SSS dames 1 sluit 2023 tevreden af
Het is tijd. Tijd voor het allerlaatste verslag voor de winterstop aka het allerlaatste verslag van 2023 aka het allerlaatste verslag voordat we twee weken gaan genieten van de feestdagen en andere leuke dingen. Voor we jullie hele fijne dagen wensen, blikken we graag nog even terug op vorige week; een week vol nieuwe bevindingen, jarige jetjes, opstootjes tijdens de wedstrijd en bovenal weer veel gezelligheid. Trap ‘m maar af!
"Op maandag ben je goed uitgerust en dus kan je die dag de meest productieve dag van de week maken”, aldus Google. Ok Google. Veel teamies besloten dan maar het trainingsshirt aan te doen dat de meeste productiviteit (en vrolijkheid) uitstraalt: ons knalroze net-geen-kampioensshirt. Iets met manifesteren. En manifesteren kun je leren. Vol goede moed dus weer die lange ladders lopen en groene hordes nemen. Je weet immers maar nooit welke uitdagingen je in 2024 tegenkomt. (Liever geen uitdagingen die te maken hebben met ladders en hekjes. Wat zeggie? Een hekkie!)
Donderdags was het feest, om meerdere redenen. Zo had onze Han twee dagen daarvoor 22 kaarsjes uitgeblazen. Hoera! Ze bleek alleen zo hard te hebben geblazen dat ze daar donderdag nog even van moest bijkomen en niet helemaal fit was. Weer een jaartje ouder hè… Feestje zonder de jarige jet dus helaas.
Gelukkig was er nog een ander feestvarken in de zaal om onze aandacht op te richten. Zo kon Lies na lange tijd weer in de knielappen duiken en haar korte broekje uit de kast trekken. Oftewel: ze mocht weer meedoen! En daar wilde haar vriendin Maud graag getuige van zijn. Helaas werd dat Maud niet in dank afgenomen, want zij kreeg tijdens een serveeroefening een persoonlijke training ballen ontwijken. Ze besloot uiteindelijk maar een veiligere plek in de hal op te zoeken, wat de tribune bij de wedstrijd van dames 2 werd. Groot gelijk. Hoefde ze ook meteen niet toe te kijken hoe sommige mensen in de zaal – we zullen geen namen noemen – af en toe misschien stiekem net iets meer deden dan eigenlijk de bedoeling was. Iets met enthousiasme en de overhand. Anyways, met een – zoals onze Leen zou zeggen – “prima gevoel” sloten we die donderdagtraining af en konden we ons gaan voorbereiden op de laatste wedstrijd voor de winterstop.
Zaterdag 16 december begon voor sommige teamies vroeg op diverse sportvelden, terwijl andere op de vroege morgen weer terug naar bed werden gestuurd. Dat laatste had overigens een hele goede reden: onze Clau werd die dag namelijk wakker als kersverse 21-jarige en Han en Maart besloten haar nieuw(ver)jaarsdag te vieren met een ontbijtje op bed. Wat een top huisgenoten! Wie wil dat nou niet? Wat een verwennerij! Hdp! Gezellie Mozzarellie! Genieton! En een goede voorbode voor de rest van de – hopelijk ook feestelijke – dag.
Op naar de hal! En waar de een lekker op het fietsje met het sporttasje achterop richting de hal vertrok, hadden anderen wat meer moeite deze tocht in te zetten. Zo stond Team Voorthuizen voor een kleine uitdaging. Elk volleybalteam kent het wel; de benodigde gadgets/materialen die meegesleept moeten worden naar de wedstrijd. Sporttassen, wedstrijdshirts, ballentas, bidons, kerstkaarten, kerstkoekjes, drie dames 1-speelsters en – misschien wel het belangrijkste –twee mini’s-van-de-week. En dan vraag je je misschien af: hoe zit dat dan? Is dat een nieuwe service van de dames; taxi spelen voor de mini’s? Nou, nee. Deze week was een uitzondering, aangezien de twee talenten woonachtig zijn in huize Boerman. Na ons al talloze keren vanaf de tribune te hebben aangemoedigd was het nu eens tijd om te kijken hoe dat aanmoedigen eraan toegaat op de spelersbank. En dat hebben ze vol overtuiging gedaan. Joelen en liedjes zingen kunnen ze als geen ander, en ook de services aan het begin van de wedstrijd gingen perfect. Nieuwe Green Army-leden/dames 1-speelsters in de maak!
Met enige moeite wist de trouwe Voorthuizenbolide de hele bups naar De Meerwaarde te brengen, die nog enigszins leeg was, met maar drie wedstrijden op de planning. Maar met de komst van deze hele kudde – inclusief volle bopla’s met kerstkransjes, -koekjes en -kaarten – was het al gauw gebeurd met die rust. Bopla’s ja, je leest het goed. Daar zijn wij zó fan van, dat we die liefde ook graag eens wilden delen met onze trouwe supporters die toch altijd weer door weer en wind naar de hal komen om ons aan te moedigen, en die regelmatig de tijd nemen om de spelregels even goed door te spitten om ons uit te kunnen leggen hoe het ookalweer werkt allemaal. En die zelfs bij uitwedstrijden al turvend voor de livestream zitten om de stand bij te houden. Wat een toppertjes hè? Misschien in het nieuwe jaar een XXXL-scorebord aanschaffen voor de thuisblijvers? Hoe dan ook, tijd om het publiek tijdens het borrelen te voorzien van een mooi potje volleybal.
