Code geel - part II
‘Het zonnetje lachte, de lucht was blauw. Overwinning, kom maar gauw.’ Helaas is het echte leven niet altijd zo mooi als een versje uit de Teletubbies. Soms kun je nu eenmaal niet naar de zon toe snellen als deze lachend naar je roept – bijvoorbeeld niet als je binnen in een sporthal moet zijn. En daarnaast, zoals bij elke wedstrijd, kan er maar één de winnaar zijn – Hennie Huisman.
Voor aanvang van de wedstrijd was menig speelster natuurlijk wel buiten te vinden; op het terras, de tuinstoel of al kippenrun-rennend in het dorp. Anderen begaven zich alvast wat eerder naar de Meerwaarde om dames 2 aan te moedigen. Gelukkig konden ook zij binnen in de sporthal genieten van tropische temperaturen.
Na voldoende D te hebben opgenomen en lekker opgewarmd te zijn, waren we er klaar voor om een potje te gaan spelen. Boemerang dames 1 uit Eibergen stond op het programma. Waar de uitwedstrijd tegen dit team plaatsvond op een zeer winterse code-geel dag, leek het afgelopen zaterdag wel de omgekeerde wereld. Helaas gold dat niet voor de uitslag.
In Eibergen verloren we met 3-1 tegen dit team, dus we hadden het gevoel nog wat recht te moeten zetten. Ondanks dat gevoel, begonnen we de wedstrijd niet al te scherp. Dit resulteerde in een vrij hoge foutenlast en het verlies van de eerste twee sets (22-25 en 26-28).
De derde set leek er wat meer scherpte en beleving in het veld te komen en slaagden we er in de set te winnen met 26-24. In de vierde set wisten we deze koers door te zetten. De gemoederen liepen hier en daar wat hoog op wat de temperatuur in de zaal nog verder deed stijgen. Het gevolg? Wederom code geel! Of deze code geel nou echt zo terecht was, valt te betwisten. De setwinst hebben we uiteindelijk toch echt zelf uit handen gegeven; onze eigen fouten werden ons fataal (22-25).
Geen omgekeerde wereld helaas; wederom code geel en wederom een 3-1 verlies tegen Eibergen. Om echter maar in Hennie Huisman-sferen te blijven: we laten ons niet kennen, we gaan gewoon maar door. Want wie niet tegen z’n verlies kan, die is maar zielig hoor…
In tegenstelling tot de temperaturen in de zaal, zijn de gemoederen inmiddels weer wat afgezakt en maken we ons deze week op voor de alweer allerlaatste uitwedstrijd van dit seizoen. We hoeven voor deze laatste uitwedstrijd tegen Alterno niet zo ver te rijden, maar kunnen onderweg naar Apeldoorn gelukkig nog wel even voor dit seizoen afscheid nemen van onze geliefde A1.
Ondanks dat er weinig geks meer kan gebeuren voor ons in de competitie wat betreft onze plek op de ranglijst, hopen we het seizoen wel even leuk af te sluiten. En hoe kunnen we dat beter doen dan nog even een keertje te winnen van zowel de nummer laatst (tegen Alterno komende zaterdag) als tegen de kampioen (tegen WVC in onze laatste thuiswedstrijd volgende week). Of dat ons gaat lukken? Er is maar één manier om daar achter te komen. En daarna is het – net als voor nu – tijd om dag te zeggen.
