SSS dames 1 nog steeds aan de winnende hand

Dag lieve lezers, welkom terug. Na een welverdiende krokuspauze hebben we de pen weer afgestoft om jullie bij te praten over onze overwinning van afgelopen zaterdag tegen Dynamo dames 3. En voor wie de tel even kwijt was: 7 uit 7 in 2023. Bam!

Met twee vrije zaterdagen in het verschiet konden we extra lang nagenieten van de vier brute punten die we op 18 februari van WSV – en daarmee ook officieel de koploperspositie – pakten. Sommigen namen dat extra genieten wel heel serieus en vertrokken met de noorderzon naar het noorderlicht en naar het Zwitserse land. Zon, bier, karaoke, jacuzzi’s, après-ski en husky’s; ja, dat is genieten met een grote G.

Ondertussen waren de thuisblijvers iets minder te genieten met een kleine g…riepgolf. Verschil moet er zijn. Om en om strijdend ten onder. Want waar we dachten dat de een wel weer opgeknapt was, was het virusstokje intussen alweer doorgegeven aan de volgende. Maarja, je bent een team of je bent een team.

Gelukkig gaven de vakantiegangers – beide in de tussentijd een jaartje ouder (en een stuk bruiner) – ons bij terugkomst wat nieuwe energie aka traktaties. Zo zijn ze dan ook wel weer. Hieperdepiep muffins en soesjes! Of het nou door de lekkernijen of het nieuwe paarse verjaardagshirt van onze Maart kwam, we stonden inmiddels weer met z’n allen – zonder botbreuken en griep – paraat voor de training.

Naast al het gesmikkel werd er uiteraard ook vooral hard getraind om ons op te maken voor een nieuwe pot. Concurrent Dynamo dames 3 stond op het programma, een team waar we sowieso nog een appeltje mee te schillen hadden na de pijnlijke nederlaag in eigen huis eind vorig jaar. Daarnaast werd er vorige week tussendoor ook nog hard gewerkt aan wat scriptiedeadlines. Enige stress onder onze verpleegkundigen in spé was wel te bespeuren, maar geen zorgen: de deadlines werden gehaald.

En toen was het eindelijk weer tijd voor de mooiste dag van de week. Zaterdag. Na 21 lange dagen was het weer eens tijd om de competitietas (is ook gewoon onze trainingstas hoor, we zijn zo lekker gewoon gebleven) weer vol te proppen met onnodige spullen zoals een beenham en diverse setjes kleding voor de avond, om vervolgens de essentiële zaken te vergeten. Zoals de wedstrijdshirts. Blijkbaar ben je gewoon een beetje verstrooid wanneer je van wintersport ontdooit.

Gelukkig is Apeldoorn niet ver en Romee niet te beroerd het gaspedaal wat harder in te trappen; geen beenham overboord dus. Wel bijna een Boerman overigens, toen in haar auto nog een smakelijk verhaal werd gedeeld over een vleeswond (geen beenham) na een ski-ongelukje. Dat haar medepassagier ondertussen lekker aan het lunchen was en daarmee een eierlucht verspreidde in de auto werkte niet bevorderlijk.

Maargoed, we made it to Appelcity. En ja, we horen jullie denken: Apeldoorn – dan kon Julie lekker op de fiets komen. Maar nee, think again. Onze Juulster stond weer eens lekker verstrooid wezen te worden op de skipiste, benieuwd wat ze volgende week weer gaat vergeten (als het maar niet haar pyjama is..).

Eenmaal aangekomen bij de Dynamo-arena was er gelukkig zoals altijd wel iets te klagen. Eerst 100 traptreden betreden, om vervolgens geen koekje bij de thee te krijgen. En sinds wanneer moet je de theedoos zelf ophalen? Om nog maar niet te spreken van de plastic koffiebekertjes.. We kunnen je vertellen, de cappu-influencers waren not amused. Snel omkleden dan maar.

Of nouja, snel.. Menig mens weet dat het Omnisport nogal een risky doolhof kan zijn. Een gevaarlijk hoog looppad boven de velden langs en opnieuw 100 traptreden later bereikten we de kleedkamer. Met het halve team.. Hoe ging de rest ons nou weer vinden? Juist: DIT IS EEN NOODGEVAL! DJ Goud in tha house. Altijd handig om in januari alvast je kampioenslied aka loklied te bedenken.

