Alle punten in Capelle
Dames en heren, koeken en peren. Tijd voor een nieuw verslag. We nemen jullie mee terug naar een week vol chaos, snackies, activiteiten en een lesje volleybal. Let's go!
Het begon natuurlijk allemaal – verrassing! – op maandagavond. En zo na het weekend is het altijd goed om even wat zaken na te bespreken, zeker als je hebt gewonnen. Cas is echter meer geïnteresseerd in wat wij zoal eten als ontbijt. En dat bleek verrassend divers te zijn. Van yoghurt tot kwark (ja, dat is wel degelijk verschillend) met cruesli of muesli (dat verschil vinden sommigen wel wat lastiger) en van bananenhavermoutpannenkoeken tot knakworstcroissantjes (fancy!). Weer wat geleerd, zowel over elkaars voedingspatroon als over hoe je al deze woorden eigenlijk schrijft. Het ging trouwens ook steeds over rookworst, maar dat is weer een ander verhaal. Anywayz, na het wekelijkse kringgesprek op maandag met dit keer dus als thema ontbijt – en het ook kort nog even over de winst tegen VVU te hebben gehad – kon de nieuwe week beginnen. Maandagtraining: check! Rookworsten: check!
Op woensdag was het tijd voor de 3781e oefenwedstrijd van heren 1 (wanneer begint die competitie nou?!). En als je dan voor de 3781e keer moet aantreden is een beetje support toch wel fijn. En gelukkig zijn wij dan de beroerdsten niet. Hop weer in de auto naar onze geliefde Meerwaarde. Na een parkeerplekje gevonden te hebben achter de kerk kon de tocht naar de Meerwaarde gewaagd worden om daar de longen uit het lijf te schreeuwen voor de Groenen. Of was het toch niet helemaal de sfeer daarvoor..?
Dan maar even checken of er nog snackies rondlopen op dat volleybalveld; waar onze mini Boerman niks van moest weten en dus maar snoepjes ging halen in een dichte kantine. Eeuh wat? Bij het scannen van de volleyballende boys – waarbij we tot de conclusie kwamen dat de schoenencollectie van de heren dit jaar toch echt wel vooruitgang heeft geboekt, kauwgom kauwende mannen toch echt niet zo aantrekkelijk zijn én het in een weddenschap beloofde kannetje bier ons helaas door de neus werd geboord door een foutservice van onze mannen in het groen (kak!) – viel ons oog op een jongeman in een paars shirt. Vol verbazing zagen we onze eigen groene Meinko de ballen inslaan bij VoCASA. En ja, dat zorgde voor wat verwarring bij de dames, want wie moedig je nu aan? We besloten ons een beetje koest te houden (das nieuw..), maar voor Meinko’s debuut toch even te klappen.
Van de donderdagtraining weten we even niet zo veel meer; heb je soms. Behalve dat onze Marjo weer een keer gezellig meetrainde. Zaterdag zou ze ons namelijk komen versterken ter vervanging van Ies, die voor een personeelsuitje even een weekendje naar Londen ging. Over het betere werk gesproken. Oh ja, en dat onze Eef stiekem-maar-toch-niet-zo-stiekem heel snel na de training vertrok vanwege een nog niet nader te noemen reden waarvan iedereen eigenlijk toch wel wist waar het over ging. Gelukkig werden we op de vroege vrijdagochtend al snel van de spanning verlost met de blijde boodschap dat ons team weer een chauffeur rijker is. Lekker Goud, ribba in de pocket!
En na friyay volgt matchday! Waar sommigen een prima rustig ochtendje hadden, moesten de meesten haasten om op tijd te zijn voor de barre tocht naar Capelle aan den IJssel. Hele nieuwe ervaring hoor, ineens spelen in regio zuid/west. Ook een andere ervaring: meerijden in een grote vissenkom (wat zitten we hoog!) of in een klein kevertje. Verschil moet er wezen.
En ja, voor ons vrouwen zijn zulke lange ritjes ook goed om eens even andere interesses met elkaar te delen. Zoals wat nou eigenlijk onze visie is op een goede cappuccino – uiteraard ook handige input voor onze cappuccinotest. Welke melk gebruik je bijvoorbeeld? En welk merk melk (probeer dat maar eens 3x achter elkaar uit te spreken..) is het beste? Of is er eigenlijk niet zoveel verschil? Nou goed, misschien leuk een keer als thema voor het maandagse kringgesprek (@Cas).
