FiëSSSta met vier punten
Goh, wat moet je nog vertellen als je al zes – al zeggen we het zelf – best wel goede verslagen in elkaar hebt gezet? Nou ja, best wel veel. Ook vorige week zat weer vol avonturen, waarbij we wederom niet zonder elkaar konden en niet één, niet twee, maar drie keer feest vierden. Genoeg content dus weer.
Terug naar maandag 23 oktober. Normaal zijn deze trainingen qua content nog wel eens wat lastig. We praten wel eens over ons ontbijt, maar verder blijft het toch altijd weer een maandag. Maar die 23e van oktober startte de training al anders dan anders, namelijk zonder onze trainers. Say what?! Zelfstandig als wij zijn was dat natuurlijk geen probleem. Fit? Fit. Warmlopen!
Inspelen kunnen we ook helemaal zelf. Of nouja, niet meegerekend dat Boerman zichzelf vrij hard sjemde door een geslagen bal zodanig tegen de paal te verdedigen dat deze precies weer tegen haar – teleurgestelde (want ketser) – hoofdje belandde. En van je matties moet je het dan hebben. In plaats van te vragen of het wel goed met haar ging, konden haar twee inspeelbuddies weinig uitbrengen door het harde lachen – al maakte het ademtekort van het harde werken (want zelfstandig, ja ja Peter) het uitlachen wel wat lastig.
Gelukkig was er maandag een extra mattie; zou Iris daar meer liefde vinden? Nee. Ook bij mattie het mattie liep ze tegen een enorme, kille muur aan – wat overigens ook de bedoeling was. Mattie opzoeken en ontregelen die boel. Missie geslaagd! Behalve die van Eef dan, die wilde kijken of het lukte om over mattie heen – die echt heel lang is – nog rechtdoor binnen de lijnen aan te vallen. Wie weet de volgende keer. Op naar woensdag!
En dan horen we jullie denken, woensdag? Dan trainen jullie toch helemaal niet? Klopt. Maar zoals we al vaker hebben aangegeven kunnen we niet altijd zo lang zonder elkaar. Joke besloot dat het wel weer eens tijd werd voor een nieuwe aflevering van ‘Juul & Jo doen een theetje bij’, en net als de vorige keer pakten ze gewoon twee adressen op één avond. Samen met de andere Voorthuizense verslaggever openden ze deze aflevering met een verrukkelijke curry, fantastische humor (papadum tsss) en uiteraard een kopje thee in het appartement van onze Jokie.
Daarna was het tijd voor adres 2: op ziekenbezoek bij onze Lies in Harderwijk, waar we overigens de beste cappu van dit seizoen voorgeschoteld kregen (bedankt Joost!). Samengevat: over het algemeen gaat het de goede kant op met Lies, al laat haar motoriek met links nog wat te wensen over (nu rechts even minder gebruikt kan worden en konden we ons stukje chocola voor bij de thee aan de andere kant van de kamer oprapen. Geen probleem, ook dat kunnen wij. Zit overigens wel in de familie, af en toe een gebrek aan richtingsgevoel, hè Iris-vanaf-hier-weet-ik-de-weg-nog-wel-maar-toch-ga-ik-direct-de-verkeerde-kant-op-Boerman.
Die donderdagavond konden we ervaren hoe het zat met het richtingsgevoel van een van hun andere familielieden: mini-Boerman (wie kent d’r niet?). Op de donderdagen dat ze geen wedstrijden speelt met dames 2 zal zij zich bij ons aansluiten. Nou die zien we dus ergens in december weer terug, joe! (Prima richtingsgevoel overigens, voor zover we hebben kunnen zien.)
Op zaterdag konden we voor het eerst echt uitslapen en uitgebreid boodschappen doen op de markt. We speelden namelijk pas om 19:30u in Dordrecht. En dan vraagt men zich vast af: wat is dan de ideale wedstrijdvoorbereiding? Sommigen zaten om 9:00u ‘s ochtends al in de hal om te coachen, anderen hadden een verjaardag van poela (of was het nou poepla?), er werd een mooie fietstocht gemaakt door Barneveld en omstreken met als doel het ophalen van een vergeten maaltijdsalade, en weer anderen hadden al twee wedstrijden als coach erop zitten met nog een derde te gaan. Verder werden nog even wat unboxing-video’s gemaakt voor de promo van onze nieuwe fitjes. De nieuwe wedstrijdshirts en trainingspakken waren namelijk eindelijk binnen; wat zullen deze kipjes gaan vliegen (bedankt Simplex/Erima/Rijnders!) Tot slot werd nog even snel naar heren 2 gegluurd en om 16:45u was het dan eindelijk tijd om in de auto naar het zuiden én westen te stappen.
Makkelijker gezegd dan gedaan met auto’s aan beide kanten van de tunnel. Mocht je die dag dames in groene jasjes met tassen en dozen van de ene kant naar de andere kant hebt zien rennen… dat waren wij. En je auto alvast aan de goede kant van het tunneltje zetten kan soms wel voordelen hebben, want de weg rechtsom Barneveld uit is een grote gatenkaas/stormbaan/hectische hersenweg kunnen we jullie vertellen. It’s gonna be a bumpy ride!
