Hier had je bij moeten zijn
Ja-la-la-la-la-la-la-la ja-la-la-la-la-la-la-la-laaaaaaaa ohooohooooooh. Twee woorden, negen letters: SSS – Taurus. Duurt lang. Vijfde set. Mooie zege. Zesde plek. Bier halen. Een mooiere afsluiting van een prachtig seizoen konden we ons niet wensen. De kippen hebben de stieren andermaal bij de horens gevat in een wedstrijd vol bloed, zweet en tranen. De negende (gewonnen) vijfsetter van het seizoen met een zinderend slot en een geweldige zesde set zorgde ervoor dat we in het linkerrijtje zijn geëindigd. Hier had je bij moeten zijn, maar dat is logisch.
Nog één wedstrijd scheidde ons van het einde. Nog een laatste keer zouden we schitteren. Voor eigen publiek. In onze hal. In de hal waar we dit seizoen slechts twee keer onszelf niet waren, maar wel de top drie op de knieën kregen.
We waren van plan het seizoen in stijl en met z’n allen af te sluiten. Die twee zaken blijken bij ons nogal lastig te combineren zijn: AJ – met z’n strakke groene broek, stond ‘m goed - en Bram – met z’n korte broek, maar zonder hempie – waren nog steeds geblesseerd. Icekariot was al zijn zonden aan het opbiechten in Rome (en dat waren er nogal wat). Daarnaast moesten we ook nog eens onze vaste schrijfster Yvonne missen, gelukkig wilde Annet ons wel uit de brand helpen. In ieder geval waren onze vaste vlaggers Emiel ‘geef-die-vlagger-een-biertje’ Sennema en Julius ‘altijd-eerlijk’ Held wel bereid hun plekjes in te nemen. Hulde voor deze vrijwilligers.
Om de voorbereiding compleet te maken: Jeroen van Zwetselaar had zijn vertrouwde plek ingenomen achter de camera om de wedstrijd vast te leggen. Supervrijwilliger Christien leverde een bak mandarijntjes af. De vorige twee thuiswedstrijden dat deze twee gebeurtenissen zich ook voltrokken speelden wij tegen Dynamo en Set-Up’65. Welke wedstrijden? Precies. Om te voorkomen dat we misschien weer slecht van de mandarijnen zouden spelen, ‘offerde’ Bram zich op door in het belang van het team te proberen ze allemaal op te eten. Zo nu en dan wisten we een heerlijk mandarijntje van deze geweldige teammanager (wat wil je nog meer horen…) te snoepen.
Nadat de inspeelmuziek met fijne deuntjes door de hal had gedreund, kon de wedstrijd tegen Taurus 4 beginnen. De ploeg tegen wie we het seizoen openden met een 3-2 overwinning. De vertrouwde gezichten van Heren 2 kregen voor eigen publiek – die de weg nog niet direct gevonden had – de steun van Harrie in de Warrie en Geert-Jan ik-wil-best-meedoen-als-ik-maar-niet-in-het-wedstrijdverslag-genoemd-word Welink.
In de eerste twee sets werd al snel duidelijk dat we aan elkaar gewaagd zouden zijn. De kippen pikten het eerste graantje mee, de stieren namen het tweede bedrijf op de horens. In de verloren tweede set slaagde Mark er nog wel in zijn verzameling kaarten aan te vullen met een gele. Die had hij echter al meerdere keren dubbel en dus vroeg hij om rood-geel, maar de scheidsrechter wilde niet met hem ruilen. Van ruilen (en shotten) komt huilen…
Er moest iets veranderen binnen het team. Remco had immers twee keer een technische fout gemaakt – omdat je het zo fijn vindt om te horen: twee keer. Verder misten we scorend vermogen aan de buitenkant. Mark paste daarom wat tactische wissels toe. Rinaldo – die AJ verving op de diagonaal – mocht zich weer eens aan de linkerzijde van het veld vertonen; Harrie, bedankt! En Alwin moest een beetje aan de rechterkant gaan rondhangen, waar ook Frank vanaf de derde set rondhuppelde. Daarnaast was Niels ‘The Finger’ Edskes er klaar voor om zijn laatste diensten voor SSS te bewijzen.
De omzetting bracht nieuw elan in de ploeg. Frank sta(a)lde de ballen moeiteloos aan de buitenkant, waar Zwerver, BruggenBouwer en Vanilla Ice flink op dreef waren. De zonden van laatstgenoemde waren net op tijd vergeven en met een hemelse vlucht was hij net op tijd weer in Barneveld neergedaald. Hij speelde vervolgens geheel verlost een geweldige wedstrijd. Als een echte Vanilla Ice stond hij aan de achterlijn de tegenstander weg te serveren. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dat bleek des te meer uit het feit dat onze Martin Berger gewoon een fopballetje van de spelverdeler doorzag. En een rally later hing hij prompt andermaal op het juiste moment in de lucht! Wat deed die jongen toch goed zijn best.
