Dames 1 on tour
Bovo Dames 1, 18.00, Landbouwweg, Aalten. Dat stond er afgelopen zaterdag voor ons op het programma. Joke was – helaas voor ons – donderdag voor een klein wereldwerkreisje naar Jordanië vertrokken. Wij besloten het maar te houden bij een reisje binnen eigen land, want zeg nou zelf: Aalten ligt niet om de hoek. We kwamen uit alle hoeken van het land opduiken, zoals bijvoorbeeld Cynthia, die na haar eigen wedstrijd in Nijmegen, ons kwam versterken. Helaas werd Mylène tijdens deze lange tocht niet lekker en moesten we haar in het veld missen.
Eenmaal aangekomen op de Landbouwweg, stalden we de auto's tussen de trekkers en werden de klompen verwisseld voor volleybalschoenen. De scheidsrechters gingen op zoek naar de juiste bal – ‘Hee Anton, volgens mien is dat um!' – en wij sloegen met inslaan de niet-wedstrijdballen er behoorlijk hard in. De jetlag was weggezakt en we waren klaar voor een mooie pot.
De eerste set was een taaie, mede door onze eigen fouten, maar de tegenstander was ook sterk. Het was een strijd, die niet op leek te houden! Ze wilden ons nog lang niet naar huis hebben, nog langer niet, nog langer niet. Eindstand 36-34 voor Bovo. Anton blies weer op het fluitje en de tweede set startte. We wilden revanche voor de eerste set en zo gezegd, zo gedaan. Mede dankzij onze trouwe supporters op de tribune, die vanuit Arnhem even hier naartoe waren gekomen, scoorden we de punten. Daniëlle en Geralde waren op dreef! Ook Judith speelde voor het eerst weer voluit een wedstrijd sinds haar blessure. Als een team sleepten we deze set naar ons toe met 25-22.
De derde set ontbrak de vechtlust en ging de service, met de misschien wel gevreesde gala ballen, vaak fout. Was het dan toch die jetlag? Danisha was echter niet te stoppen en verdedigde elke bal die diagonaal werd geslagen. Desondanks werd de set verloren met 25-17. De vierde set begonnen we met een achterstand die we niet meer weg konden werken. Hoewel we zeker als een team bleven werken en niet opgaven, trok Bovo deze set (25-18) en dus ook de winst naar zich toe.
Het was inmiddels al een uur of 21.00 en van al dat reizen (en het volleyballen) krijg je wel trek! Dus vanaf de Landbouwweg gingen we op weg naar steakhouse Vivaldi door bossen en dalen om ons verdriet weg te eten. Een welverdiend heerlijk diner tussen de hertenkoppen, tussen groepen Duitsers – ‘Verdammt Ich lieb dich, lieb dich nicht’ -, en gezellig met elkaar. Vervolgens konden we weer beginnen met de terugreis. En zo rond 00:00 eindigde deze wereldreis in eigen land en settelden we ons na een lange tijd weer in de vertrouwde omgeving.
In die oude vertrouwde omgeving blijven overigens nog wel even, want we hebben pas over twee weken(!) weer een wedstrijd en die is lekker in het oude vertrouwde Barnveld. In de tussentijd gaan we natuurlijk niet stil zitten, maar vol gas trainen voor de wedstrijd tegen FYSIO Eibergen Boemerang Dames 1 op zaterdag 3 december in de Meerwaarde.