Tijdens deze lange reis (zijn we er al? Nee nog 1 uur en 20 minuten te gaan) hadden we mooi de tijd om eens even feedback te vragen aan onze teamies over wat zij graag zouden lezen in onze wedstrijdverslagen. Behalve dan aan Heleen, want zodra die begint te praten zet Hanna-de-subtiliteit-zelve-Tingen de radio gewoon net even wat harder. ‘Oeps.’ Maargoed, in de Spoelstra-bolide was meer ruimte voor feedback. Nou Peter wil graag de groetjes doen, maar aan wie laat hij nog even in het midden. En Rachel begrijpt het concept van een verslag niet helemaal en wil graag meer foto’s zien. Want zoals ze zelf zegt: “een beeld spreekt 7000 woorden”. Ok Rachie. Creatief durven we onszelf wel te noemen (toch?), maar om nou van elke wedstrijd een heel fotoboek te maken gaat ons wel wat te ver..
Verder was het flink druk op de weg. Je weet wat ze zeggen: hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt (zijn we er al?). Maar soms kan een file ook wel nuttig zijn. Zo heb je dan mooi de gelegenheid om de achterdeur even open te doen om die lange benen te strekken, hè Leen? En er is ook genoeg tijd om nieuwe dingen te leren. Zo bleken worteltjes van een extra zoet ras ook echt zoet te zijn. En leerde onze Rachie ons hoe we weten of we op de linker- of rechterweghelft rijden, en dan hebben we het niet over rijbanen maar iets met de ANPR (snap je het niet? Iets met RE of LI op de hectometerpaaltjes. Rachel kan het uitleggen). Verder is Iris nog steeds op zoek naar paaltje 0,0. Kansen genoeg. Zijn we er al?
Eenmaal aangekomen na een lange rit, en dan bedoelen we ook echt lang, was het vrijwel meteen tijd om ons klaar te maken voor een spannend potje volleybal. Dordrecht staat op de derde plek in de competitie en dat betekende dat we hard aan de bak moesten. De eerste set hadden we moeite om erin te komen. Juul haar kuit was helaas al afgehaakt tijdens de warming-up, Heleen ging met – letterlijk – haar eerste blok door haar enkel, en een paar puntjes latercmaakte ook de enkel van onze Clau een klappertje. Really, ging het echt zo’n dag worden? Gelukkig konden die laatste twee na de schrik weer verder spelen en konden we doorrr-drecht.
Onze passing lag aan het begin van de wedstrijd niet helemaal lekker waardoor we moeilijk in ons spel kwamen. We wisten dat er kansen lagen op midden, maar daar konden we nog weinig gebruik van maken. De Groenen zaten er nog niet helemaal lekker in, en de eerste set was dan ook voor de Dordrechtse dames.
We besloten dat het anders moest en kon. Met behulp van goede coaching van de kant gingen we beter passen waardoor we ons eigen spel beter konden opbouwen. Steeds vaker konden we onze middens aanspelen en dat was handig, want die scoorden vrijwel alles. Doordat we de tegenstander onder druk zetten, konden we hun spel ook beter lezen en regelmatig een killblockie produceren. Met ons betere spel kregen we ook steeds meer lef (het is allemaal mentaal) en wisten we de spannende tweede set met 25-27 winst naar ons toe te trekken. Bruut!
In de derde en vierde set waren we los. Boerman en Stoffelsen on fire! Ondanks dat we beide sets begonnen met een achterstand hadden we er alle vertrouwen in en dachten we: we hebben niet voor niks dit pokke-eind gereden! Onze Heleen en Rachie bewezen het tokkende/lafjes-trommelende thuispubliek (de Green Army wil vast wel eens een cursusje geven) dat middens wel degelijk kunnen serveren en de pink van Boerman zorgde er tot tweemaal achter elkaar aan toe dat de aanval van Next Volley het net niet passeerde en aan eigen kant op de grond viel. Hdfp! Meenemen die punten. Set drie en vier waren ook de Groenen! Die nieuwe shirts brengen geluk.. Feest numero 1: geslaagd!
Tijd voor een nabespreking was er niet, maar wel om nog even te zingen voor en wat lekkers te eten van onze Celien die die dag 19 kaarsjes mocht uitblazen (maar niet te lang want ze moest haar nagels er ook weer opplakken). HIEPER DE PIEP, feestje numero 2 in the pocket!
En als we dan toch in die feeststemming zitten, kunnen we maar beter snel douchen en ‘m aantrappen naar Cheersss voor de FIËSSSTAAAA, waar de Desperado’s al heerlijk even koud stonden (en nee, dat wa geen toeval Eef…) Houden jullie ook zo van alcoholistische drankjes? En is dat dan eigenlijk niet een soort kannibalisme? We hebben weer genoten van een – wat kortere – maar zeer gezellige en warme avond met letterlijk Mexicaanse temperaturen (kwamen die waaiers goed van pas). Hasta La Fiësta!