Nadat de laatste voorbereidingen waren getroffen en Peter z’n peptalk had voltooid haastten we ons naar het veld om… die nog niet te kunnen betreden. Iets met altijd uitloop bij Dynamo. Maar dit keer hoorde je ons niet klagen; konden we mooi nog even een livestream fixen voor ons trouwe supporters thuis. “Nee naar links. Ietsje terug. Ja, bijna goed. Oh nee, toch niet.” HELP ME UIT DE BRAND. Gelukkig is onze Rachie een geduldig mens en waren we flink wat richtingaanwijzingen later dan toch echt klaar voor de wedstrijd.

Tijdens de warming-up bracht Jokie de stemming er alvast lekker in: “Ik heb het gevoel dat we gaan winnen.” Nou, iemand met zo’n bak ervaring moet je toch wel geloven? Let the game begin!

Om haar uitspraak maar meteen wat kracht bij te zetten, trapte onze Joker de wedstrijd af met een lekkere ace. Bruut! Door veel servicedruk en onder andere heerlijk blockwerk van onze Muur (iets met regelmaat) wisten we een voorsprong te pakken en deze te behouden. Met een heerlijk balletje in de hoek door onze Abi pakten we de eerste set. GROEEEN!

De dames van Dynamo staan echter niet voor niets derde en lieten zich niet zomaar kennen. Even oppassen dus. We kwamen in het begin van de volgende set dan ook op een kleine achterstand, maar we wisten ons al snel te herpakken. Al denkend aan matjes in het veld keerden we het tij. Ook de tweede set was voor ons.

Twee nul! Een goed begin, maar zeker nog maar – hopelijk – de helft. Ware thrillseekers als we zijn startten we ook de derde set met een achterstand. Je moet het wel een beetje spannend houden voor de (goed groene) bune. Maar niet te spannend. Bij een achterstand van 17-14 besloten we als ware Romees even flink bij te gassen. Dit resulteerde in een mooie eindstand van 21-25. 3-0 voor de kippetjes!

De winst was binnen, maar wie de laatste set wint, gaat meestal met het beste gevoel naar huis. En daar gingen we natuurlijk voor. Hoewel we elkaar nog zo goed hadden gewezen op het gevaar deze set nu niet te verliezen, gebeurde dat toch. De pap was op. Shit happens.

Maar niet getreurd (klein beetje wel natuurlijk eerst): we konden alsnog vier mooie punten meenemen in de tas – paste precies op de plek van de beenham. We staan hiermee nog steeds bovenaan in de competitie en hebben een mooie gaatje geslagen met Dynamo als nummer drie. Wel zitten de dames van WSV ons op de hielen, dus het belooft een spannende eindsprint te gaan worden.

Terwijl we de 100 traptreden weer afdaalden onderweg naar de auto droomden we alvast over de toekomst. Wat zullen we gaan doen nadat we kampioen zijn geworden? Misschien samen een voetbalteam vormen? Bescheiden als we zijn concludeerden we dat we ook op het voetbalveld wel eens kans zouden kunnen maken op een kampioenschap. We’ll see.

Eenmaal beneden op de parkeerplaats kwam onze Marjo erachter dat ze een aantal belangrijke zaken – zoals haar tas – was vergeten. Terug de trap op dus (en af, en weer op, en af). Gelukkig zijn we fit. En anders waren we dat nu wel door al dat trapgeloop in het Omnisport (altijd handig alvast wat conditietraining voor op het voetbalveld).

De rest van de groep was inmiddels alvast onderweg naar de Meerwaarde om daar nog wat aanmoedigingskreten te kunnen laten horen – zo hard dat de mensen thuis hier zelfs van konden meegenieten, toch Henrieke? Altijd fijn als de kijkers het wedstrijdcommentaar waarderen. En de aanmoediging bleek haar vruchten af te werpen: zowel heren 3, 2 en 1 pakten de winst. Een echte winning SSSuperSSSaturday.

Nu weer volle focus op de volgende wedstrijd, vandaag dus. Om 17:00 uur spelen we onze alweer een-na-laatste thuiswedstrijd tegen de nummer 12 van de competitie: WIK Steenderen. We gaan natuurlijk voor vijfpuntenbier, dus mocht je daar ook zin in hebben, kom dan zeker even een kijkje nemen in de Meerwaarde. Tot dan!