dit verslag komt naar voren hoe hormonen in ons team een grote rol spelen en hoe de één daar beter dan de ander mee om weet te gaan.

Na de 4-0 zege op BVC’73 en het consolideren van de koppositie was het zaak om de hormonen weer te reguleren en tijdens een nieuwe trainingsweek de focus op de uitwedstrijd tegen Avior te leggen. Het zou een latertje worden, want we moesten pas om half acht aantreden in Schalkhaar. Hoe laat? Half acht. Hoe laat? Half acht. Hoe laat? Half acht. Wist u dat pubers - zoals onze jongste dakdekker in het team - een stortvloed aan hormonen ervaren en het is soms best moeilijk van hen daar mee om te gaan; dat kunnen we hen niet kwalijk nemen.

Bij de maandagtraining moest er weer veelvuldig gedoken worden. Het lichaam is er inmiddels gewend aan geraakt dat er op de maandag- en donderdagavond extra endorfine aangemaakt moet worden om de pijn te onderdrukken. Vanuit de hypofyse wordt dit hormoon ook aangemaakt vanuit een soort beloningssysteem. Het is heel simpel: op maandag en donderdag pijn lijden en op zaterdag belonen we onszelf met een extra portie endorfine in combinatie met wat dopamine.

De donderdagtraining moest een aantal individuen ook al wat extra endorfine aanmaken, want er was sprake van een hoog sjemgehalte. Er waren maar liefst drie slachtoffers van de broederliefde in ons team. Hoewel broederliefde; van oxytocine was weinig sprake bij twee van de drie sjems. De Struiksjem op Hebing was een samenstelling van testosteron, adrenaline en onhandig blokkeren. Bij de andere twee was er hoogstwaarschijnlijk sprake van een shot vasporessine, waardoor Buchov EIN-DE-LIJK een keer erin slaagde Sander te sjemmen en Beek met een prachtige traptechniek Franks hoofd aan de zijkant schampte. Spoiler alert (dat betekent: ‘pas op: onthulling’): dat zou niet het enige beschadigende effect voor Franks zijn knappe koppie zijn in deze volleybalweek.
Het leek overigens happy hour te zijn wat betreft de shotjes vasopressine. In één vloeiende beweging verspreidde het hormoon zich door het lichaam van Gepko, wat zich uitte in een agressieve uiting jegens het net. Kees Jan kon hierop niet achterblijven en nam eveneens een dosis van vasopressine (ook wel antidiuretisch hormoon (ADH) genoemd) en liet zien wie er nog altijd bovenop the monkey rock van Heren 2 staat.

Dan de zaterdag. Op zaterdag is er bij de mannen van Heren 2 automatisch een verhoogde dosering van endorfine, dopamine en oxytocine aanwezig. Dat heeft natuurlijk te maken met het weekendgevoel. Daarnaast hebben we er natuurlijk altijd zin in om een potje te volleyballen. Zeker omdat we al zes weken de koppositie in handen hadden. Zaterdag moesten we wel waken voor het aanmaken van melatonine met een avondwedstrijd voor de boeg. Nu hebben we met onze Beek een speler met eredivisietijdenervaring in ons team en hebben we het geluk dat bij pubers als Sillie en Buchov melatonine sowieso wat later op de avond wordt aangemaakt, maar met een starttijd van half acht (half acht? ja, half acht) moest ons bed voorlopig nog even op ons wachten en moesten we ons hormonale systeem zo regelen dat de melatonine voorlopig nog niet aangemaakt hoefde te worden.

Bij zo’n eredivisiestarttijd heb je een ruime aanloop. Iedereen kon zijn zaterdag fijn invullen, was op tijd in de hal aanwezig, zorgde voor wat te eten en in de auto kon alvast de wedstrijd en het diner na afloop (na de IJssel links, maar vanaf Schalkhaar gezien voor de IJssel rechts) voorbesproken worden. Er kwam nog wel even een appje vanuit Bilthoven, aangezien een zekere benjamin de flessen vergeten was. Dat is hem vergeven: zoveel hormonen waar je mee om moet leren gaan en dan ook nog de flessen meenemen… Het vergeten van de ‘boom box’ (vrij vertaald: gedreun doos) komt hem (lees: de pinpas van zijn vader) op een kannetje te staan.

We bleken mooi op tijd aanwezig te zijn in Schalkhaar en er was ook nog eens support! Papa Buchov had zin in de McDonald’s en dacht: laat ik dan weer eens bij mijn zoon komen kijken als excuus. Ene Zwets begeeft zich graag over de IJssel en nam nu eens een andere afslag. Daarnaast nam onze coach (weer eens, maar dat vertellen we niet verder…) een vrouw mee. Zij bekeek de wedstrijd aandachtig van een tablet (vrij vertaald: gedenkplaat) en kon zodoende beelden maken van het sterrenteam genaamd SSS Heren 2.

Hoe laat zouden we ook alweer starten? Half acht? Hoe laat Sil? Half acht. We startten uiteindelijk om exact 20.08 uur. Hierdoor was het belangrijk dat we ons hormonale systeem goed wisten te reguleren: de shotjes melatonine moesten nog langer uitgesteld worden, maar dat geldt ook voor het niet te vroeg pieken met de testosteron, dopamine en adrenaline. Onze aanvoerder wilde een extra dosering dopamine laten ontstaan bij zijn teamgenoten door drie kannetjes bier in het vooruitzicht te stellen bij een 0-4 overwinning.

