SSSamen (column)

Een vereniging is als een familie, met allemaal gezinnen in de vorm van teams of commissies. Het is een plek die de sporthal, kantine en tribunes overstijgt. Een plek waar levenslange vriendschappen ontstaan, waar liefde gevonden wordt en waar herinneringen worden gemaakt. Een plek waar je elkaar kent, waar je gezien wordt.

Het is een plek waar ruimte is voor diepe vriendschappen, maar ook voor die kostbare momenten met mensen die je minder goed kent. Het is een plek waar mensen moeiteloos (en vaak kosteloos) hun tijd en energie geven aan anderen. Een plek die je vaak voor lief neemt, omdat het nu eenmaal bij je leven hoort. Een plek die je dierbaar blijft, ook als je er minder vaak te vinden bent.

Het is een van de plekken die ik het meeste mis in deze periode, met alles wat erbij hoort. De avonden en zaterdagen in de hal. De gezichten van bekenden. Het samen juichen op de tribune. De hilarische of diepzinnige gesprekken in de kantine. De geplande feesten en de onverwachte momenten die uitmonden in een gedenkwaardige avond. De glimlach en oprechte interesse van het barpersoneel. Een praatje met de wedstrijdleiding, scheidsrechters of een van de vele andere vrijwilligers. Het napraten over nederlagen en overwinningen. De discussies over de keuzes van spelers of staf. Het plotselinge weerzien met een oude bekende en de vertrouwde gezichten van vaste supporters.

Ik mis de fijne momenten, de uitbundige momenten. de luchtige momenten. De momenten waar je de volgende ochtend, aan het einde van een seizoen of zelfs jaren later nog met een glimlach aan terugdenkt. Ja, ik mis de plek waar we ons geluk kunnen delen.

Ik mis het ook op momenten dat ik het zelf lastig heb. Maar ik mis het nóg meer op lastige momenten van anderen. Het is namelijk de plek waar je steun krijgt als je het kunt gebruiken, maar óók de plek waar je steun kan geven als anderen het zo hard nodig hebben. Via woorden, een schouder om op uit te huilen, een betekenisvolle blik of simpelweg zwijgzaam samenzijn. Het is de plek waar we leed delen. Waar we het samen dragen.

Er gaat een moment komen dat we elkaar weer zien. Dat die plek om geluk en verdriet te delen weer fysiek toegankelijk is. Er gaat een moment komen dat het weer de normaalste zaak van de wereld is om samen te zijn. Maar, helemaal terug naar normaal gaat het nooit. Want hoewel veel dingen op pauze staan, staat het leven dat niet. Op sommige plekken is de familie gegroeid, mochten we nieuwe gezichten verwelkomen. En andere plekken binnen onze familie zullen – onverwachts – leeg blijven als we elkaar weer ontmoeten.

Al dat lief en leed moeten we voor nu delen op onconventionele manieren, terwijl we diep in ons hart zoveel meer zouden willen doen. Maar samenzijn is niet alleen fysiek, niet alleen tastbaar. Zelfs met deze afstand tussen ons in proberen we zo dicht mogelijk bij elkaar te komen. Om te laten weten dat de ander niet alleen is. Om geluk te delen. Om verdriet samen te dragen.

Mijn groene hart is trots en dankbaar dat ik deel uitmaak van deze familie.

Houd (nog even) vol en tot snel! ?

- HH