Revanche!
Dat we afgelopen zaterdag met 3 – 2 van US wonnen, hadden jullie denk ik al vernomen. Dat de zusjes Van der Sloot in deze wedstrijd tegenover elkaar stonden, weten jullie ondertussen denk ik ook. Er is in de afgelopen dagen al zo veel over deze wedstrijd gecorrespondeerd en gesproken, dat ik even goed moet nadenken over wat voor nieuws ik nog kan toevoegen. Dat graafwerk in mijn geheugen heeft overigens ook te maken met het feit dat we geen statistieken over deze wedstrijd tot onze beschikking hebben, omdat iemand vergeten was de videocamera aan te zetten (ik noem geen namen hoor, Jochem).
Gelukkig ben ik nog een beetje ouderwets en schrijf ik tijdens de wedstrijden zo nu en dan wat in mijn boekje om te onthouden voor de verslagen. Ja, daar heb je dan wel weer tijd voor als je niet kunt spelen. Daarnaast zaten er afgelopen zaterdag twee fantastische mini-assistenten, Dana en Ilse genaamd, naast me op de bank te stuiteren. Zij wilden ook graag wat in mijn boekje schrijven. Als twee ware verslaggeefsters versloegen ze de wedstrijd en kon ik, zoals ik dat graag doe, af en toe even lekker vergeten op te letten.
Al vanaf het begin van de eerste set lieten de twee teams zien aan elkaar gewaagd te zijn en keihard te willen werken voor de felbegeerde winst. In deze set was er overigens ook nog een derde partij die een groot aantal punten binnensleepte: de tweede scheids. Als ik het me goed herinner heeft hij alleen al in die eerste set voor zo’n 500 voet- en netfouten gefloten (maar pin me hier niet op vast, dit is maar een schatting zonder de statistieken). Heel frustrerend in ieder geval. Maar laten we redelijk blijven; hij doet gewoon zijn werk en wij (en US) moesten ook gewoon van het net en de lijn afblijven zoals dat hoort. We wisten uiteindelijk ons hoofd koel genoeg te houden om de eerste set binnen te slepen met 25 – 23. Die was binnen.
De tweede set denderden we door, maar niet zonder tegenstand. Ook hier bleken we aan elkaar gewaagd te zijn, met hard werken en mooie rally’s als gevolg. Slim spel gecombineerd met snoeiharde aanvallen maakten het tot een wedstrijd waarin van alles te zien was. ‘De schijts’ was trouwens ook ‘goet aan het werk’, schreef Dana. Ook goed om zo nu en dan te benoemen. In de tweede set trokken wij uiteindelijk aan het langste eind en wonnen we met 25 – 22. Dat smaakte naar meer.
Tijd voor mijn koekje dus. Ik was echter niet de enige die daar zin in had. Mijn behulpzame assistente had ook trek gekregen van al dat schrijven. Toen ik echter aangaf nog wel een appel of broodje voor haar te hebben, zei ze dat ze liever mijn koekje wilde. Mijn koekje?! Die heerlijke Knoppers waar mijn hart de hele dag lang al naar verlangde? Nu ben ik als mini-van-week-toezichthouder echt de beroerdste niet. Ik zorg voor snoepjes, leer ze liedjes, beantwoord de vele vragen en houd zelfs snotlapjes bij me als ze verkouden zijn. Met liefde. Maar mijn koekje? Uiteindelijk vonden we een passende oplossing en was alles weer koek en ei. Of beter gezegd, koek en dextro.
De wedstrijd ging ondertussen door en liep uit tot een ware uitputtingsslag. Met name het einde van de derde set bezorgde menigeen bijna hartproblemen; man wat was dat spannend. Ondanks dat we meermaals op setpoint kwamen, wisten we deze helaas niet te verzilveren. Door alle adrenaline hielden we het hoofd ditmaal niet koel genoeg en mede door veel servicefouten gaven we deze set uit handen. Met 33 – 35 op het telbord wisselden we van kant. Ook de vierde set bleef het spannend. US zette echter alles op alles om deze set te winnen en daarmee een vijfde set af te dwingen. Dit lukte ze ook, met 25 – 27 was het tijd voor een vijfde set. In deze set bleken wij de sterkere, al moest het uit de tenen komen. Hoewel we de dames van US toch nog even terug lieten komen, pakten wij de vijfde set met 15 – 12 en wonnen daarmee de wedstrijd. Yess!
Na de wedstrijd was het tijd om even bij te komen van deze 2,5 uur (!) durende wedstrijd met een rondje van sponsor Kapmakelaardij, bedankt! Publiek ook bedankt voor de volle tribune, het was ons weer een waar genoegen. De komende twee zaterdagen zijn we vrij, maar in de tussentijd blijven we natuurlijk hard trainen om dit spel en gevoel vast te houden. Op 4 maart komen we in actie tegen VoCaSa in Nijmegen, met wie we ook nog wel een appeltje te schillen hebben. Een weekje later, op 11 maart, staan we weer in eigen hal en zijn we weer een keertje het voorprogramma van heren 1 (of zij ons na-programma). Hopelijk tot dan!
