Schalkhaar bedankt
Tegen een uurtje of vier in de middag trapten we ‘m afgelopen zaterdag an om een potje te gaan volleyballen tegen Avior. Avior? Ja Avior, de nieuwe fusieclub van SVS (Schalkhaar) en DeVolCo’88 (Deventer). Ondanks dat Avior door de fusie in één klap de grootste club van Nederland is geworden, is er wat betreft naamsbekendheid nog wel wat vooruitgang te boeken. Is het nou Schalkhaar? Is het nou Deventer? Of is het nou dat met die vliegtuigen bij Lelystad?
Eenmaal aangekomen op de juiste bestemming werden er eerst nog even wat pastasalades, broodjes en doperwtjes – beter bekend als het superfood voor de topsporter – genuttigd. Je moet wat hè, als je precies onder etenstijd moet spelen. Buikjes vol? Tijd om te shinen!
Al hebben we de afgelopen jaren tegen zowel SVS als DeVolCo gespeeld, dit keer hadden we geen idee wat er aan de andere kant van het net zou komen te staan. Gewoon ons eigen ding doen, dat was het plan. De eerste set ging het gelijk op en we pakten zelfs een kleine voorsprong tegen het einde. Door te veel fouten aan eigen kant gaven we deze voorsprong echter weg en lieten we Avior er vandoor gaan met de winst in de eerste set (23 – 25).
Nieuwe set, nieuwe kansen. Sta je net in het veld om te beginnen, komt er ineens een trommel de tribune opgelopen. Klinkt als een slechte grap toch? Dat was het ook een beetje. De heren van Avior kwamen hun eerste damesteam even aanmoedigen, niets mis mee natuurlijk. Een beetje sfeer maken, ook zeker niets mis mee. Het was ergens wel gezellig. Zo waanden we ons tijdens onze side-outs in de sferen van Lingo onder het geroep ‘groeeeen, groeeeen, groeeeen’ en was het lied ‘hij zet de Joke(r) in’ wel leuk bedacht. Toch speelden we in deze set niet helemaal ons eigen spelletje en keken we al snel tegen een 7 – 14 achterstand aan. We wisten door goed aanvalsspel en servedruk terug te komen tot 16 – 16, maar liepen daarna steeds net achter de feiten aan en verloren met 23 – 25.
De derde set dan. We weten zelf hoe moeilijk het is om de derde set te winnen als je al met 2 – 0 voor staat. Hier lag onze kans, deze set gingen we pakken. Tandje erbij! Dat laatste leek echter ook door de hoofden van de heren op de tribune te zijn gegaan. Het aanmoedigen van hun eigen club vonden ze blijkbaar niet leuk genoeg meer, dus gingen ze maar over op het afleiden van en roepen naar de tegenstander. Dat ze wilden laten weten de namen Heleen en Joke erg leuk te vinden, was nog niet eens zo vervelend. Ook ergens wel leuk dat ze de moeite nemen om wat dingen over de tegenstander op te zoeken, toch? Maar zodra zelfs mensen van je eigen club je komen vertellen dat je je wel iets sportiever mag gedragen op de tribune, ga je misschien toch wel een beetje ver.
Anyway, we lieten ons er niet door op de kop zitten. Ondanks onze lage servedruk – het blijft moeilijk je te concentreren als een aantal uit het publiek steeds het aantal keer stuiteren voor je serveert hardop meetelt (ja, knap dat jullie kunnen tellen in Schalkhaar) – pakten we aan het einde van de set zelfs een grote voorsprong. 24 – 18, genoeg kansen om dat setpoint te verzilveren dus. Makkelijker gezegd dan gedaan, het werd 24 – 24. Dit gingen we toch niet weggeven?! Nee, natuurlijk niet. We pakten twee punten op rij en wonnen de set met 26 – 24.
De vierde set startten we goed en pakten direct een aardige voorsprong (11 – 6), maar door een lange serie aan eigen fouten gaven we deze voorsprong weer uit handen. De trommelaars op de tribune bleven ondertussen hun uiterste best doen om ons af te leiden, maar dat gaf ons misschien juist net het beetje pit dat we nodig hadden. Het was hard werken, maar we wonnen de set met 26 – 24. Feest! Of toch niet? Huh? De scheidsrechter had gefloten en ons het punt gegeven, maar kwam daar later op terug. Hij had per ongeluk gefloten (kan gebeuren), maar in plaats van dubbelfout te geven, gaf hij onze tegenstander maar even een puntje cadeau. Geen 26 – 24, maar 25 – 25 kwam er op het telbord te staan. What?! Protesteren moet je leren; het hielp allemaal niets. Gewoon doorgaan dus. Het werd een spannende eindrace waarbij wij uiteindelijk toch aan het langste eind trokken: 30 – 28 winst, yes! Groeeeeen, groeeeeen!
De vijfde set bleven we aan elkaar gewaagd en ging het wederom gelijk op. Toch wisten wij – na 2,5 uur gespeeld te hebben – de winst naar ons toe te trekken. Joepie, tijd voor bier en fristi in de kantine aka feesttent. Wat een gezelligheid en wat een middag. Tijd om alles even rustig te laten bezinken bij de gouden M.
Schalkhaar bedankt, het was ons weer een waar genoegen!
