Rust, ritme, billen en regelmaat

We zijn alweer een aantal weekjes onderweg in de competitie, en gewoon nog steeds ongeslagen (sommigen ook onverslagen, en onbeslagen). Iets met rust, ritme en regelmaat. Klinkt goed, toch?

Het weekschema zit erin geslepen en ook onze teamtaken worden netjes uitgevoerd. Team work makes the dream work. Zo zijn de rollen in Kamp Wedstrijdverslag inmiddels goed verdeeld. Er is een chef grof geschut, een baas wedstrijden en andere feiten, en uiteraard een eindredacteur (oftewel ons Pietje Precies). Volledig op elkaar ingespeeld schudden deze razende reporters iedere keer binnen no – of soms iets meer – time weer een nieuw verslag uit de mouwen.

Maar wie nu precies wat schrijft? Voor u een vraag, voor ons een weet. En mocht je je daarnaast afvragen hoe die journalisten alles iedere keer onthouden: notulen. Ja, dat is inderdaad zeer professioneel. En kei handig, zeker als je toch weer net iets later dan gepland begint met schrijven over alles wat er de vorige week is gebeurd, en er vervolgens nog serieuze factchecking en eindredactie over moet doen.

Alles leuk en aardig, maar weinig verslag over de wedstrijd tot nu toe. Iets met lullen (wie schijft dit?!) en poetsen. We zullen jullie dus niet langer in spanning houden. Hierbij het verslag van onze pot tegen de Keislepers.

Aangezien de wedstrijd in feite al op donderdagavond begint, aldus coach Peter, nemen wij jullie allereerst mee naar onze vrijdag. De vrijdagavond stond namelijk in het teken van een van de serieuzere clubactiviteiten: het Diner Rouler. Super spannend. Want, wie is… de chef? Wat moet je maken? Wie krijg je aan tafel? Wat moet je aan? Waar moet je naartoe? Hoe kom je daar? Heb jij de TomTom? Waarom zijn bananen krom? Al die vragen. En dat terwijl we moeten minderen. Met vragen stellen dan hè; niet met eten natuurlijk.

Naast alle spanning en sensatie is het Diner Rouler bij uitstek een goede gelegenheid voor alle import om Barneveld te leren (ver)kennen op de fiets. Borrelplanken, snoep, carpaccio, courgettes, kipburgers, pizza’s, pasta’s, stoofpotjes, tiramisu, cheesecake, brownies, chocolademousse, monchoutaart en nog meer monchoutaart – je komt in dat Kippendorp dus echt van alles tegen. En ondertussen leer je ook nog eens je clubgenoten beter kennen, en dat het soms best voordelig is om in dames 1 ipv heren 1 te spelen. Maar, topsporters als wij uiteraard ook zijn, kropen wij keurig op tijd ons bedje weer in. Alles is immers relatief – ook rust, ritme en regelmaat.

Zaterdag mochten we de kontjes in onze auto's parkeren om richting het lumineuze Lichtenvoorde te rijden. Ook deze week werden eerst weer de nodige appjes verstuurd over wie vanaf waar en hoe reed. Wie moest er überhaupt ook alweer rijden? En moest de Edenaar eigenlijk wel eerst naar Barneveld om daarna weer naar de a30 terug te gaan? En moesten de zogeheten Carpoolers zich nu echt verdelen over maar liefst vier voertuigen in plaats van één? (En hoe moest dat nou met de cake?) En zou de Apeldoornse die ook een keer vanuit Voorthuizen wilde rijden toch naar Apeldoorn gaan om daar bij een andere auto in te stappen? Of was het toch handiger om… toch nog maar eens de route checken? Snappen jullie het nog? Gaat nog niet zo goed met dat minderen in vragen.

Het eindresultaat: Julie vertrok met een dode mus (plus een hele plak cake en hele speciale waardebon), en de rest vertrok uiteindelijk gewoon gezamenlijk vanaf de Meerwaarde. Op naar Lechtnvoorde. Negentig kilometertjes zuidoostwaarts en meer dan een uur rijden: genoeg tijd om je mentaal voor te bereiden op mogelijke accentjes (want daar houden we van).

Aangekomen bij de Himalayahal, Hammamhal en Hamalandhal maakte onze Clau de keuze om voor de Icetea Green te gaan. Dom, dom, dom. We horen je denken: maar er is toch niks mis met die keuze? Groene ijsthee is toch best lekker? Ja, maar niet in de Himalaya dus; daar stoppen ze er kiwi en appel in. You chose poorly!

Het is overigens sowieso verstandiger om voor een kopje warme thee (of koffie) te gaan, want daar krijg je meestal een koekje bij. Meestal. Slim als wij zijn, werd dit vakkundig opgelost door het koekje van de coach zonder te vragen over te nemen toen hij even weg was. Dus Peter, mocht je je afvragen waar je koekje ineens was: het was Davelaar. Nou Clau, daar gaat je basisplek (wie zou dit nou geschreven hebben..?).

