Nooit meer naar Weerselo?
Nadat we twee weken geleden de eed aflegden nooit meer te zorgen voor enige omzet in de kantine van Wevo, belandden we afgelopen zaterdag toch ineens weer in – je raadt het nooit – de kantine van de sporthal in Weerselo. Hoewel wij over het algemeen vrij betrouwbare types zijn die zich graag aan hun woord houden: nood breekt soms wetten. En de nood was hoog. Er bleek namelijk geen kantine te zijn in Rossum, het zoveelste pittoreske dorpje in Twente waar we dit seizoen naar af mochten reizen. Probleemoplossend gericht denkend als wij kunnen, besloten we daarom een kleine tussenstop te maken ergens onderweg in de buurt van Rossum. En wat ligt er vijf kilometer ten westen van Rossum? Juist, Weerselo.
Nadat we ontmaskerd werden in de kantine van Wevo, was het rond een uurtje of 17.00 toch wel tijd om ons richting Rossum te begeven. En dat kan natuurlijk niet zonder achter een tractor te rijden. Eenmaal aangekomen bij de sfeervolle hal in Rossum, bleken we de eerste en enige zijn (wie had de sporthal eigenlijk van het slot gehaald..?). Dit leidde tot een speurtocht naar lichtknopjes en een verkennend onderzoek binnen de beperkte mogelijkheden van de hal. En ik moet toegeven, een aantal van ons zou een carrière bij de FBI niet misstaan.
Nadat de koekjes op waren en alle knopjes (en knopen) ingedrukt en omgedraaid waren, was het om 18.00 tijd voor volleybal. Een wedstrijd waar we vol vertrouwen aan begonnen, mede dankzij de 4-0 winst op Vocasa een week eerder.
De wedstrijd bleek echter al gauw zo taai te zijn als een pepernoot met Pasen. De Rosstars blokten wat af en verdedigden als malloten, waardoor het ons moeilijk werd gemaakt directe punten te scoren. De eerste set werd dan ook verloren met 25 – 22.
In de tweede set wisten we ons wat geduldiger op te stellen en ons niet te laten frustreren in ons spel door de Rossumse dames. Dit leidde ertoe dat we de hele set een kleine voorsprong behielden en deze niet meer uit handen gaven. Deze set was voor ons met 19 – 25 voor ons.
Zoals net al genoemd, die in de volksmond genoemde Görtekeurne zijn een taai volk om tegen te spelen. Dat bleek dan ook in de derde set, waarin we al snel tegen een 9 – 0 achterstand aankeken. Alle gortkorrels nog aan toe. Toch wisten we ons enigszins te herpakken en terug te komen tot 13 – 10, een stand die toch iets beter te overzien was. Helaas bleven we deze set toch te veel achter de feiten aanlopen, met een eindstand van 25 – 19 in het voordeel van de Rosstars als resultaat.
De hoop was echter nog niet verloren; er was nog kans op winst via een vijfde set. Maar daarvoor moesten we natuurlijk wel eerst de vierde set binnenslepen. Vol goede moed begonnen we aan deze strijd en het leek de goede kant op te gaan met een stand van 10 – 16 in ons voordeel. En hoewel de Rossumse dames hier en daar wat puntjes aan ons cadeau gaven en niet altijd even foutloos speelde, waren wij toch niet stabiel genoeg om onze voorsprong vast te houden. Met een eindstand van 25 – 23 gaven we de vierde – en daarmee onze kans op een vijfde – set uit handen. Helaas pindakaas.
Geen kantine aanwezig om ons verdriet weg te drinken en in Weerselo konden ons natuurlijk niet nog een keer vertonen. Er bleef dus nog maar één optie over: het verdriet weg eten bij de Mac Donalds. Dit keer niet in onze stam-Mac in Apeldoorn-Zuid, maar in Hengelo (verlies maakt hongerig). Waar de meningen over de nieuwe Quarter Pounder verdeeld waren, zorgden de tien i.p.v. negen kipnuggets voor vreugde. Net als het feit dat we dit maal geen drie kwartier hoefden te wachten op frietjes (kuch, Wevo).
Na de wedstrijd even te hebben geëvalueerd en weer wat tips en tops verzameld te hebben, focussen we ons deze week gewoon weer op de volgende wedstrijd. Zaterdag zijn er namelijk gewoon nieuwe kansen en mogen we een keer de andere kant de A1 op. Ja, dan gaan we naar Amsterdam. Iemand nog tips voor een goedkope parkeerplek in De Pijp?
