D1 pakt twee punten van dames uit Meijel

ALAAAAAAFFF! Dames en heren, appels – mango’s – en peren, da sind wir wieder! Het is weer zaterdag dus tijd voor een nieuw verslagje. Fijn hè, dat ritme en die regelmaat. En dan denk je misschien ‘alaaf’?! Zijn die dames even blijven hangen in het verslag tegen de Brabo’s van Activia? Maar niks is minder waar. Dit was een heel erg Limburgse – Meijel blijkt toch net geen Brabant – ‘alaaf’. Tijd voor ons verslag over onze wedstrijd tegen Peelpush dames 2.

Het was ons het weekje in ieder geval wel weer, met flink wat bezoekjes aan fysio’s, dokters, polsartsen en kaakchirurgen. Soms heb je het gewoon niet voor het kiezen. Dus tanden op elkaar; er moest tenslotte ook gewoon nog gevolleybald worden.

Het begon allemaal – zoals gewoonlijk – op maandag. Helaas was de pols van Heleen niet ongeschonden uit de strijd tegen de dames uit Sint Anthonis gekomen. Na een stijve zondag vulde zij haar maandag dan ook gezellig met een bezoekje aan de fysio, huisarts en het ziekenhuis. Gelukkig waren de – stuk of vijf – artsen het er uiteindelijk over eens dat haar middenhandsbeentjes toch nog intact waren. Hoeveel kan je daar eigenlijk van hebben? Middenhandsbeentjes bedoelen we dan hè, niet artsen. Die artsen nog maar eens even aan de pols voelen. Hoe dan ook: hand in de zwachtel, rust nemen, en even vinger aan de pols houden.

Snel terug naar de training, voordat dit weer helemaal uit de hand loopt. Met z’n tienen begonnen we dus aan die maandagavondtraining, die toch anders dan anders was. Heleen die niet zo bijdehand was als normaal, en onze enthousiasteling Iris die deze avond af en toe lachte als een Boer(man) met een kiespijn. Desondanks de handen flink uit de mouwen gestoken en hard aan ons verdedigingssysteem geschaafd. Toch bleek de aanval de beste verdediging en zagen onze Eef en Jook even geen hand voor ogen toen ze trouw Heleens taak als head-hitter overnamen deze training.

Niet veel later die week kwam helaas het bericht waarvan we wisten dat die zou komen: onze Ier moest haar verstandskiezen laten trekken. Iets met een verkoudheid in de holtes; met hand en tand verzetten had geen zin. Er stond dus een bezoekje aan de kaakchirurg op de planning, en omdat de kiezen nog onder het tandvlees zaten en er dus gesneden moest worden (wat een details hè) was Boerman de rest van de week sowieso wel uitgeschakeld. Gelukkig mocht ze van Boermama nog wel even heren 1 aanmoedigen op de woensdagavond, mits ze haar liter ananassap netjes leegdronk. Dus: 1 fles leeg, heel veel vitamientjes C geabsorbeerd voor de weerstand, 0 punten voor heren 1 en tijd voor nieuwe pijnstillers.

Gelukkig kregen we die week niet alleen maar slecht nieuws voor onze kiezen. Berichtje uit Mitellaland: onze Lies is aan de beterende hand en mag volgens haar fysio de slingers ophangen (met links) vanwege het goede herstel. Als beloning mocht er zelfs zonder mitella geslapen worden. Wat een feest!

Die donderdag hoefden we het gelukkig niet helemaal zonder (een) Boerman te doen, want Lynn was weer van de partij. Zo konden we die training toch nog met tien fitte spelers uitspelen. Of nouja, fit… Onze Han gaf aan wat last te hebben van haar pols. Had ze soms te hard in de grote pastapan geroerd die avond? En halverwege de training bleek Jokie zich niet helemaal top te voelen (wat had Han in die pastapan gestopt?). Maar NEE, hier gingen we niet in mee. De ziekenblessureboegbank zat vol dus deze twee aanvragen werden zonder pardon afgekeurd. NU EVEN NIET! Even doorbijten dus, en doorlopen op dat tandvlees.

De handen ineengeslagen wisten we die training toch met z’n tienen door te komen. Maar we moesten wel een oplossing bedenken voor onze wat krappere selectie die zaterdag. Al snel stonden we echter met de mond vol tanden; vervanging/aanvulling vinden bleek nog niet zo makkelijk. Maar we laten ons natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan, en zo werden plan B, C, D en E(va) bedacht. Onze Eef trainde weer even op haar oude positie (kan ze ook gewoon nog), Juul oefende wat extra setjes en aan de andere kant van de Meerwaarde werd Roos nog even aan de tand gevoeld over meespelen die zaterdag. Op vrijdag volgde het verlossende woord dat ze ons kon komen versterken. TOP! Toch nog tot de tanden gewapend voor de strijd tegen de Meijelsen.

Zaterdag 11 november: de dag dat ons lichtje branden mag, en onze eindredacteur haar laptopje openklapte, wat pannenkoekjes bereidde, een mango slachtte (ladies and gentlemen, this is MANGO no. 6) en tot de ontdekking kwam dat MANGO no. 5 miste?! Oeps, snel werd het ontbrekende deel van het wedstrijdverslag nog even doorgestuurd en kon deze weer online gezet worden.

En toen hopla naar de Meerwaarde voor onze strijd tegen de Limburgse dames (even op ons accent letten). Eén ding was duidelijk: we waren aan elkaar gewaagd. Dit bleek ook wel uit de setstanden van 18-25, 25-19, 19-25 en 25-19 (ja dat lijkt inderdaad erg veel op elkaar). In de beslissende vijfde set bleek de koek bij ons echter op en waren we iets minder aan elkaar gewaagd. We kwamen niet sterk uit de startblokken en wisten het ontstane verschil ook na de kantwissel niet recht te trekken. De set ging met 8-15 naar de dames uit Meijel.

Helapika. Ondanks dat winst er wat ons betreft wel in had gezeten, waren we toch wel blij met de twee punten die in Barneveld bleven. En je weet wat ze zeggen: oog om oog, tand om tand. Op 2 maart gaan we voor de winst in Meijel.

Maar eerst stappen we zo in de auto en mogen we weer eens richting het oude vertrouwde oosten van het land. We gaan op bezoek bij de dames van Halley, je weet wehl, die uit Wehl. Om 18.00 vangen we aan en gooien we op. Op naar weer een mooie pot!