Wat er ook in ging als zoete-niet-zo-zoete koek was Jokies suikervrije appelmoes-appelcake. Heerlijk voor die suiker-tekort-rush, want mensenlief – wat wordt er dan gekakeld. Waarover dan, zullen jullie wel denken. Nou, over fietsen en ramen likken voor je weerstand, over stare downs tussen volleybalcoaches, over onze broekjes, over de bedrukking op onze broekjes, over waar Simplex staat op onze broekjes en over waarom Simplex bij de een hoger op de billen staat dan bij de ander op onze broekjes. En ligt dat dan aan de broekjes of de billen? En wat is eigenlijk het verschil tussen onze billen? (We overwegen inmiddels een billenbingo voor op onze flyer.) Pf, Richard mag zijn handjes wel dichtknijpen met al die billen.

Hebben jullie al medelijden met Peter?

Nog steeds niet afgehaakt? Mooi! Het is nu namelijk eindelijk tijd voor (een paar) statistieken en feiten over onze wedstrijd tegen Longa dames 1. Tijdens de eerste bekerronde in september kwamen we deze ploeg ook al tegen. Met die 3-1 winst (en bij de een wat meer herinneringen aan die pot dan bij de ander) in het achterhoofd begonnen we aan de wedstrijd. Longa is een jonge ploeg met veel talenten die je graag in de ogen aankijken. Gelukkig hebben wij best mooie ogen allemaal, dus dat leek ons verder geen probleem. Volleyballen kunnen ze ook wel, zoals sommigen zich herinnerden, dus we waren klaar voor een pittige pot.

We schoten voor de verandering een keer snel uit de startblokken. Met een aantal goede serviceseries zetten we de Lichtenvoordenaren goed onder druk. Onze foutenlast bleef daarnaast laag en de blokkering scherp. Zo simpel kan het soms zijn. Met 17-25 was de eerste winst voor het Barneveldse Billenschip.

Work that magic again, zou je denken. Maar wij zouden SSS dames 1 niet zijn als we de wedstrijd niet zouden laten kantelen. Iets met regelmaat. In de tweede set kwam onze tegenstander beter in de wedstrijd en kwamen wij vooral passend meer onder druk te staan. Set 2 ging met 25-16 naar Longa. Shit happens.

In de derde set besloten we toch maar even te laten zien waarom wij eigenlijk op nummer 1 staan. Want ja, we staan – dat benadrukken we gewoon nog maar eens ongegeneerd – op nummer 1. Aanvalletje hier, blokje daar en wat mooie serviceseries. Opeens bleek volleybal weer makkelijk(er). Set 3 ging met 23-25 naar je girls in green.

We kunnen er lang omheen draaien, of dit kort houden (onze voorkeur). De Barneveldse Billen bleven goede zaken doen in Lichtenvoorde. Met name de billen van Boerman. Al zijn die soms een beetje té enthousiast. Tja, wie zijn billen stoot, moet op de blauwe plekken zitten. Ondertussen was Claude bang dat ze met de billen bloot moest vanwege het jatten van dat koekje dus besloot ze nog even te laten zien wat ze waard is. Dat betekende winst in set 4, schudden met die billen, weer vier-punten-bier!

Nu denk je: goh einde wedstrijd, dat zal wel het einde van het verslag zijn. Well, think again. Na geen groene ijstheetjes en een wat privédouchesessies (de kleedkamers waren zo klein dat we ons over drie verschillende ruimtes besloten te verdelen – of was er toch te veel over billen gepraat?) vertrok het grootste deel van het team richting Barneveld om te kijken hoe fit de mannen van heren 1 uit het Diner Rouler waren gekomen. Het restje overige teamies besloot een bezoekje te brengen aan ons stamcafé (volgende keer mag je weer mee Peter, beloofd). Er werd genoten van burgers, frietjes en milkshakes.

Maar dat grote genot maakte ineens plaats voor grote stress. Iris was haar autosleutel kwijt. Zakken, dienbladen, bestelzuilen en balies werden gecheckt, waarna het donkerbruine vermoeden kwam dat de sleutel nog wel eens in haar auto zou kunnen liggen. Nu rijdt Iris in een glimmende bolide die ons keurig netjes en veilig overal naartoe brengt, maar wat deze wél mist is centrale deurvergrendeling. En ja, je voelt het al aankomen: sleutel nog in het contact en de deuren op slot. Behalve de achterdeur waar Abi haar tas in had gezet, en die ze (gelukkig!) net vergeten was op slot te doen.

Na veel gegil en dansjes later – Doetinchem is nog steeds onder de indruk – konden we onze weg naar huis gelukkig weer vervolgen. Rust, ritme, regelmaat. Soort van. Dat Boerman er na het tanken net op tijd aan dacht haar telefoon en pinpas nog even van de voorruit te vissen voordat ze wegreed, noemen wij maar gewoon een klein wonder.

Nou, korter worden ze er niet op (sorry not sorry), maar we hopen dat jullie van de verslagen genieten. En van onze bekerwedstrijden vanmiddag. JAZEKER DE BEKER! We mogen gaan proberen potten te breken tegen maar liefst twee topdivisie teams. In de Meerwaarde starten we om 13:00 uur tegen Pharmafilter US DS2 (3e in de Topdivisie A) en staan we om 17:00 uur tegenover VollinGo DS1 (12e in de Topdivisie). Dat beloven weer billenschuddende potjes te worden. Komt dat zien, komt dat zien!