En daar hoort natuurlijk een strijdplan bij. Om 15.45 uur zaten we compleet in het hok du Meerwaardè. Of nee toch niet, onze Eef was nog nergens te bekken. Nou, daar konden we dan lang op wachten, want Eva was heerlijk aan het genieten van een weekendje Brussel en zat op dat moment al trouw klaar (inclusief pen en papier om te turven?) voor de livestream. Tijd voor het plan, tijd voor LEO. Wat staat voor Lef, Energie en Overtuiging (of was het nou Lomp En Onbenullig?) – de kernwoorden waarmee we de strijd tegen de dames van Inter Rijswijk zouden aangaan. Alle – Cynthia, onze tweede spelverdelersengel komt snel binnen – kippen vliegen! BRUUT!
De twee mooie eerste servicejes van Boerman en Boerman niet meegerekend begonnen we niet heel scherp aan de wedstrijd. De Rijswijkers startten snel en liepen al snel uit. Aan het einde van de set sloop LEO echter ons hoofd weer binnen. Hij kwam helaas wat te laat; we moesten de eerste set afstaan aan de tegenstander.
Ook in set twee ging het moeizaam. Aan de overkant hadden ze het zaakje goed op orde en we hadden moeite om de gaten te vinden. Kak sets.
Tijd om het tij te keren en eens even in het hoofd van de Rijswijkse dames te kruipen in plaats van andersom. Het was mooi geweest. Let’s go LEO! Die derde set kwamen we beter in ons spel en wisten we bij te blijven. Onze bank besloot het flink op het aanmoedigen te zetten en produceerde een breed scala aan geluiden. In het veld werd ook hard gewerkt; via mooie blokjes en aanvallen wisten we de bal vaak aan de overkant op de grond te krijgen – al waren de Rijswijkenaren het hier constant mee oneens. Gelukkig hebben we de beelden nog. Met een hdfp killblok van onze Ro en Ies wisten we die derde set binnen te slepen. HANDJES HANDJES BLOEMETJESGORDIJN! 25-23 voor de groenen, UUUUUUH.
In de vierde set zetten we ons goede spel door en kon het publiek genieten van een spannende set waarin het steeds gelijk op ging. Toch wisten we op het juiste moment te pieken en trokken we ook die set naar ons toe. 2-2, hoezee!
Nog eentje dan, nog eentje dan, en winnen…. Maar helaas. We hebben gegeven wat we konden, maar de koek was op en LEO al naar huis vertrokken. De beslissende set ging naar de dames van Inter Rijswijk. En hoewel verliezen nooit leuk is, waren we toch ook vrij tevreden met de twee punten die we hebben weten binnen te slepen.
En daarmee sloten we onze eerste seizoenshelft in de eerste divisie af. Een helft waarin we na 11 wedstrijden op een 9e plek staan met 21 punten, waar we van bijna alle teams wel een puntje wisten te pakken en van sommigen ook gewoon wonnen. Een helft waarin er al flink wat kilometertjes bijkwamen op de teller, we de eerste bekerronde glansrijk doorkwamen maar in de tweede ronde toch moesten buigen voor de topdivisieteams, we zo’n 3000x door laddertjes liepen (en onze voeten en kuiten hier nog steeds niet aan gewend zijn), verschillende speelsters al op verschillende posities stonden in geval van plan B, al ontelbare aanvragen voor de zieken- en blessurebank werden afgekeurd (want genoeg is genoeg), we meerdere verjaringen van speelsters vierden, Heleen SJEM-kampioen werd, we menig drankje deden in CheerSSS, we gelukkig waren in zowel spel als liefde, we nieuwe liedjes bedachten, we de meest rare kleedkamers tegenkwamen (toch anders in het zuidwesten…) en waarin we ons gelukkig heel prima hebben vermaakt met elkaar.
We sloten deze eerste helft in stijl af met frituur, tosti’s, donuts en soesjes. En daarna was het tijd om op bopla’s te gaan jagen op de verjaardag van onze Clau, waar we leerden dat Marnix groot fan is van onze verslagen en kan sleeën (of was het nou slayen? You’re welcome Marnix..) als een nineties b*tch, ookal is hij daar veel te jong voor.
Na een rustige laatste maandagtraining en nóg een verjaardag – dit keer van onze hieperdepiep IES – was het donderdag tijd voor de kers(t) op de taart (of piek in de boom): het jaarlijkse kerstkransjesmixtoernooi. Na een mooie avond vol gezamenlijke gezelligheid was het tijd om te gaan genieten van een welverdiende vakantie. We wensen jullie allemaal hele mooie dagen en zien jullie hopelijk volgend jaar weer fris en fruitig in de hal. 2024, here we come!
Veel liefs en de kerstgroetjes van DameSSS 1
