Ode aan Emiel
De langste rit van het seizoen is een goede gelegenheid om een wedstrijdverslag te schrijven. Onderweg naar Ootmarsum voor de laatste wedstrijd van het kalenderjaar denken we nog eens na over de afgelopen maanden en natuurlijk vooral over onze laatste wedstrijd, een 4-0 overwinning. Voor ons de eerste van het seizoen, maar voor iemand anders was het nog bijzonderder.
Na 22 wedstrijden was het zover: de eerste 4-0 ooit. Voor de meest trouwe vlagger die er maar bestaat: Emiel. Nu heeft die de afgelopen tweeënhalf jaar - sinds de verjonging is toegeslagen in het tweede - niet heel veel kansen gehad om dit te bereiken. Waar Emiel bij 22 van de 24 gespeelde H2-thuisduels aanwezig was met een vlag (en na de wedstrijd een biertje) in zijn hand, wonnen wij welgeteld één keer met 4-0. Vorig seizoen van de de uiteindelijke kampioen Energo. Emiel ontbrak echter bij deze wedstrijd, zoals hij een jaar eerder ook al absent was bij onze enige overwinning van het hele seizoen in de eerste divisie.
Zaterdag moest het maar eens gebeuren; met Volga als slachtoffer. Vorig seizoen speelden we nog twee verhitte vijfsetters tegen Alex & co, maar de speler/trainer/coach van Volga is daar inmiddels gestopt. Aan onze zijde trekt de speler/trainer/coach sinds kort juist wekelijks zijn stoute kousen aan. Waar dat met name in Nijmegen voor succes zorgt, was dat zaterdag - op z’n zachts gezegd - een iets minder geslaagde actie.
De rest van het team volgde in eerste instantie het voorbeeld van onze coach, waardoor we zowaar tegen een achterstand aankeken. Mede dankzij goed serveerwerk van Remco bleven we in de wedstrijd. Alwin had zijn draai op zijn oude/tijdelijke/toekomstige geliefde/minder geliefde (doorhalen wat niet van toepassing is) middenpositie ook gevonden en liet zien wat blokkeren is. Hierdoor slaagden we erin met 27-25 alsnog de eerste set te pakken.
Het team probeerde het gedrag van Mark te compenseren, maar ‘heya, de coach’ (alvast in de Ootmarsumse sfeer komen) bleef ons voor nieuwe uitdagingen stellen. Waar RP in de eerste set goed was ingevallen voor AJ - ‘ik-wil-geen-fouten-maken-daarom-ging-het-juist-fout- Drost, moest hij in de tweede set toch weer op de bank plaatsnemen. Mark was in gedachten nog/al op vakantie, waardoor hij het opstellingsbriefje van de eerste set voor de tweede set had gekopieerd.
UIteindelijk bleek het een prima beslissing te zijn geweest, want AJ kwam beter in zijn spel. De - ook binnen de lijnen geen aanvoerder meer zijnde - diagonaal had goed in de gaten dat hij voor zijn kans moest gaan. De hoofdrol werd echter opgeëist door Martin Berger, die een goede generale repetitie kende in aanloop naar zijn favoriete/gevreesde hal in Ootmarsum. Bijna alles wat Berger aanraakte veranderde in een punt voor ons, tot grote frustratie en vloekpartijen van de tegenpartij.
In een mum van tijd waren de tweede en derde set gewonnen, waardoor de overwinning een feit was. Wij wilden natuurlijk voor de maximale zege gaan. Tegen dit Volga mochten wij geen set laten liggen. Dit wilden we natuurlijk wel als team doen, dus ook met RP en onze eigen Arjen Robben binnen de lijnen. Het zou l*llig zijn als we de set snel zouden winnen, zodat Frank amper zou spelen. Daarom lieten we hem extra veel ballen set-uppen. Op een gegeven moment maakten onze aanvallers het wel erg bont, waardoor we weer tegen een achterstand aan keken. Frank ging een keer zonder blessure naar de kant en met Remco trokken we ten strijde om de achterstand goed te maken. Hier slaagden we uiteindelijk zonder al te veel moeite in: 25-21.
Daarmee was dus onze eerste 4-0 overwinning van het seizoen een feit. Dat mocht uiteraard de hele wereld weten, waarop Gepko het met sterk journalistieke onderbouwde teksten op de Facebookpagina van Volleybalkrant deelde. Dankzij de vijf bijgeschreven punten krijgen we het linkerrijtje in het vizier en kunnen we vandaag goede zaken doen in Ootmarsum. Het belooft een interessant potje te worden, zoals het vorig jaar zeker het geval was. Eens kijken of sommigen van ons na vandaag nog in aanmerking komen voor Oranje.
Daar zou onze Emiel ook nog eens bij zijn. Daarom stond de titel ‘Ode aan Emiel’ al vast. Dit is uiteindelijk niet het geval, maar desondanks zijn wij hem zeer dankbaar dat hij (bijna) altijd voor ons klaar staat en gezellig biertjes mee drinkt. Zaterdag 9 januari 2016 geniet hij van een welverdiende vakantie als wij onze eerste (thuis)wedstrijd van het nieuwe jaar spelen. Gelukkig hebben wij dan vlagger Patrick tot onze beschikking, die - in tegenstelling tot Emiel - zaterdag bij zijn eerste wedstrijd ooit als vlagger direct een 4-0 zege getrakteerd kreeg. Wellicht volgt er over 2,5 jaar ook wel een ode aan hem.
