Zaterdag was de mooiste dag van de week

Hoe kan dat nou? We hebben met 1-3 verloren en toch was zaterdag een mooie dag. Het was zelfs de mooiste dag van de week. Ik wist, toen ik naar al mijn vriendjes - die ook weer terug zijn uit Zuid-Afrika - keek, we gaan weer heel wat beleven!

Na een winterstop van drie weken mochten we weer de zaal in. O, wat waren we blij en stonden we te springen. Naja, alleen Martin Berger niet. Hij leek zijn jaarlijkse toernooikwaaltjes achter zich te hebben gelaten, maar moest als een echte Rafael Nadal letterlijk door de knieën om niet figuurlijk door de knieën te gaan tegen de dochter van Hetty.

Zodoende hervatten we het volleybalseizoen, waar het ook mee eindigden: her en der een pijntje. Of niet soms Alwin - ik-struikel-soms-over-een-draadje - Hendriks?

Gelukkig hadden we een volle selectie in aanloop naar onze eerste wedstrijd van 2016. Rinaldo was immers weer in het land: hoezee! Mocht u ‘m niet herkennen: hij is de jongen met dat Andrélon-haar of die op ‘knotje’ reageert. Daarnaast zijn wij natuurlijk ook blij met de terugkeer van onze Bram, maar die heeft een knieblessure waar Rafael Nadal en Martin Berger nog een puntje aan kunnen zuigen. Maar je bent lid van H2 of niet; dus Bram is bij deze voor de rest van het seizoen chef bier: een status die hij zaterdag direct goed waarmaakte.

Maar waarom was zaterdag nou de mooiste dag van de week? Om het teamgevoel er goed in te krijgen gingen we eens even goed lunchen! Met het hele team naar De Hebberd, om ons grootste succes van het seizoen nog even te vieren: het winnen van een sponsorpakket door middel van een prachtig internationaal filmpje (al zeg ik het zelf…). Daarnaast mochten we ‘s avonds ook proeven van de spareribs, dus we komen zeker terug!

Na de heerlijke lunch en een officieel persmomentje begaven we ons met z’n allen naar de hal, waar Heren 4 alvast het juiste voorbeeld gaf. Als wij dat wilden volgen, moesten we wel van hoge huizen komen. De koploper kwam immers op bezoek.

We begonnen 2016 goed: in tegenstelling tot de meeste duels wisten we namelijk het eerste punt te winnen! Misschien hadden we als voornemen moeten nemen om meerdere punten op rij te winnen, want al snel keken we toch tegen een achterstand aan. Laten we het erop houden dat onze passlinie nog iets te veel aan het nagenieten was van de lunch bij De Hebberd. Dit bood Mark overigens wel de mogelijkheid om Rinaldo zijn rentree te laten maken: en wat passte die jongen goed! (geen sarcasme, echt niet…!)

Rinaldo’s goede passjes ten spijt, moesten we de eerste set met ruim verschil aan Alterno laten. Aan het einde van de set kwamen we iets beter in ons spel en wisten we lang gelijk op te gaan tegen de ervaren groene rotten. Maar zo is het ene moment de stand nog 15-15 en zo opeens 15-23. Zelfs Gepko kan spelverdelend een mindere dag hebben (de macht van de pen, Arno… ;-) ) en Niek werd duidelijk gemaakt dat de Bed & Breakfast inmiddels alleen nog maar een Bed is. Verder: een passfoutje hier, een aanvalsfoutje daar, en hupsakee: de set was klaar.

Zonder setwinst in eigen huis verliezen, doen we al bijna twee jaar niet meer aan. Dus er moest even aangezet worden. Nadat Mark de hele flikkerse bende omgegooid had, gingen we opnieuw met Alterno de strijd aan en met succes! Arno leek als herboren en leidde het achterveld als een koning. En als Albert Cristina had gekeken, had hij AJ ‘s avonds na het warmlopen ongetwijfeld direct in de basis gezet. Aan het einde van de set haperde het even bij ons - maar je kan ook niet alles hebben… Gepko dreigde zelfs even helemaal roet in het eten te gooien, maar dankte Cas met heel zijn hart (en longen) dat de kleine krullenbol zijn fout goedmaakte. Met 27-25 wonnen we de set!

Je zag de oogjes even twinkelen: zou het dan zo’n zaterdag worden? Een echte zaterdag, dat we gewoon uit geslagen positie een 3-2 overwinning boeken? We hebben veel vijfsetters gewonnen vorig jaar - negen om precies te zijn - maar zelfs dat was niet voorgekomen. Toen bedachten we ons: als we daarvoor gaan, zijn we nog bijna een uur aan het volleyballen: duurt het langer voor we aan het bier zitten en missen we misschien wel een stukje van de Oranje vrouwen. Oftewel: we verloren de set met 16-25, schudden wat handjes, dankten de uitstekend fluitende scheidsrechters en proostten op het gewonnen punt.

Natuurlijk waren we goed zuur van de nederlaag. Verliezen is nooit leuk - al hebben we daar twee jaar geleden veel ervaring mee opgedaan - maar we moesten onze meerdere erkennen in een ijzersterke koploper.

Maar waarom was zaterdag dan de mooiste dag van de week? 

Je wist, als je naar je vriendjes keek
Hier gaan we heel wat beleven

De trainer riep: samen is niet alleen.

Op het veld vergat je dat soms meteen.
Maar in de kantine zouden we wat met z’n allen beleven!

Het was de tijd van Robin de Kruijf en Michiel van de Beek

Dat je met een biertje in je hand naar het volleybal keek
En minstens acht bier te veel
De muziek was top, want Bram was er weer
Meezingers galden door CheerSSS, ze verhoogden de sfeer
Het was weer als vanouds
Zaterdag smaakte naar meer

We zijn groen als SSS!!!