Drie op geen rij
Er was eens een volleybalteam dat op een mooie zonnige zaterdagmiddag naar het verre oosten vertrok. Daar in de hoofdstad van gemeente Dinkelland…werd het sprookje waarin zij leefden helaas bruut verstoord. Bruut ja. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’, nou dat kwam er helaas niet van. Na tweemaal overtuigend met 4-0 te hebben gewonnen in onze eigen hal, kwam er afgelopen zaterdag een einde aan de W van winning streak.
Lag het aan de voorbereiding? Deze was in ieder geval niet ideaal. Geen een keer waren we tijdens onze trainingen compleet. Zo schakelde – om misverstand(skiez)en te voorkomen – een brute tandarts onze libero Roelinda uit en kende de week voor een aantal van ons andere obligaties, variërend van cursussen tot huwelijkskring tot schoolverplichtingen (voor zover je een dagje in Lille rondstruinen een verplichting mag noemen tenminste).
We trainden dus met een iets kleiner clubje dan normaal. Hoewel we uiteraard graag compleet trainen, had dit wel de perfecte voorbereiding moeten zijn op ons duel tegen Devoko; ook tijdens onze wedstrijd zouden we namelijk niet compleet zijn en Chantal en Mylène moeten missen.
Waar het in ieder geval niet aan lag, was de aandacht voor onze mascotte Diesel. Hij werd donderdag extra verwend door zijn baasje, want #DIERENDAG!:). Woef!
Normaal gesproken is zaterdag de leukste dag van de week, want dan zien we elkaar en onze andere volleybalmaatjes weer. Vorige week was het echter al een dagje eerder feest. Vrijdag zagen we tijdens het Diner Rouler van de club namelijk al veel van onze volleybalmaatjes én aten we allemaal lekkere dingen, waaronder ananas. Of was het nou ènènès?
Anyway, na een gezellige avond brak de zaterdag aan en zouden wij om 17.30 onze eerste uitwedstrijd van het seizoen tegen Devoko dames 1 spelen. Tijdens de lange rit naar het verre oosten werden er harde (en hier en daar wat Marokkaanse) plaatjes gedraaid. De optimale voorbereiding op de wedstrijd, bleek later, toen er in de sporthal in Denekamp precies dezelfde nummertjes voorbij kwamen. Ook dit kon dus geen roet in het eten hebben gegooid..
Maar wat dan wel? We willen verder niet zeuren, maar misschien grijze lijnen? Wellicht is het een Twentse traditie, maar wij raakten er wel een beetje van in de war. Ook de keiharde muziek tussen de punten door en het oorverdovende gefluit van de scheidsrechter deden onze hersencellen af en toe zo hard trillen dat nadenken moeilijk was. Daarnaast was er geen AA’tje of fristi’tje te vinden in het verre oosten. Man, man, man.
Goed, omdat we in een wedstrijdverslag toch wel iets over de wedstrijd moeten vertellen, bij deze een korte samenvatting. De dames van Devoko wisten ons vanaf begin af aan serverend sterk onder druk te zetten. De pass aan onze kant was daardoor niet op orde en het lukte ons eigenlijk de hele wedstrijd niet om dit weer goed op de rit te krijgen. Ook slaagden we er niet goed in om moeilijke ballen op te lossen, waardoor onze eigen foutenlast te hoog lag. De Denekampers kwamen ondertussen lekker in het spel na de eerste set gewonnen te hebben en wij slaagden er niet in om terug te slaan. Het resulteerde in een teleurstellend 4-0 verlies voor ons. Kortom: A’j t earste knoopsgat mist, krie’j t buis nich too.
Gelukkig stonden er na de wedstrijd chocoladepepernootjes op ons te wachten in de kantine. Tevens volgde er nog een bezoekje aan de McDonalds, want verdriet weg eten: dat kan je nooit genoeg! Uiteraard werd in het kader van dierendag de vegetarische McChicken genuttigd, welke overigens precies hetzelfde smaakt als de gewone versie (STOP DE PLOFKIP!#DIERENDAG). Na deze maaltijd hadden we de pruimen op en was het tijd om de paling in te pakken. Op naar Barneveld.
Aankomende zaterdag zijn we weer te aanschouwen in onze eigen hal, om 17.00u. Het wordt een paars-groen potje, want we spelen dan tegen VoCASA dames 2. Laat die prinsen op hun witte paarden maar komen, want zaterdag gaan we proberen ons sprookje weer op te pakken. Tot dan!
