Dames 1 en het 'Deventer'syndroom
Zaterdagmiddag 14.45. Een handje vol dames 1 speelsters staat bij de hal. Aangezien de speelsters overal en nergens wonen/werken gaat de helft rechtstreeks. De andere helft propt zich samen met Rob in twee auto's en vertrekt ook. Véél te vroeg komen we vervolgens aan bij De Scheg: ijshal/zwembad/sporthal in Deventer.
Deventer heeft nooit echt een goede indruk gemaakt op deze dames. Vorig jaar lag er een speelster van ons huilend op de grond en speelden wij zelf een groot deel van de wedstrijd dramatisch. Daarnaast moet je zoeken naar een vrije parkeerplaats en vervolgens ver lopen naar de hal. De hal is donker, de kleedkamer zeiknat en iedereen kijkt ons aan alsof we gek zijn? Misschien zijn we dat ook wel volgens Deventer normen, want we zijn de enigen die hardop durven te lachen in de kantine. En ja, in hardop lachen zijn we goed!
Wat wel goed is aan Deventer is de ijsmachine. Rob belooft ons (oke, hij wordt gedwongen door elf gillende speelsters) dat we softijsjes krijgen als we 4-0 winnen. Zelfs met spikkels! Je zou toch denken dat eten had moeten helpen....
Redelijk op tijd mogen we aan de warming-up beginnen. De scheids heeft er zin in, want we zijn nog aan het warmlopen als we al moeten gaan inslaan. Na twee ballen op de buitenkant mogen we al van zijde wisselen, waarna we daar wel bijna tien minuten krijgen. Vervolgens mag Judith niet warmserveren, maar moet ze naar de scheidsrechter die nog even iets tegen de aanvoerders wil zeggen. En voor aanvang van de wedstrijd mogen we dan ineens maar met zes mensen langs de zijlijn staan (ehhh Simone?). Nadat de mini van de week op verzoek van de scheidsrechter tweemaal heeft geserveerd kunnen we dan eindelijk beginnen met de wedstrijd.
Met de ijsjes in ons achterhoofd gaan we als een speer van start. Henrieke gaat op een 8-4 voorsprong naar de zijlijn voor libero Simone en mag pas op 22-6 (na twee lànge servicebeurten van Sandra en Judith) weer het veld betreden. Met 25-11 is het eerste punt razendsnel binnen.
Daarna sluipt er een 'brainfreeze' in bij de dames van SSS. We lopen niet eens zo erg achter, maar het voelt alsof de oude rotten van Devolco mijlenver voor staan. De tweede set gaat net aan verloren door stomme fouten van onszelf. Ook in de derde en vierde set kunnen we niet stoppen tegen onszelf te volleyballen. Het is echt niet allemaal slecht, maar ons eigen niveau halen we bij lange na niet. In de vierde set krijgen we kansen om dichtbij te komen, maar die maken we ook niet af. Het wil allemaal niet in Deventer.
Na afloop weten we weer waarom Deventer stom is. Judith heeft net als vorig jaar weer last van haar rug, onze kleedkamer wordt te vroeg op slot gedaan, de douches zijn te warm en de fristi wordt in veel te kleine flesjes geschonken.
Verliezen is nooit leuk, maar helemaal niet als je weet dat er meer in had gezeten als we ons eigen niveau hadden gehaald. Er zit echter niets anders op dan het verlies te accepteren, hard te trainen deze week, weer plezier te maken en zaterdag de rug te rechten. In een leuke hal. In Barneveld.
