Vier punten en een rondje van coach Joost
‘Hebben we echt iedereen wel meegenomen?’, vroegen we ons afgelopen zaterdag in de auto af toen we wegreden uit Barneveld voor onze uitwedstrijd in Zwolle. Je sport-bh vergeten is een ding, maar een teamgenoot vergeten mee te nemen, zou ook niet zo leuk zijn. Dit was natuurlijk (gelukkig..) niet het geval, zo zijn wij niet. Het voelde gewoon een beetje leeg om met maar de helft van ons team te vertrekken vanuit Barneveld. De helft?! Ja, maar geen paniek. Uiteindelijk waren we gewoon met 14 vrouw ‘sterk’ aanwezig in Zwollywood. Geralde zwierf nog ergens rond in de Oostenrijkse bergpassen, maar was toch zowel in gedachte als fysiek in de vorm van haar blauwe Swift bij ons aanwezig.
De heren die voor ons speelden, besloten er een spannend potje van te maken. We moesten dus nog even wachten tot we ons veld opkonden. Dit keer vonden we het wachten niet zo erg, want nu konden Nienke en reddingsbrigadiers Henrieke en Cynthia – die al een wedstrijdje in de benen hadden – zich nog op tijd bij ons voegen. Nadat Peppi op de bok was geklommen en Kokki zich had gesetteld naast de paal, kon de strijd tegen SVI beginnen.
We startten de wedstrijd goed. Onze aanvalsters wisten wel raad met de setupjes van Lisanne en we pakten al snel een voorsprong. We lieten de dames van SVI nog wel wat terugkomen, maar wisten de set te pakken met 25 – 21. Kat in ’t bakkie. In de tweede set liep de stand van begin tot eind redelijk gelijk op en lieten we het in de eindfase nog even spannend worden. Wij bleken desalniettemin de sterkere en gingen er vandoor met de setwinst, 25 – 23.
De derde set begon niet helemaal lekker; we keken al snel tegen een 0 – 5 achterstand aan. Dat was overigens niet het enige waar we tegenaan keken. Recht tegenover ons zaten Rick aka Pieter en Jelmer aka Derk, twee jongens uit het eerste herenteam van SVI, een beetje stoer (lees: irritant) te doen op de tribune. Vooral lekker laten lu... eh, kletsen. Negeren. Ja, als je in het veld staat is dat toch wel het beste wat je kunt doen. Maar als je toch naast de coach op de bank zit, kun je net zo goed wat priemende ‘ik-pak-jullie-nog-wel’ blikken op ze afvuren. Zo gezegd, zo gedaan. En verder waren ze eigenlijk niet zo interessant.
Door middel van een aantal mooie aanvallen wisten we de achterstand in de derde set redelijk weg te werken. Op het moment dat wij weer bij waren, liepen de Zwollenaren echter weer uit. We probeerden het gaatje dat SVI had geslagen nog te dichten, maar het bleek niet genoeg. SVI ging er met deze set vandoor, 18 – 25. Dat kon beter. Sowieso dat we de winst uit Zwolle mee naar huis wilden nemen, we hadden de thuiswedstrijd immers met 4 – 0 van ze gewonnen. Joost vond dit ook en beloofde een rondje van hem als we ze de laatste set onder (of zei hij nou op?) de 20 hielden. Zo gezegd, zo gedaan. We pakten de set met 25 – 20 en dat betekende volgens ons dus precies een rondje van de coach.
Een deel van het team besloot de overwinning te gaan vieren bij ons favoriete restaurant op de zaterdag. Eenmaal gearriveerd konden ze elkaar echter niet vinden. Even appen dan maar:
- ‘Waar zijn jullie?’
- ‘In de Mac’
- ‘Huh? Wij ook!’
- ‘Waar zijn jullie dan?’
- ‘Zuid’
- ‘Noord’
- ‘Sukkels’
Zwolle-Noord, Zwolle-Zuid, het is ook één pot nat. Gelukkig kwam het allemaal goed; de verloren schaapjes vonden elkaar en nuttigden een heerlijke maaltijd.
Deze week maken we ons op voor deel twee van de Van-der-Sloot-zussenstrijd: de ontknoping. De uitwedstrijd in Amsterdam verloren we met 1 – 3 en bezorged ons een zure nasmaak. We zijn dus vastberaden het een en ander recht te zetten. Be there. Zaterdag 11 februari. 17.00 uur. De Meerwaarde. Barneveld.
