De lange muur van Bedum
Bedum uit. Altijd lastig. Dat kunnen we immers weten van vorig seizoen. Dat was toen zo lastig, dat we direct maar besloten het seizoen te beëindigen. Gelukkig wisten we nu opnieuw als winnaars uit de strijd te komen door de lange muur van Bedum te verschalken. Tot tweemaal toe. Eerst in het veld en daarna aan tafel.
Met een uitgedunde selectie gingen we op pad naar Bedum. Arno ging niet mee vanwege een retourtje Parijs. Nick vanwege een enkeltje. Twee auto’s vol met lange mannen stonden om half twee klaar (oké, één van de lange mannen was uiteraard weer iets te laat… oké, het was de schrijver zelf) voor de rit naar het hoge noorden. Wist u dat Bedum ligt in de meest noordelijke gemeente van Nederland?
Naast twee auto’s met lange mannen ging er ook een auto met een iets minder lange man op pad. Dat had iets te maken met Thialf, Emmen, exen en schoonmoeders. Ik vind het zelf ook een raar verhaal. Ten slotte troffen we ook een coach, die met de trein de rit had afgelegd. Fun fact: wist u dat onze coach in Engeland heeft gewoond, net als Arjen Robben. En dat Arjen Robben uit Bedum komt en ook wel eens in Bristol heeft gevoetbald, waar onze coach dan weer heeft gevolleybald. Wat een toeval hè! Misschien moet u onze coach er eens naar vragen.
Eenmaal in de kleedkamer aangekomen - we besloten toch maar te gaan volleyballen in plaats van te karten - kon de echte voorbereiding beginnen. We hadden in de voorbespreking al besloten om het niet over de tegenstander te hebben. Het was ons nog steeds niet duidelijk of we nou tegen het eerste of tweede team speelden. En in de kleedkamer benoemden we het daarom nog maar eens extra vaak dat we het niet over de tegenstander gingen hebben. En toen een tegenstander in de kleedkamer kwam en zei dat we het beter niet over zijn teamgenoten konden hebben, besloten we dat nog maar eens te benoemen naar elkaar.
Eenmaal op het veld bleek dat we nog even rustig aan konden doen. Dat hadden de scheidsrechters ook bedacht. En de apparatuur ook. En de internetverbinding ook. Dus toen we begonnen met volleyballen hoopten wij stiekem in een tempo te gaan volleyballen die de oudere benen en armen van de tegenstanders niet bij zouden kunnen benen (en armen).
De start was weergaloos. Arjan confronteerde via zijn services de thuisploeg met het feit dat het dak niet zo hoog was. Er was geen vuiltje aan de lucht. Alleen een vuile bal van Bouw om het vuurtje op te stoken. Alsof we de tegenstander stiekem een loempia met sambal in plaats van zoetzure saus gaven. Maar we gingen ons verder niet met de tegenstander bemoeien. Oké, alleen Michiel mag dat…
Tot halverwege de eerste set stonden we op een comfortabele voorsprong. Maar opeens haperde de machine en was er bij ons juist een gebrek aan sambal. We lieten de bal vallen alsof we bang waren onze vingers te branden aan een hete pisang goreng en plots hadden we de eerste set verloren. Wist u trouwens dat bij Bedum ‘de beste vriend van onze Kees’ speelt en eigenlijk een hele aardige jongen is.
Wat bleek: we moesten ons best gaan doen om de lange muur van Bedum te verschalken. Dus schakelden we in de tweede set een tandje (sambal) bij. Inmiddels was Ewoud de (foe) Jong (hai) in het veld gezet en hij beschaamde het vertrouwen van de coach niet; zoals een jonge vent eveneens het vertrouwen van een potentiële schoonvader niet wil beschamen. Heren 2 had de juiste woksmaak te pakken en schrokte Bedum in de tweede set op alsof het lopend buffet bijna ten einde was. In de derde set bleven de Barnevelders de bovenliggende partij en zo stonden SSS opeens met 1-2 voor in Bedum.
Een vierpunter leek in de maak te zijn toen SSS ook in de vierde set direct op voorsprong kwam, maar opnieuw stokte de machine. De pannen bami en nasi moesten bijgevuld worden bij het lopend buffet en tot die tijd weigerde SSS het initiatief te namen. Bedum maakte hier gretig gebruik van en deed het welbekende trucje ‘erop en erover’. Net als eerder in de wedstrijd het welbekende trucje (behalve voor scheidsrechter) werd gedaan: even aan het net trekken als de tegenstander een slechte pass wil terugslaan… Leuk geintje, toch Roelofs?
Goed, dan maar een vijfde set. De schrijver dezes was even van plan om het verslag volledig hieraan te wijden:
Welkom bij deze NOS Studio Sport-samenvatting van DIO/Bedum H2 en Autoschade Van der Werf/SSS H2. We pakken de wedstrijd op bij een 2-2 stand in sets en een 2-3 voorsprong voor SSS in de vijfde set. Gepko Hahn is aan service…
De macht van de pen is groot. Maar het blijft een teamsport, dus het zou wel heel arrogant zijn om hier op te schrijven hoe onze geweldige aanvoerder c.q. voorzitter zijn team van 2-3 naar 2-12 serveerde in de vijfde set. Met groot genoegen nam hij plaats op de bank na zijn servicereeks om alvast te mijmeren over babi pangang en tjap tjoy. Maar even later had DIO/Bedum zich weer terug in de vijfde set gekuloyukt. We wisten dat bij Bedum de grote man - letterlijk en figuurlijk - Joris Marcelis (is); dus moesten we op zoek gaan naar een trucje om de lange muur te breken. Onze grote leider KJ had daar een wissel en een time-out op bedacht; en geheel in Chinese stijl werd daar uiterst gehoorzaam op gereageerd. Heel simpel: de winnende coach heeft altijd gelijk.
Het bier smaakte goed en wekte de nodige (eet)lust op. Daarom besloten we nog maar even een andere lange muur te gaan verschalken. Als een stel Mongolen - na een telefoontje van Gepko Khan - hadden we ons klaargemaakt om het lopende buffet te verschalken. Eenmaal alle borden volgeschept en plaatsgenomen aan de tienpersoonstafel - het is altijd goed een plekje vrij te houden voor onverwachte gasten - kon de grootspraak op tafel komen. Want het is heel simpel: de winnaar heeft altijd gelijk.
