Mondkappen nou!
Afgelopen zaterdag stond onze tweede wedstrijd op het programma. Dit was eerder uitzondering dan regel, aangezien twee andere wedstrijden uit onze poule waren uitgesteld. Het schijnt dat The ‘Rona weer zo nodig op de voorgrond moest treden. Heeft zij haar ‘shine’ nu inmiddels niet gehad? Maargoed, wij mochten ons gelukkig prijzen en weer over het veld dartelen.
Voordat wij aan onze nieuwe, zeer gestroomlijnde warming-up konden beginnen, kregen wij eerst nog een toevoeging aan ons tenue #mondkappennou. Joke stond als Oprah de nieuwe vers-van-de-pers SSS-mondkapjes uit te delen: “You get a mondkapje, you get a mondkapje, and you get a mondkapje!” Weer een uitgelezen moment natuurlijk voor onze ware teaminfluencer Charlotte om deze nieuwe toevoeging aan ons tenue vast te leggen. Allemaal lachen!! Oh nee, dat zie je niet…
En ja, u las het al goed: een nieuwe warming-up. Jeffrey had weer goede ideeën en ineens liepen we allemaal gestroomlijnd in een kaarsrechte lijn naar het net en weer terug. Voeg daar wat hakken/billen, een beetje kruispas, lopen op de teentjes en zwaaien met die armen aan toe en je hebt een leuke choreografie waar je me toch een potje warm van wordt.
Ook niet geheel onbelangrijk te vertellen is voor wie wij ons aan het klaarstomen waren. Kerkemeijer/Gemini Dames 1 uit Borculo was onze gelukkige tegenstander. Dit team zat vorig jaar niet bij ons in de poule, dus het was een verrassing wat wij voorgeschoteld zouden krijgen. Na ons te hebben klaargestoomd voor de wedstrijd was het tijd om ons lijnrecht tegenover elkaar op te stellen op de driemeterlijn om elkaar een prettige wedstrijd te wensen; smile and wave girls, just smile and wave… LET THE GAME BEGIN!
Vlak voor onze eerste wedstrijd vergeleek Bert ons met de Spaanse Armada. Iets met een onoverwinnelijke vloot, remember? Die vergelijking beviel ons prima. Het leek ons daarom ook een goed idee om daarop voort te borduren in onze strijd tegen de troepen uit Borculo. Onze vloot bleek wat kanonnen in huis te hebben; de kogels vuurden wij in de eerste set één voor één af op Gemini. Zo stond het al gauw 25-9. Wow.
Dat was een leuk begin. Maarja, zie dat maar eens vast te houden. Je raadt het al, dat lukte niet… Onze afgevuurde kanonskogels uit de eerste set veranderden in de tweede set in wat losse flodders. Gemini ging steeds beter spelen en wij hobbbelden er een beetje achteraan. In de slotfase lieten wij weer zien wat we waard zijn en pakten we de set uiteindelijk met 25 - 21.
Een 2-0 tussenstand is een fijn uitgangspunt voor die o zo gevreesde derde set. Met deze gedachte in ons achterhoofd betraden we het veld. En we gingen als een speer. De kogels werden weer netjes en gericht afgevuurd en we voegden wat leuke surprise-effecten in onze aanvallen toe. We hoorden ‘prima, prima, prima’, vanaf de kant. Dit gaf de burger moed en binnen no time stond er 25-12 op het scorebord genoteerd!
Alleen nog ‘ff’ die laatste set pakken en alle punten blijven Barneveld. Of toch niet? We wisten ineens niet meer zo goed hoe we een set moesten winnen. De dames van Gemini hadden hun verdediging ineens op orde en het leek wel alsof we daardoor wat overrompeld waren. Of, wist ons lichaam soms al dat maandag een ietwat intensievere training dan normaal op het programma zou staan en wilden we onze krachten sparen? Waarschijnlijk is dit het geval geweest.
Het is maar goed dat de spierpijn in ieder geval niet in onze vingers is gaan zitten, anders had dit verslag wellicht niet tot stand kunnen komen. Oh ja, en die laatste set ging dus naar Gemini met 15-25. Ondanks deze domper wel mooi 4 punten binnengeharkt, bruut!
Aanstaande zaterdag gaat onze vloot voor het eerst de weg op voor een uitwedstrijd - spanning en sensatie! Dit keer gaan we een keer naar het noorden i.p.v. naar het oosten, naar de geboortegrond van Manon Flier: Nieuwleusen. Mondkapp’n op ‘n goan!
