Punten pakken, pyjama's en potentieel kampioenschap

Nieuwe week, nieuwe ronde, nieuwe pyjama, nieuwe kansen. Nu het seizoen toch echt bijna op z’n einde loopt, zijn we vooral met één ding bezig: het kampioenschap. Want waar we enerzijds niet te voorbarig willen zijn, is anderzijds ook niet te ontkennen dat onze kansen steeds groter worden – daar hoef je geen wiskunde A, B, C of D voor gehad te hebben.

Maar waar de serieuzere kansberekening vooral om de hoek komt kijken, is de vraag: wanneer acht je je kansen groot genoeg om nog op tijd kampioensshirtjes te bestellen (die je ook daadwerkelijk kan gaan gebruiken)? Op de gok dan maar, want helemaal zeker weten doen we het allemaal nog niet – meerdere uitkomsten zijn nog mogelijk (iets met gekleurde balletjes in een pot enzo… GROEEEEN). Spanning en sensatie dus.

Gelukkig weten wij ook heel goed hoe we moeten ontspannen: calorietjes atten. Vorige week in de vorm van soesjes en tompoucejes (goed woord voor de pubquiz), want onze Juul was jarig. En die smaken extra lekker als je denkt bardienst te hebben maar toch niet.

En voor nog wat extra ontspanning kunnen wij onze calorietjes de komende tijd niet alleen in vaste maar ook in vloeibare vorm atten. Voor de lezers onder de 18: wijn is vies. Bah. Vergiste druiven, alcoholisme, fermentatie. Weet je wat dat is, fermentatie? Rotting! Nooit aan wijn beginnen dus.

Voor de lezers boven de 18: op zoek naar een doosje heerlijke Spaanse wijnen? Dan ben je bij wijndistributeur Koudijs aan het juiste adres. Hoe dat precies zit? Onze Maart hoopt deze zomer vrijwilligerswerk te gaan doen in Rwanda. En met flink wat sixpacks Conde Pinel-wijn hoopt ze haar sponsorgeld bij elkaar te sprokkelen. En daar helpen wij haar natuurlijk maar al te graag bij, zo zijn we. Jullie ook? Stuur haar dan een berichtje (mag ook via ons, we sturen je wel door) #helpmaartdezomerdoor.

Maar voordat het tijd is voor heerlijke zomeravonden met de voetjes omhoog en de handjes gevuld met glazen wijn, moeten we nog even flink aan de bak. En dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Zo ontpoppen zich aan het einde van het seizoen toch nog wat pijntjes, onder meer in een paar schenen, schoudertjes en verkeerd geraakte vingertjes. Maar pijn is een emotie, en die kan je uitschakelen – right? En anders helpt een wijntje misschien wel tegen een pijntje. Op naar zaterdag!

Waar we afgelopen zaterdag opnieuw pas later op de dag speelden, hadden we eerst ruim tijd om de nodige klusjes te doen. Huizen werden schoongemaakt, wedstrijdverslagen werden geredigeerd, dutjes werden gedaan, wijntjes werden verkocht en pyjama’s werden gestreken (of last minute gekocht). Verder was een van de belangrijkste gesprekken van de dag: wat eten we vanavond? We houden immers van regelmaat, maar de wedstrijdtijden in Ommen brachten ons eetritme nogal in de war. 18:00 uur spelen, wie verzint dat nou?

Terwijl wij ons met dit vraagstuk bezighielden, kampte mama Boerman met andere zorgen voor die dag. Hoewel de Boermannen tot onze trouwste fans behoren, was naar het verre Ommen afreizen wel even een paar kilometertjes te ver. We hebben het weleens over het verre Oosten, maar Ommen is ook ver. Hadden we al gezegd dat Ommen best ver rijden is? Nog verder dan Apeldoorn. Verder dan Zwolle zelfs. En ook nog verder dan Dalfsen. Pfoe. Het is gewoon een heel eind. Eindconclusie: geen familie Boerman in Ommen. Dus kwam het vriendelijke spraakverzoek of we een livestream konden regelen (ze zei toch ook iets over snoepjes?). Zo gesnoept, zo gedaan. Telefoon van Rachel, lange oplader van Marjo en octopusachtighoudertje van Joke in de tas; op naar Ommen!

Aangekomen in De Carrousel was het uiteraard eerst tijd voor de cappuccinotest. De testresultaten: mooie kop, goede temperatuur, wel een Haags bakkie, cacaopoeder aanwezig (is dat een plus- of minpunt?), koekje erbij en qua smaak nog enige ruimte voor verbetering. Het eindcijfer van de meeste panelleden kwam zo uit rond de 7-. Behalve die van Maartje; die vond het bakkie pleur toch wel echt een ruime 8,5 waard. En dat is oké, smaken verschillen…

Op naar de kleedkamer voor de laatste wedstrijdvoorbereidingen voor de echte wedstrijdvoorbereiding. En zoals het een carrousel betaamt, was er sprake van een beweeglijke situatie. Zo liepen de vloeren in de gangen niet helemaal recht. Voor sommigen voelde het al dermate onstabiel dat het wel leek alsof we al op het SSS-feest aanbeland waren.

