Dames 1 neemt 1 punt mee uit Meijel
Een nieuwe maand is aangebroken en dat betekent tijd voor verandering. En verandering is iets wat we wel kunnen gebruiken gezien onze laatste not-so-winning-streak, de stand en het feit dat er nog maar een paar wedstrijden op het programma staan dit seizoen. De eindsprint wordt langzaamaan ingezet. En die ging op die eerste zaterdag van maart richting het zuiden, naar Meijel welteverstaan. Eens kijken of we wat puntjes van de nummer 4, Peelpush dames 2, konden afsnoepen. Here we come Méél.
Maar eerst nog even een weekje trainen. Een goed begin is immers het halve werk. Op maandag had coach P een goede oefening voor ons uit de hoge hoed getoverd in de vorm van een groot grijs gevaarte: een skippybal. Deze fungeerde als enorm blok. Het doel? Ballen die via Skippy werden geslagen halen. Skippy en coach P zorgden er gezamenlijk voor dat het vliegen van wand tot muur was, maar dat weerhield ons er niet van om de ballen van de grond te houden en dat lukte dan ook aardig. Dat wilden we wel vaker doen.
Donderdags was het andere koek. Minder koek beter gezegd. Met een paar teamies die lagen uit te zieken in hun bed en een gesneuvelde Leen langs de kant vanaf halverwege de training moesten we toch volle bak weer vliegen. Speciaal voor Juul had Peter Skippy weer meegenomen, maar helaas bleek Juul die dag net in de ziekenboeg te liggen. Hela-skippy-ka!
Bij hoge uitzondering konden we die donderdagavond na onze training nog een setje kijken bij de wedstrijden van zowel dames 2 én heren 4. Wat een avond! Uiteindelijk werd vooral gekeken naar het spektakel bij de mannen, waarbij wij op ons beurt andersom als visjes in een kom werden aangekeken door de mannen van de tegenpartij. Joehoeee! Benieuwd of zij ook een Humpty Dumpty of Faun aan de andere kant van het glas zagen.
Omdat elkaar twee keer in de week zien niet altijd genoeg is, ging een groot deel van het team de strijd aan tijdens de pubquiSSS. Waarbij vier daarvan ook nog eens samen in een team zaten. De quiz bleek voor een aantal uit dat team lastiger dan verwacht; vooral oma Julie en boomer Rachel hadden daar de touwtjes in handen. Toch konden de jongeren in het team ook hun bijdrage leveren, bijvoorbeeld door wat nieuwerwetse liedjes te ontcijferen (je bent fan van k3 of je bent het niet). Bovendien kwamen ze erachter dat voetbal meekijken met hun vriendjes ook nog weleens handig blijkt te zijn. Clau houdt duidelijk niet van voetbal kijken met haar vriendje, al denkende dat Mbappé een trouwe kracht is voor het Nederlands elftal. Helaas is dat een droom. Tijdens deze avond deden we het gemiddeld een stukkie beter dan in de competitie, met dames 1-speelsters eindigend in de bovenste rangen en de middenmoot. Daarna was het tijd om ons bedje op te zoeken en wat uurtjes slaap te pakken voor de wereldreis naar Limbùrrùg.
2 maart 2024, 14:45 uur: dames 1 maakt zich klaar voor een tripje naar het zuiden van het land. Meijelenver als je het ons vraagt. Gelukkig waren we allemaal in opperbeste stemming want onze Ro mocht die dag maar liefst 28 kaarsjes uitblazen, HIEPERDEPIEP HOERA! De antenne werd van het dak gehaald door Lies, waarmee ze een koor van kraaitjes begeleidde om Romee een goed onthaal te geven met toeters en bellen. Let’s goooo in de versierde vissenkom!
Aangekomen in Meijel vielen we meteen weer in de levenslessen: doe altijd een dop op je bus haarlak, anders heb je de kans dat er de hele wedstrijd een chemische walm om je heen hangt en je vast komt te zitten in je schoenen. Ervaringsdeskundige Lies vertelt je er graag meer over. Haarlak overal. OVERAL.
Ook dit weekend was er weer een behoorlijke fanbase met toeters en bellen met ons meegereisd; waarbij de tocht voor de een nèt iets langer was dan voor de ander. Vol goede moed startten we aan de wedstrijd, en trapten redelijk sterk af. De pass hadden we goed onder controle en we probeerden slim te spelen. Onze blokkering stond in principe goed, maar de dames van Peelpush wisten goed gebruik te maken van onze handjes die dan weer net niet helemaal goed stonden. Het lukte ons helaas niet het eerste punt van de wedstrijd alvast in de kofferbak te stoppen.
Verderop in de wedstrijd kwam er een stijgende lijn in ons spel, maar we merkten ook dat de meiden aan de overkant gebrand waren om te winnen. Het was moeilijk om door te stomen midden in de sets waardoor Peelpush halverwege steeds kon uitlopen. Ook set twee en drie gingen naar de Meijelnaren.
“We zijn verdorie niet niks voor niks naar Meijel gereden.” Of het nou voor deze pakkende slogan kwam of niet, maar na deze opmerking gingen we ineens als een raket. We zetten druk achter onze eigen service, kregen de pass weer goed onder controle, wisten de setjes mooi af te leveren en konden lekker aanvallen. Ook lieten we zien ons niet langer blokkerend te laten pakken – HANDJES HANDJES BLOEMETJESGORDIJN. Binnen no-time was het ineens 15-25. PUNTJE VOOR DE GROENEN!
Een lekkere afsluiter die we uiteraard konden vieren bij de gouden golven, wederom in Cuijk (na Apeldoorn hebben we natuurlijk een nieuwe stamkroeg nodig). Een deel van het team besloot – als het dan echt moest – nog een drankje te doen op Romees verjaardag bij de Gribus, wat natuurlijk helemaal niet gezellig was #spobo #gezelliemozzarellie.
En nu een week later maken we ons inmiddels weer op voor een volgend potje. En geen onbelangrijke. Vandaag spelen we in eigen huis tegen Halley dames 1, de nummer laatst uit de competitie. Dit worden belangrijke punten, dus kom ons aanmoedigen naar die overwinning om 17.00 uur in De Meerwaarde!
