Geen ladders, wehl 4 punten
Puntje, puntje, puntje en – is het echt waar?! – nóg een puntje! Ja ja, het was een succesvol weekend waarin we onze verliezersstreak sinds 18 november maar weer even op 0 hebben gezet. Voelt toch lekker. Een beetje extra nog voor de razende reporters van ons team, want zeg zou zelf: over winst schrijven is toch altijd nèt iets leuker. Let’s go dus maar.
Op maandag had coach P ons al op scherp gezet. Kunnen jullie je nog die spion herinneren tijdens de wedstrijd in Sint Anthonis? Die wist dus al precies hoe wij ons spelletje spelen. Slim, zul je denken. Maar nee, dan heb je aan Peter toch echt de verkeerde. Coach P wist namelijk precies op welke zwakke punten wij moesten trainen om de tegenstander van zaterdag 9 maart eens even goed aan te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Ladders in de prullenbak en het veld in met die bal.
Donderdags zetten we die lijn door en gebruikten we onze tijd om de puntjes op de i te zetten. Met versterking uit de meiden A1 konden we optimaal trainen en stoomden we ons klaar voor de Battle van de Onderkant. Het welbekende blauwe broekje werd zelfs weer eens uit de kast getrokken om te dienen als rode lap. Dubbele punten, we komen eraan!
Die zaterdag traden we als vanouds om 15:45 uur aan in ons hok om voor de laatste keer ons strijdplan door te nemen. Zonder Juul, want die moest met de jongens C op stok op de bok. Prima, kon ze alvast haar armpjes loszwaaien en de stembandjes warmfluiten. De coach van de tegenstander, aka de spion, was overigens ook al vroeg in de hal; die wilde vast ook nog even zijn plan van aanpak doornemen, maar dan moet je team natuurlijk ook op tijd zijn.. Anyway, coach P gaf ons nog wat laatste advies mee en daarna was het tijd voor actie. Aan de bak!
Wat uitdagende blikken en onze eerste punten van de welbekende talenten-van-de-heel-veel-weken later konden we los. HUP GROEN! En of we klaargestoomd waren. De passlijn was on fire en ondanks Leen d’r vervelende achilleshiel wist ze bal na bal heerlijk in het veld te leggen – of beter gezegd te rammen – op bediening van onze Joke, die zelf ook nog wat puntjes wist te maken. PUNTJE VOOR DE KA KAPITEIHEEEIN! Binnen no time sleepten de kippetjes de eerste set binnen. HDP!
De dames uit Wehl hadden natuurlijk dezelfde missie en gaven zich niet zonder slag of stoot gewonnen. In de tweede set serveerden ze met veel druk waardoor ze onze pass wat wisten te ontregelen. Hierdoor gingen wij wat voorspelbaarder spelen en keken we tegen een achterstand aan die we niet meer wisten weg te werken. Helapika. Puntje voor de spion; alsof ‘ie het wist..
Oké. Even wat Haribootjes en groentjes eten (wat zijn die schoon hè?) en die scherpte terugpakken. Dat liet onze Juul zich geen twee keer zeggen. “Kom maar Lies!” BAM BAM BAM. Punt na punt kwam op het scorebord aan de groene kant. Het vuurtje was weer aan, de pass onder controle en de kanonnen klaar om te knallen. Vlammen maar! We wisten de tegenstander weer onder druk te zetten én houden, en pakten set drie en vier – VIER PUNTEN BIER(DOUCHE)! Dat werd tijd zeg.
Onze Rachie moest hier zelfs zo aan wennen dat ze vergeten was dat we weer eens iets om op te proosten hadden, en was blijkbaar ook vergeten hoe dat moet (in principe giet je geen bier over het hoofd van je teamgenoot; al had Eef die week erna wel echt mooie krullen..). Al met al, bedankt voor de punten en wehl thuis!
En voor je het weet is het dan ALWEER zaterdag. Wat vliegt de tijd hè jongens. Zo ben je nog maar 18, en zo ben je 29. Maar daarover later meer. Vandaag staat de volgende wedstrijd alweer op het programma en moet het vuurtje weer aan. Dit keer in IJsselstein. Een ritje zo kort dat we twijfelen of er dit keer überhaupt wel on-the-road-snackies nodig zijn. Wat een gekkigheid. Wees welkom om onze strijd (om 16:45 uur) tegen de nummer 5 te aanschouwen; we weten dat er mensen gek genoeg voor zijn, en dat het zeker mogelijk is om ze wat puntjes af te snoepen. Tot dan!