Na een achtervolging met twee brandweerwagens te hebben uitgespeeld en bijna wat telefoonnummers te hebben gescoord, kwamen we vervolgens half gesmolten aan (DAS NIE WAAR). Waar zijn die brablu's? Tijd voor een cappu in de bomvolle Capelse kantine.
Capelse Cappucciknowlegde (CACAPKNO):
Laten we beginnen met de service – van de bar dan hè. Nou, van 7 cappu's in een en dezelfde bestelling werd in Capelle wel even geschrokken. De koe moest schijnbaar nog gemolken worden en de melk nog gepasteuriseerd, verpakt en geleverd aan kantine de Oostgaarde voordat het de vorm van stevig maar romig melkschuim aan kon nemen. “Over smaak valt te twisten” en “het oog wil ook wat” waren ook dit keer uitspraken die onder de leden van het panel voorbijkwamen. De in papieren bekertjes geserveerde koffie werd qua smaak door de meeste van onze cappuccinologen op zich nog wel gewaardeerd, en ook lekker dat je je bakkie pleur gewoon mee kan nemen naar de kleedkamer, zeker als je vanwege de lange uitserveertijd nogal krap in de tijd komt te zitten. Maar het ontbreken van een echt kopje, een koekje en een lepeltje (hallooo schuimtest?!) wogen toch ook zwaar. Conclusie: de Oostgaarde krijgt van ons een zesje.
Na de koffie en wedstrijdbespreking konden we ons gaan warmdraaien voor de wedstrijd tegen VCN dames 3. Een ervaren team met veel oud speelsters terugkomend van topniveau. En dat hebben we geweten…
Om 15:30 klonk het startsignaal. De eerste set begonnen we redelijk sterk. Volle energie erin en elke bal vieren die we te pakken krijgen. De Capellers gaven ons echter weinig ruimte om onze – normaal hele mooie aanvallen – te laten scoren. En dat resulteerde in een 1-0 achterstand. Verder in de wedstrijd kwamen we erachter dat VCN ons even ging laten hoe het spelletje volleybal werkt en waren we eigenlijk kansloos tegen zo’n sterk team. Eva wist nog wat mooie ballen in/via/door het blok te slaan en zette nog een goede servicereeks neer voor de Groenen, maar ook de laatste drie sets waren ons niet gegund en moesten we dus helaas achterlaten in Capelle aan den IJssel. Wel bijgedragen aan een nieuw PR, maar dan voor de tegenstander, dus dat is ook iets om niet te onthouden.
Tijd om ons verdriet weg te eten in ons favo restaurant. Misschien ook een idee eens een Mac-paneltje op te zetten? Nou, als dat panel de MacDonalds in Gouda moest raten, dan kreeg deze niet al te veel sterren van de Barneveldse dames. In alle rust eten was er helaas niet bij en je moest ook nog eens zelf je rietjes halen. Verder had Iris nog een flinke staredown, werd Joke uitgedaagd op de parkeerplaats (had die man wel door dat ze in een soort tank rijdt?!) en kwamen onze rebelse nichtjes bijna terecht in een gevecht tussen twee Mac-medewerkers. Gouda, you will not see us again bij Maccie; wij linea recta weer terug naar het oude vertrouwde oosten (of noorden?) van het land. Alle kippen op stok en Iris bijna over haar gier; gesprekken over bloed en operaties liggen haar blijkbaar niet zo.
Op een keurig beschaafde tijd waren we allemaal weer thuis. Dat is dan wel weer lekker als je een keer wat vroeger op de dag al speelt. Maar wat moet je dan in hemelsnaam met je zaterdagavond doen? Zwart gat alert! Geen zin om weg te gaan, maar wel zin om wat te doen. Kennen jullie dat? Een aantal speelsters besloot om deze enerverende dag maar gewoon af te sluiten en naar bed te gaan, waar anderen er toch nog maar een feestje van besloten te maken en een tweetal elkaar nog even opzocht voor een gezellige filmavond in het herenhuis. Al met al een week om van te smullen met een iets minder resultaat. Shit happens.
Maar niet getreurd! Morgen, of vandaag als je dit op zaterdag leest, of gisteren als het al zondag is, kortom: op zaterdag 14 oktober is er alweer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. En dan spelen we wederom tegen VCN. Maar dan niet in Capelle aan den IJssel, maar lekker thuis in Barneveld. En niet tegen hun dames 3, maar tegen dames 2 – hoezee. Juichen jullie mee?