Ook tijdens de voorbespreking zette de beweeglijke situatie zich voort. De ene na de andere speelster kwam tijdens Peters praatje binnen op zoek naar een wc of plekje om zich om te kleden (op zich ook niet gek, in een kleedkamer). Voor Claude en Julie was de maat echter vol; zij besloten de situatie wat te kalmeren door voor de deuren te gaan staan. Het is de vraag in hoeverre de situatie er daadwerkelijk rustiger op werd, aangezien het op zijn tijd ook voor wat lachbuien zorgde wanneer een van hun gezichten weer vertrok als iemand binnen probeerde te komen. Maar we hebben ons best gedaan, en ook dat is oké.

Wachtend op het vrijkomen van ons veld werd er in de hal nog even wat gedanst en geklapt – zo veel talenten hebben ze hè, die meiden. Daarnaast werd De Carrousel met man en macht afgezocht naar een plekje om de livestream te kunnen realiseren. Gelukt! Zijn die korfbalpalen toch nog ergens goed voor.

Druifjes: check! Banaantjes: check! Worteltjes: check! Flesjes gevuld: check! Vloer: gecheckt… En zo was het tijd voor – zoals coach P het mooi verwoordde – de eerste van de laatste drie wedstrijden. Tijd om Volco van de baan te ommen!

We startten de wedstrijd niet op ons best. Toch wat gespannen – want ieder puntje telt – maakten we veel eigen fouten en haalden we ons eigen niveau niet echt. Rond 17-17 waren Boerman & Ten Brink (nieuw talkshowduo?) helemaal klaar met dat gepriegel en besloten ze alle SSSeilen bij te zetten. Een mooie serviceserie van Iris en de stabiele passing en tactische aanvalletjes van Juul brachten ons winnend over de eindstreep: 22-25.

In de setwissel besloten we dat het helemaal niet nodig was om het zo spannend te maken; tijd om ons eigen spel te spelen. Zo gezegd, zo gedaan – zo makkelijk kan het zijn. Door Volco vooral serverend onder druk te zetten kregen we meer ruimte om te scoren. Onze Marjo raakte blokkerend lekker op dreef; geen bal kwam erlangs. En de ballen die wel terugkwamen naar onze kant, raapte Hanna soepeltjes van de vloer. Tel daar nog een aantal vreemde observaties van de scheidsrechters – en dus wat extra adrenaline aan onze kant – bij op, en voilà: 14-25 voor de Groenen. Bruut!

Ook in de derde en vierde set wisten we dit betere spel door te zetten. Serverend waren wij koning-in en maakten we het Volco moeilijk genoeg om zelf lekker te kunnen beuken. Abi en Raach hadden inmiddels ook warmgedraaide schoudertjes en lieten de Ommenaren alle hoeken van het veld zien. Met in ons hoofd al één been in de pyjama’s en één hand vol met bier maakten we de wedstrijd keurig af: 9-25 en 14-25 #wijstaanbovenaanwijstaanbovenaan.

Snel een fotootje knallen, handtekeningetje zetten en de kleedkamer in om te douchen en de pyjama’s aan te trekken. Ondertussen ontvingen we nog wat feedback op de livestream van het thuisfront, altijd gewaardeerd. Zo bleek de livestream helaas een erg klein beeld te hebben gegeven. Sorry daarvoor; je kan niet overal goed in zijn.. Maar trouwe supporters als wij hebben, mocht dat de pret gelukkig niet drukken. De familie Tingen schoof bank en borrelplank gewoon tot op een metertje voor de tv – no problemo. En ondanks het kleine beeld, kwamen het gezwaai en de hartjes (en het chi chi wa dansje in set drie) luid en duidelijk de woonkamer van zus Hahn binnen.

Met de slaapmaskertjes op, haren in de krul en make-uppies gedaan – je moet er wat voor over hebben om er slaapwaardig uit te zien – was het tijd om nog even een bodempje te leggen. En omdat coach P en mama Lekatompessy zo lief waren alvast een lading broodjes kroket en tosti’s te laten maken, konden we na het douchen meteen aanschuiven. Ja we weten het, we zijn verwend.

Met de maagjes vol en het volume op standje lekker snelden we ons vervolgens naar TokTok city voor het PyjamafeeSSSt. Hier genoten we luid en duidelijk van wat vijfpuntenbiertjes en ons kampioenslied to be. We gooiden al onze dansmoves (en burpees?) in de strijd. Ook nodigde onze Maart alle feestgangers alvast uit voor onze allerlaatste en mogelijke kampioenswedstrijd op 8 april in Wijchen. Want, mocht het je ontgaan zijn: wij staan bovenaan, wij staan bovenaan!

Maar eerst de focus nog even op komende zaterdag, 1 april, onze laatste thuiswedstrijd van dit seizoen. Om 17:00 uur vangen we aan in de Meerwaarde tegen de dames van Avior – de huidige nummer zes van de competitie. En ook nu geldt: ieder puntje telt, dus we kunnen jullie aanmoediging hard gebruiken. Tot dan?!