Wat valt er dan over de wedstrijd zelf te vertellen? Aangezien adrenaline en cortisonen een rol spelen in het verwerken en onthouden van situaties en in hoge concentraties aangemaakt worden tijdens spannende situaties, zijn het vooral deze momenten die bijblijven en in het verslag verwerkt kunnen worden.

De eerste set wisten we onze hormonen nog goed te reguleren en hoefden we nog geen aanspraak te doen op extra shotjes adrenaline (ook wel epinefrine te noemen). Sander wist bij zichzelf wel een aantal concentratieverhogingen dopmine door te voeren met enkele succesvolle doortikballen. Er was vooral sprake van veel oxytocine in de lichamen: veel knuffelen omdat we de eerste set wonnen.

In de tweede set nam de ADH toen in het team. We stonden meer onder druk en kwamen op achterstand. Met een aantal wissels probeerde Kees Jan de ploeg weer te stimuleren. Gelukkig bezit onze coach over een goed systeem om gamma-aminoboterzuren aan te maken en zodoende niet te snel in paniek te raken; als ook om de rust in de ploeg te bewaren. Zo’n dubbele wissel zorgde bij Frank overigens voor extra endorfine; hij was niet alleen blij om het veld in te mogen maar wist zichzelf ook een Harry Potterverwonding toe te brengen.

We kwamen terug in de set en leken deze zowaar te winnen. Buchov was niet te stoppen en had het winnende punt in zijn hand liggen. Voor een puber is het soms nog moeilijk om de juiste dosering hormonen toe te laten in je bloedbaan en daardoor is het ook te verklaren dat de combinatie van testosteron, ADH en adrenaline voor een net iets te hoge concentratie zorgde; waardoor Buchov niet alleen de bal binnen timmerde, maar ook het net eigenhandig een meter verlaagde. Of was het de shot dopamine met het vooruitzicht van drie kannen bier die Buchov te veel werd? In het vervolg kregen we nog een aantal kansen, maar uiteindelijk kregen we vooral de deksel op onze neus. Helaas, geen extra shotjes dopamine voor de ploeg.

In het vervolg bleek de ploeg zichzelf de juiste dosering gamma-aminoboterzuren en nam SSS Heren 2 gewoon weer de leiding in de wedstrijd. De aanvoerder deed het dopaminegehalte toenemen met een aantal blokjes, Arno sprak de adrenaline in zichzelf aan en veegde door het achterveld en Beek wist de ADH om de juiste hoogte toe te laten en vanuit zijn natuurlijke hoge concentratie serotine het team op sleeptouw te nemen.

De derde en de vierde set gingen overigens zeker niet zonder slag of stoot naar SSS Heren 2; volgens het publiek ook niet zonder tranen (iets met ‘jalalalalalalalala, iets met huilen’) als we ons beklag deden bij de arbitrage. Terwijl wij langzaamaan wegliepen bij Avior probeerde de thuisploeg onze productie van melatonine al te stimuleren door tijd te rekken, maar de juiste hoeveelheid gamma-aminoboterzuren zorgde ervoor dat Heren 2 rustig bleef.

Uiteindelijk was het Beek die bij een 1-2 voorsprong onze naar een het matchpoint serveerde en bij een 19-24 stand opnieuw aan slag stond. Bij het opgooien van de bal en het zetten van de juiste passen kwam de perfecte combinatie van endorfine, dopamine en adrenaline vrij, waarbij de serotine zorgde voor het uitspreken van de legendarische woorden ‘o, lekker zeg’ nog voordat de bal de grond raakte en als een ace voor Heren 2 de wedstrijd won.

Oxytocine, endorfine en dopamine gierden door de lichamen. Oftewel, knuffelen, juichen en zingen (iets met ‘jalalalalalalalala, iets met huilen’). Dat bleef nog een aantal uur zo, terwijl we met de alcohol voor een ADH-tekort zorgden, lieten we de andere hormonen onze emoties bepalen. Dat we nog eens extra lachten en het produceren van ADH verder lieten dalen toen het puntenverlies uit Renswouw bekend werd, zeggen we natuurlijk niet hardop.

Daarna was het nog noodzakelijk om te luisteren naar de aanmaak van ghreline, die bij Nick een ongekende en oneindige productie lijkt te hebben, en onze honger te stillen vlak voor de IJssel rechts. Daar werden onze pubers aanschouwd als bijzondere verschijningen en genoot papa Buchov extra van al het lekkers in de McDonald’s. We sloten de dag af met een prachtige boodschap van Sil, die een grote hoeveelheid oxytocine door zijn lichaam met stromen: ‘Ik versta geen haat.’

Wij hebben deze week weer onze hormonale structuur op orde gekregen om ons voor te bereiden op een nieuwe topwedstrijd. Vanmiddag komt AETOS op bezoek in Barneveld. Oftewel, een strijd tussen de nummers één en drie van de ranglijst. Komt u ook uw benodigde portie dopamine behalen en genieten van deze topper?!

N.B.: bovenstaande prestaties zijn behaald op basis van natuurlijk aangemaakte hormonen.