Wij gaan op sneeuwpoppen bouwen
Zaterdagochtend werd Nederland wakker in een witte wereld. Dan denkt u toch ook meteen – code geel of niet – laten we vandaag een tochtje naar Eibergen maken? Zo gezegd, zo gedaan. Met een voedselvoorraad die niets te wensen naliet, vertrokken we op avontuur en we namen Laura D en Rachel B met ons mee.
Kerstliedjes, sneeuwvlokjes, stoelverwarming en goed gezelschap; dit was nog niet eens zo’n barre tocht. Het enige gemis dat we moesten ervaren, bestond uit missende teamgenootjes (tevens inspeelmaatjes; die arme Nienke heeft al twee weken niemand om mee in te spelen). Chantal deed mee aan een zumbalesje in Kenia ter compensatie van het missen van de wedstrijd en Mylène benutte haar tijd zo goed mogelijk door haar toets in ieder geval te halen.
Kom mar a’j t woagt! Het duurde even voordat het goed doordrong wat er eigenlijk stond, maar deze leus op een van de reclameborden langs het veld zou wel motiverend kunnen werken. Helaas heeft het ons niet geholpen; de Eibergse dames werden niet echt bang van ons. En ongelijk konden we ze ook niet echt geven, we toonden zaterdag weinig angstaanjagend spel daar in gemeente Berkelland.
De eerste twee sets waren we niet scherp genoeg en maakten we te veel eigen fouten. Waar we normaal gesproken goed op elkaar ingespeeld zijn, vonden er in Eibergen ineens aardig wat miscommunicaties plaats. Misschien komt het doordat we in de Achterhoek waren, het kwam ons spel in ieder geval niet ten goede. De eerste twee sets verloren we dan ook met 17 – 25 en 23 – 25.
In de derde set draaiden de rollen ineens om. Een soort van ‘als wij niet helemaal in ons spelletje zitten, laten we de tegenstander er dan ook maar proberen uit te halen’. Heel anders speelden we namelijk niet, behalve dat we de Eibergenaren deze set veel meer servicedruk oplegden waardoor hun passing in de problemen kwam. We besloten hier maar van te profiteren en kwamen gelukkig wat meer in ons spel. Hoogstaand was het misschien niet, maar laten we wel wezen: met degelijk spel kom je ook een heel eind. We wonnen de derde set met 25 – 19.
Nu was het wel fijn geweest als we onze flow in de vierde set door konden trekken om zo een vijfde set af te dwingen. Helaas, eind niet altijd goed, al niet altijd goed. Wat in de derde set ons belangrijkste wapen was, de servicedruk, zwakte in die vierde set af. Of anders gezegd, die druk viel bijna helemaal weg door veel foute services aan onze kant. Die set pakte uiteindelijk dus niet uit zoals we hoopten; we verloren met 20 – 25 en daarmee ook de wedstrijd.
Om niet te lang in het nare gevoel te blijven hangen, stopten de twee verslaggeefsters van het team hun emoties in het maken van een sneeuwpop na de wedstrijd. Het resultaat: een sneeuwpop met een verdrietig gezicht die verrekt veel weg had van Nelly Nijlpaard. We hebben het al wel gezien; wij gaan op sneeuwpoppen bouwen.
Om zaterdag alsnog de mooiste dag van de week te maken, konden we natuurlijk niet anders dan naar onze stam-Mac in Apeldoorn-Zuid gaan voor het diner. Al glijdend over de weg en met warme billetjes van de stoelverwarming kwamen we daar rond een uurtje of 21.30 aan. Een mooie tijd voor avondeten, toch? Toevallig troffen we een goede actie van de adventkalender aan en kregen we lekker goedkoop eten. En dat zonder ‘Oh denneboom’ te hoeven zingen.. De avond werd nog gezelliger toen bleek dat Pieter, Pieter en Pieter aan een ander tafeltje zaten. Topavond!
Om het kleine beetje frustratie over ons verlies er helemaal uit te krijgen, keken we in de kantine nog even naar Rico en Jamal die elkaar het leven zuur maakten. Wat een leedvermaak.
Morgen hopen we in de voetsporen van Rico te treden (oke, in principe alleen dan in het feit dat we de wedstrijd zullen gaan winnen). We zullen tegenover ons in de ring VV Alterno dames 3 treffen. Het gevecht begint om 16.00, dus wees erbij! Blijf daarna gerust nog even hangen, want om 20.00 speelt heren 1 tegen niemand anders dan trainer Bart. Hup groen? Tot morgen!
