Sometimes you win, sometimes you learn

In de afgelopen weken hebben we leuke potjes gespeeld; wat gewonnen, wat verloren. Altijd goed om balans te houden, toch..? Eigenlijk kunnen we ook niet klagen; onze seizoenstart is helaas wat ongelukkig verlopen. Wegens allerlei omstandigheden en blessures hebben we dit seizoen nog geen een keer als compleet team het wedstrijdveld kunnen betreden – shit happens (quite a lot, dit seizoen). Desondanks gaan we er vol voor. En je weet wat ze zeggen: sometimes you win, sometimes you learn.

Onze laatste thuiswedstrijd (6 november) was overduidelijk een gevalletje sometimes you learn. In eigen huis werden we met 0-4 van de baan geveegd. Niet echt genieten voor ons publiek – en vrij sneu (voor hen én ons) dat dat voorlopig ook nog eens de laatste wedstrijd van ons was die ze hebben kunnen aanschouwen op de tribune. Gelukkig hadden we de week ervoor wel laten zien wat we in huis hebben en stuurden we de toenmalige nummer 1 weer met lege handen naar huis. Sometimes you win.

Na de lichte afgang van 6 november was het even tijd voor een goed gesprek – we blijven een vrouwenteam. Nadat we als team de nodige conclusies hadden getrokken, was het tijd om er in de zaal weer vol goede moed tegenaan te gaan. Helaas incompleet (een griepje hier, een tentamen om 19.00 uur ‘s avonds – wie bedenkt het – daar), maar dat mocht de pret en het fanatisme niet drukken.

Afgelopen zaterdag was het tijd om een nieuw varkentje te wassen; WIK-Steenderen stond op het programma. Onderweg naar Steenderen (of zoals Ezau het noemt: Stone-deren) werden de nodige weetjes op tafel gegooid. Wist je bijvoorbeeld dat koffie voor de wedstrijd je sportprestaties kan verbeteren? Mits je een koffiedrinker bent uiteraard; als je geen cafeïne gewend bent, ligt namelijk het gevaar op de loer wat duizelig te kunnen worden van een bakkie pleur. Altijd goed om te weten.

Wetenschappelijk-van-aard als wij zijn, wilden we natuurlijk een kopje koffie voor de wedstrijd drinken. Maar eenmaal aangekomen bij de sporthal, sloeg de twijfel toe. Sporthal ‘Het Hooge Wessel’ zag er van buiten niet bepaald uit als een hal waar je goede koffie zou kunnen krijgen (waarschijnlijk wel goede friet, gezien de Aviko-fabriek om de hoek). Angstvallige gedachten speelden op. Hadden ze hier überhaupt wel koffie? Of – volgens een enkeling – nog erger: hadden ze hier alleen maar filterkoffie met van die poedermelk? We hielden ons hart vast; koffie bleek sinds het weetje-van-de-dag immers ineens zo belangrijk.

Met trillende handen (angst of cafeïnetekort?) betraden we de kantine. En JAWEL, er was een koffiezetapparaat. En wat voor één! Zo’n chique, weet-je-wel. Cappuccino, latte macchiato, vol automatisch – niets is ze blijkbaar te gek daar hoor, in Steenderen. En de cappu smaakte heerlijk. Eind goed, al goed. Of zoals ze in de Achterhoek zeggen: vaak bu´j te bang.

De nodige koffietjes en discussies over de beste volgorde om Celebrations en bittergarnituur te eten later was het tijd voor serieuzere zaken. Nadat de wedstrijdtactiek besproken was, mochten we het strijdtoneel op. 3, 2, 1 BRUUT!

Helaas waren we ook afgelopen zaterdag niet compleet en moesten we enigszins in fantasieopstelling en met weinig wisselmogelijkheden aan de bak. De wedstrijdvoorbereiding ging wel lekker, maar de eerste set begonnen we iets te rommelig. We maakten te veel eigen fouten waardoor de Steense dames op voorsprong kwamen. Maar onze koffie dan? Had het zijn vruchten niet afgeworpen? Blijkbaar duurt het even voordat de cafeïne ingedaald is: de eerste set ging naar de thuisploeg met 25-22.

Willen Is misschien wel Kunnen (WIK, snap je ‘m?), maar Speelt Steeds Sportief bleek afgelopen zaterdag uiteindelijk toch een beter motto om aan vast te houden. Na het verlies van de eerste set wisten we het tij te keren. En dat ging niet zonder slag of stoot. Zelfs bijna met een letterlijke stoot (niet echt natuurlijk; zeg nee tegen zinloos geweld) toen bleek dat onze Julie het veld niet in mocht omdat ze plotseling was verdwenen van het wedstrijdformulier – ja, dat kan dus blijkbaar gebeuren. Maar dat moet je J & J niet flikken – dan he' j de schaop' n ant driet’ n an. Desalniettemin gaf deze kleine rel gaf ons wel net het laatste zetje voor het winnen van dit setje: 23-25 in the pocket.

In de tweede helft werd duidelijk dat wij toch echt de betere ploeg waren, maar we hadden er soms nog wel moeite mee dat overtuigend vast te houden. We lieten de Steense dames af en toe onnodig gevaarlijk dichterbij komen. Het lawaai dat van de tribune naar beneden denderde – Steenderen ligt zeker in een andere tijdszone aangezien er nog publiek aanwezig was – bracht ons echter in de juiste mood om door te knallen en zowel de derde als vierde set binnen te slepen (23-25 en 19-25).

Vier punten – dat moest gevierd worden! En hoe kan dat nou beter dan met Queen, ABBA en de gele M? We hadden ons er al weken op verheugd, maar helaas konden we door de nieuwe maatregelen niet meer samen aan tafel zo laat op de avond. Een schrale troost: met een Big Mac in de auto op schoot, is de pret blijkbaar net zo groot.

Inmiddels hebben we ons deze week weer voorbereid op een nieuw duel. Morgen treden we om 17.00 uur in onze eigen Meerwaarde aan tegen Tornado/Geesteren dames 1, niemand minder dan de huidige nummer 1. We hebben echter al eerder laten zien niet zo onder de indruk te zijn van die koppositie, en daar gaan we morgen weer voor. Komt dat zien via onze livestream. En zoals ze in Steenderen zouden zeggen: Hold oe kreggel!