Roofvogels, knollentrekkers en helden op natte sokken
Na vier weken rust mochten ook wij dit weekend weer aantreden, in – jawel – Weerselo of all places. Dat ligt dus gewoon in Duitsland hè. Oké, niet helemaal, maar het scheelt niet veel. En als je zo’n eind moet rijden, is de kans best wel groot dat er iets tegen je ruit aanvliegt, een roofvogel bijvoorbeeld. Pure kansberekening, mede gebaseerd op een eerder incident met een fazant in het verre oosten van Nederland. Just do the maths. En zo het geschiedde: (vermoedelijk) een buizerd – pats, klap, boem – vol op de voorruit van de Opel Zafira. Tip: niet achterom kijken. Met tranen in de ogen en de belofte een donatie te schenken aan de vogelbescherming, vervolgden we stilletjes onze rit naar gemeente Dinkelland.
Na de nodige voorbereidingen en wat babypraat (wist-je-dat de zwaarste baby ooit geboren 10,3 kg woog?), waren we helemaal klaar voor de wedstrijd. We moesten dat gevoel helaas wat langer dan verwacht vasthouden en onszelf nog even zien te vermaken totdat ons veld vrij was. Deze tijd werd prima benut: Joost voerde nog een aantal tien-minuten-gesprekjes, Nienke leerde even een hoofdstukje Nederlands en Sandra en Mylène besloten voor ballenmeisjes te spelen. Drie kwartier later konden we eindelijk starten met de warming-up. Naja, onze twaalf speelsters dan. Assistent-coaches Van Essen-Nab en Hahn begonnen aan een geheel andere uitdaging: gingen ze eerst hun Maltesers, M&M’s, TumTummetjes of druiven opeten?
We startten de wedstrijd prima met een redelijke voorsprong. De passing lag goed waardoor Lisanne onze aanvalsters goed kon bedienen. We zetten echter te weinig servicedruk waardoor Wevo met snel aanvalsspel terug wist te komen en zelfs een kleine voorsprong pakte. De Weerseloërs aka knollentrekkers (zie Wikipedia) benutten hun kansen en pakten de eerste set (24 – 26). De tweede set was een beetje hetzelfde verhaal. Het liep gelijk op en we wisten met 18 – 15 zelfs een klein gaatje te slaan. In de eindfase waren het echter wederom de dames van Wevo die hun kansen benutten en maakten we zelf te veel eigen fouten. We verloren de set met 22 – 25.
Dit moest anders, hier was toch geen buizerd voor gesneuveld?! We speelden de derde set geduldiger en werkten keihard voor elke bal, wat werd beloond. We wonnen veel lange rallies en de dames van Wevo maakten steeds meer fouten. We wisten dit vast te houden en trokken de set met 25 – 19 naar ons toe. Het lukte helaas niet dit spel ook door te zetten in de vierde set. Waar wij deze set verslapten, bleven de knollentrekkers bij de les. Door een te hoge foutenlast aan onze kant kon Wevo er vandoor gaan met de winst, 16 – 25.
Lang om te treuren hadden we echter niet; direct na het eindsignaal werden we door een groepje handbalsters van het veld geschoven. Omdat we toch in de buurt waren, besloten we na de wedstrijd de MacDonalds in Borne maar even een bezoekje te brengen. Dat ging meteen al weer lekker. Iets met een ezel (lees: twee spelverdelers) die zich niet tweemaal aan dezelfde steen stoot (lees: die vlak na elkaar vol in dezelfde diepe plas op de parkeerplaats stappen). Samen met deze twee helden op natte sokken verorberden we het heerlijke diner en leerden we weer veel: nummer 56 komt voor 52, Geralde en haar Royal Chicken zijn niet-te-stoppen, Chantal lust geen tomaat maar wel tomatensoep, Nienke gaat stiekem graag als Jake the Dog vermomd naar de wc en Emma is (vermoedelijk) een koekjesdief.
Al met al was het weer een enerverende dag waarop we helaas maar één punt mee konden nemen naar Barneveld. Ondanks een aantal vervelende blessures gaan we deze week weer hard trainen en alles op alles zetten om komend weekend een mooie wedstrijd te kunnen laten zien. Hopelijk tot zaterdag, om 17.00 in de Meerwaarde.
