Soms zit het mee, soms zit het tegen
Het was een uurtje of acht in de ochtend toen onze wedstrijdvoorbereiding afgelopen zaterdag begon. Met het bericht dat spellie Lies koorts had – en het feit dat spellie Joke nog uit de roulatie is vanwege een knieblessure – ging de zoektocht naar een spelverdeelster van start. Toch wel handig om daar in ieder geval eentje van in het veld te hebben staan. Gelukkig vond libi Siem zich bereid om deze taak op zich te nemen en vonden we zelfs nog een mooi groen wedstrijdshirt voor haar (dames 2 bedankt!). Spelverdeelster (inclusief shirt): check!
Op naar Bor... ho, even wachten tot Chantal en Heleen achterin de HIPpe-maar-voor-lange-personen-niet-helemaal-geschikte Fiat 500 gevouwen zijn. Alle armen, benen en hoofden binnenboord? Op naar Borne! De reis verliep vrijwel vlekkeloos. Joost stond in Borne wel een stuk of vier keer letterlijk voor paal(tjes), maar vond uiteindelijk ook de weg naar de sporthal. Waar we wederom, net als vorig jaar, en net als twee weken geleden in Weerselo, wat langer dan gepland moesten wachten voor we het veld konden betreden. Zijn ze daar nou gewoon niet zo goed in het plannen van wedstrijden of zitten ze daar in het verre oosten soms al in een andere tijdzone waar we geen rekening mee houden?!
De eerste set verliep aanvankelijk best wel prima, tot 16 – 16 liep de stand gelijk op. Vanaf dat moment zette Apollo ons echter onder druk; onze passing stokte en in onze aanval wisten we niet langs de blokkering te komen. De Bornenaren aka Melbuuln (Twents voor Meelzakken) pakten de eerste set met 16 – 25. We wisten het verlies van de eerste set gelukkig al snel achter ons te laten. Door hard te werken, hard te rennen (Simone liep zo ongeveer de halve marathon) en slimmer te spelen pakten we in de tweede set met 14 – 8 een aardige voorsprong. We bleven echter niet scherp genoeg en lieten de dames van Apollo terugkomen. De eindsprint werd spannend waarbij wij zelfs vaak even in het voordeel kwamen. Vijf setpoints wisten we echter niet te verzilveren. De Bornenaren daarentegen grepen op 31 – 32 hun tweede kans op setwinst en pakten de set met 31 – 33. Alle Melbuuln nog an toe!
Jammer. Zonde ook wel. Ondanks dat we zonder een ‘getrainde’ spelverdeelster speelden, lieten we namelijk zien ook in deze opstelling prima mee te komen met de nummer twee uit onze competitie. Dat was zeker wel een puntje voor de moeite waard geweest. Helaas lieten de dames van Apollo blijken deze niet zomaar cadeau te geven – best wel onaardig trouwens – wat ze ook in de tweede helft van de wedstrijd duidelijk maakten. De Bornenaren zetten ons te veel onder druk waardoor we op verschillende fronten niet ons eigen niveau haalden. Zowel in de derde als vierde set wisten we nog een redelijk achterstand weg te werken, maar bleken we niet sterk genoeg om vervolgens door te zetten en daadwerkelijk een set te pakken. Met 17 – 25 en 18 – 25 verloren we de laatste twee sets.
Een gerelativeerde teleurstelling was het resultaat van deze wedstrijd, waarover het meeste nu wel is gezegd. Balen dat we onszelf niet wisten te belonen met een puntje in deze wedstrijd, maar we hebben laten zien als team hard voor elkaar te willen werken op momenten waarop het allemaal gewoon een beetje tegen zit. Met die gedachte, een prachtige zonsondergang en een grote zak vol Snack a Jacks verlieten we Twente en trokken we weer westwaarts het land in.
Deze week gaan we keihard aan de bak om de CheerSSS pubquiz, ehh ik bedoel de volgende wedstrijd te gaan winnen. We moeten nog even een extra weekje wachten voor we weer in eigen huis mogen aantreden, komende zaterdag spelen we namelijk in Zwolle, om 17.00 tegen de dames van SVI. Hier hebben we in de eerste helft 4 – 0 van weten te winnen, dus waar we komende zaterdag voor gaan, moge denk ik wel duidelijk zijn. May the odds be ever in your favor.