De 25-13 setwinst en een geweldige start in de vierde set kwam echter grotendeels op het conto van één persoon: Rinaldo. Die jongen verdient niet een aantal veren in zijn reet, maar gewoon een hele kip (credits: Jan Staal). Donderdag had hij al het halve team op trainen aan gort geslagen, opgewonden als hij nog steeds was van een kunstwerk. Voor Taurus 4 was Rinaldo een brug te ver en dus leken we hard op weg te zijn naar een 3-1 overwinning als afsluiting. Maar dat kan toch helemaal niet? 3-1 winnen, dat is zo niet deSSS Heren 2. De machine begon te haperen, terwijl de jukebox van Taurus 4 op volle toeren draaide. Een royale voorsprong verdween als sneeuw voor de zon en met 23-25 ging de set verloren. Een laatste Roekeliaanse tirade van het seizoen volgde; hier en daar waren wat tranen te ontwaken… ik bedoel: men zweette uit zijn ogen.
Een vijfde set. De eerste wedstrijd van het seizoen eindigde met een vijfde set. Daarna volgden er nog zeven en allen sloten we winnend af. Tot nu toe. Taurus denderde via de handjes over de Barnevelders heen. We wisselen op achterstand naar de winnende kant, maar het gat wordt alleen maar groter. Zouden we die bingokaart dan toch vol krijgen? Mark hoopte dat hij dan een nieuw horloge zou winnen. Dacht het niet. GJ Welink wilde zijn seizoen graag winnend afsluiten, daarom had hij gezegd wel even bij ons mee te doen en kwam bij een 8-13 achterstand aan service. Rinaldo en Alwin scoren er op los, Niels verdedigt tot bloedens aan toe ballen op en even later staat het 13-13. Matchpoints vliegen over en weer.
Dan: op 16-17 komt de bal in de handjes van Gepko – hij weet dat zijn inspeelmaatje Berger linksvoor ron(d)zwerft, maar dat Vanilla Ice achterover hangt om koelbloedig de stand gelijk te trekken. Zo gezegd, zo gedaan: 17-17. Een korte blik op de coach werpen: dit komt goed. Ketser Taurus: 18-17. Bij de volgende bal komt er geen aanval uit bij Taurus, de bal komt terug. Rallypassje, balletje achterover en daar hangt Alwin klaar om het winnende punt te scoren. Via de handjes: 19-17. Geluk bestaat niet, geluk dwing je af. Net als bij deze een trainingskamp naar Italië in de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Daar gaan we dan natuurlijk niet trainen, want dat is voor talentlozen.
We verdeelden de punten in een prachtige wedstrijd, waarin wij voor de tweede keer Taurus 4 leerden hoe je een vijfde set moet winnen. Nadat wij de stier bij de horens hadden gevat, kregen wij een lesje in de nodige zangkunsten om vervolgens de kantine op stelten te zetten met het nodige bier en de tabasco. Het was een mooie afsluiting met meer kannetjes dan punten. Al moesten we niet te hard juichen, want blijkbaar worden er ook begrafenissen gehouden in De Meerwaarde.
Het seizoen is afgelopen en dat betekent dat het natuurlijke proces van komen en gaan is aangebroken. Niels heeft inmiddels genoeg eieren en kip gegeten om Barneveld achter zich te kunnen laten, en met acht procent en 85 kilogram na twee jaar een bredere uitdaging te zoeken. Bram en Rinaldo gaan een half jaar op trainingskamp in Zuid-Afrika en leren speerwerpen met hooivorken.
Aan de toekomst wordt ook gedacht. Gepko schakelde zijn familie in om spelers voor de korte en lange termijn vast te leggen. Het team is dan in ieder geval verzekerd van een midden die goed kan spelverdelen – komt ons bekend voor (*ahum*). Weet u nog spelers? Laat het weten.
We trainen voorlopig nog even door om de selectie voor het nieuwe seizoen te prepareren. In juni zullen wij dit seizoen vol bloed, zweet en tranen besluiten. Dan proosten we op de zesde plaats en de dertien overwinningen, zoals we zaterdag ook al deden bij Mio met heerlijk voedsel, biertjes en een tomatentoetje toe op onze negende gewonnen vijfsetter.
Gelukkig hebben we de foto’s en de verslagen nog om terug te denken aan dit mooie seizoen en zeker aan de gedenkwaardige laatste avond. Maar bovenal zijn er de herinneringen bij iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan deze prestatie of ons heeft aangemoedigd. Zo niet, dan heeft u echt wat gemist. Gelukkig voor u, krijgt u volgend jaar een nieuwe kans. Want, zoals onze trouwe vlagger Emiel wijs sprak: hier had je bij moeten zijn.
