Sorry, veld 2
Het nieuwe seizoen zijn we spetterend begonnen. Het was namelijk huilen met de pet op: een 0-4 nederlaag. En die pet hadden we ook nodig tegen de zon. Gelukkig waren er nog wel wat goudgele spetters over om ons verdriet weg te drinken.
Een nieuw seizoen brengt een aantal wijzigingen met zich mee. Zoals spelregelwijzigingen. Maar daar zult u ongetwijfeld al veel over gehoord hebben en nog veel meer over te horen krijgen. Ik doel nu even op teamwijzigingen. Het gros van de selectie is opnieuw bij elkaar gebleven - we zijn elkaar nog steeds niet zat - en hier en daar zijn een paar wisselingen.
Allereerst hebben we afscheid genomen van onze Mark van Roekel. Het waren twee schitterende jaren, maar niet zonder enkele nieuwe grijze haren voor Mark. Daarom hebben we voor een nieuwe trainer/coach gekozen die toch al kaal is, dan maakt dat ook niet meer uit. Lars-Olav Massa is gelukkig net zo gedreven en net zo gek; en daarnaast geen onbekende voor onze hypergevoelige ploeg die hij met de juiste docentenaanpak goed weet te begeleiden.
Onze Lars-Olav - betere bekend als Ollie - heeft net als onze vorige coach ook van die gekke kousen. Hij staat dit seizoen namelijk ook als speler op het formulier. Dat betekende helaas dat er geen plaats meer was voor Remco in ons team. Hij mocht de eer van Heren 2 hooghouden - #wijzijnheren3 - maar zag van deze promotie af. Begrijpelijk, want je wilt niet twee keer in een seizoen van Heren 3 verliezen (#wijzijnheren3).
De tweede speler die met de horizon vertrokken is, is Ruben-Paul Drost. U weet wel: mini-Drost, die gozer die al zijn geld in treinkaartjes naar België heeft gestoken. Zijn geld is op en dus koos hij ervoor om weer op het fietsje naar de hal in Nijkerk te gaan. Logisch: broederliefde mag dan wel een zomerhit zijn; Ruben-Paul kreeg ook in de gaten dat AJ fitter dan ooit aan het worden was.
Onze AJ heeft de afgelopen maanden namelijk hard getraind om in zijn pak te passen. Hij moest namelijk zo nodig trouwen. Tja wie A vraagt, moet uiteindelijk ook een keertje B zeggen, en C teamgenoten uitnodigen... Daarom moesten we hem ook bij onze eerste wedstrijd missen. Iets met Janine en Griekenland. Maar het is hem gegund dat hij zich nu eindelijk AJ van der Veen mag noemen.
Dit jaar hebben we gelukkig toch de beschikking over twee diagonalen. Joep ‘Joepie’ Kuiphuis vond het groene shirt van Surf niet zo mooi meer dat hij weer terug naar Barneveld is gekomen om het groene shirt van SSS te dragen. Daarnaast smaken de biertjes in CheerSSS natuurlijk ook hartstikke goed, maar even voor de duidelijkheid: die drinkt Joep natuurlijk niet als hij nog naar huis moet rijden. Dan neemt hij wel de trein, zoals op 15 oktober bij het eerste SSS-feest van dit seizoen.
De allerlaatste aanwinst werd eind augustus vastgelegd. Aangezien AJ zich een Barnevelder mag noemen, Arno tegenwoordig in Amsterdam woont en Ruben-Paul vertrokken is, leek Gepko de enige Nijkerker te zijn. Daar bracht hij zelf verandering in door zijn taak als Heren TC serieus te nemen. Het voordeel van een docent zijn: op school lopen zoveel leerlingen rond dat er vast wel eentje kan volleyballen. Na netjes gewacht te hebben tot het diploma is ondertekend (toch zeker een kwartier gewacht...) kon Jeffrey van den Brink benaderd worden. Of zoals Jeffrey het zelf zegt: op m'n zwakste moment getroffen. Gelukkig is Jeffrey een verstandige jongen en staat het groen 'm goed. Met Jeffrey is het aantal Nijkerkers in de selectie op twee, evenals het aantal middenaanvallers.
Dan vergeet ik bijna nog een andere 'nieuwkomer': Martin de Bruin. Eigenlijk zijn wij juist allemaal nieuwkomers, want Martin is de enige die vorig seizoen ook in Heren 3 zat. Maar een trainingsbeest - what’s in the name - als hij is, heeft hij een plaats in de tweede divisie afgedwongen. Dat is wel zo handig, want het arbeidsethos van Arno en Martin is zo hoog dat we wel twee libero’s nodig hebben.
Met dit zooitje ongeregeld traden we vorige week zaterdag aan voor onze eerste wedstrijd van het seizoen. Nadat we alvast even een de onderlinge relatie met een andere opponent hadden gewerkt en Heren 2 met veel aanmoedigingen aan een punt hadden geholpen, mochten we het zelf proberen tegen BVC’73. Het was vorig jaar - #wijwarenheren2 - naast de ongeslagen kampioen VV Utrecht de enige ploeg waar we niet van hebben gewonnen.
Daar wilden we dit seizoen verandering in brengen. Alleen in de voorbereiding ging natuurlijk al vanalles mis en dat geven we graag de schuld: we konden niet op veld 3 spelen, omdat de zon te fel was. Dus moesten we naar veld 2 en dat vrouwenveld is niet ‘ons’ veld. Daarnaast misten we Bram, die strak van de pijnstillers thuis lag en een uitgaansverbod had. AJ was afwezig. En de scheidsrechters werden beoordeeld. Allemaal zaken waar wij geen invloed op hadden.
Maar oké... eerlijk is eerlijk: allemaal zaken die er niet voor gezorgd hebben dat wij verloren hebben. Dat hebben we helemaal zelf gedaan. Best een leuke ploegje dat BVC’73, maar als zelfs Heren 2 daar twee punten tegen kan pakken… Dus laten we het maar collectief falen noemen: 0-4.
Gelukkig belooft een slechte generale een goede première en in dat opzicht zien we de wedstrijd tegen BVC als een generale voor één van de belangrijkste wedstrijden van het jaar binnen de club: Heren 2 versus Heren 3.
En om alvast de druk bij de tegenstander neer te leggen: je zal maar van een team verliezen dat lager staat op de ranglijst, dat een lager team is binnen de vereniging, dat minder trainingsuren maakt, dat een midden met happy socks heeft, dat week-in-week-uit op de trainingen gesaboteerd wordt door een Heren 2-infiltrant, dat een kale coach heeft, dat nog geen één training compleet is geweest, dat een speler heeft die liever Feyenoord kampioen ziet worden dan zelf wint, dat een speler met een knot (#stopdeknot) heeft, dat een midden heeft die alleen maar kan prikken, dat een Frank heeft, etc.
Lijkt me duidelijk.
Zaterdag, 16.00 uur. Gewoon weer op veld 3. Ons veld!
